Bild: Pixelio, © tim grondstein

Bi Nacht op'n Kösterskamp

vun Günter Schiller

In en lüttes Dörp, ik weet de Naam nich mehr, dor harr sik mol en Geschicht afspeelt, ob de nu wahr or een Lögengeschicht is, dat weet ik nich. Ik harr se mol vertellt kregen, un se is mi nu in de Mööt komen.

In dat lütte Dörp, dar is en olen Karkhoff west — „Kösterskamp“ harrn se to em seggt.

De ward al lang nich mehr nütt, allns is so suutje verfullen, Graffsteen sünd ümkippt un de Gräver sünd so langtöögsch babeneerdig worrn. Gras, Klee un dat Unkruut is hooch op wussen, de Haas un Kaninken harrn dar ehr Paradies, so en lütt Wildnis.

Af un an sünd avers een paar vun de olenGräver noch pleegt un mit Blomen beplant worrn.

So harr de Gemeen besloten, den olen Karkhoff noch nich aftorümen un heel totomoken.

De Kinner vun’t Dörp harrn dar geern in speelt, wiel dat so'n beten unheemlich weer.

De Lüüd, de in de Neegte wahnten, de schimpen düchtig, wenn de Gören dar to tohoop sitten un spelen, denn dat is nu mal en Gottesacker un keen Speelplatz nich.

In dütt Dörp is ok een armen Mann ween, Peter Petersen, mit sien Familie. Arm weer he egens nich, avers de Lüüd vun’t Dörp dachen dat, wiel he en ganz „spillerign“ Keerl weer, dünn un lang so as een Tüdelband, und de Kledaasch weer meist ok nich de best. Ofschons ehr he en Snieder weer. Heet dat nich „De Schooster hett de slechten Schoh“?

Wikimedia Commons © CeeKay

Nu harr de Mann en „Arbeiterkoh“, en Zeeg, un en paar Kaninken achtern Huus. De Melk, de harr he för sien Kinner bruukt, dat de Lütten wat op de Rippen kregen. Wat sien Fru weer, de mookt en fienen Kääs darvun, is ja ok wat Besünners, Zegenkääs.

Al lang harr he na den olen Karkhoff keken un spekeleert. As dat Gras un de Klee so scheun wuss, denn harr he sik överleggt, wenn ik nu bi Nacht dor afmeihen kunn, denn harr mien Zeeg en satten Buuk un dat geev denn de fiene Melk. Ofschons he wüss, dat dat nich in de Reeg weer, dar op de den Karkhoff dat Gras to snieden. Dat wull em dar nich ut'n Kopp.

Bild: Pixelio © Mario Noack

Bi Nacht will ik mi darhensliekern un de Oorn inbringen — so seggt he to sik sülvst.

Bild: Pixelio © MartinWolf

As dat nu anfüng düster to warrn, möök he sik mit en Handseis un en groten Jutesack op den Weg un hol sik vun dat fiene Gras, Klee un Löwenzahn. So’n lütt beten weer em dat al unheemlich, so in'n Düstern op'n Karkhoff to wuracken, un sien Hart weer an’t Klabastern.

Denn so'n beten Höhnergloven harr he in sik. Is avers allns goot gahn un de Sack weer vull vun dat scheunste Gras. Mit de Tiet is he modig worrn un he harr sik daran wennt, sik Futter för sien Zeeg un Kaninken dar to halen.

Nu hett dat ja een markt. De Lüüd hebbt sik wunnert, woso dat Gras afmeiht is.

Dar sünd se nadenkern worrn un hebbt sik Gedanken daröber maakt. Een Avend harrn sik en paar Keerls tosomendoon un sik achter de Graffsteen op de Luer leggt. Se wulln doch weten, woans dat gung, wokeen dar Gras un Klee snieden kümmt. Se harrn ok nich lang töövt, denn keem de Peter mit sien Handseis un den Jutesack un füng an to snieden. Op eenmal dar hör he wat, he luster, wat is dat ween? Nix, weer woll een Katt west, dacht he bi sik.

Nu al wedder, he meen, dar harr een sien Naam ropen. Nu ward em dat so’n beten unheemlich. Nu al wedder. Nu hört he dat ganz düütlich, "Peter, Peter!" — wokeen röppt em? Nu stellt he de Ohren op un lustert, he kriggt dat grote Hartpuckern un is ganz jiddelig.

Em befall dat kole Grusen, as dat raschelt un knackt överall. De Wind zaustert in Telgen, unheemlich! Nu hört he dat heel un düütlich:

"Peter, Peter, wat mookst du dar? Wat krappelst du mi op mien Kopp rüm?"

Jungedie, he verfehr sik as noch nie in sien Leven. De Haar stoht em to Barg, he lött allns fallen un ritt ut, as wenn de Düvel em achterno weer.

Vun düssen Dag an is dat Gras un de Klee wedder wussen op den olen Karkhoff, de Kaninken harrn ehr Paradies wedder trüch. Uns Peter avers, de harr de Büxen streken vull un he wull nie nich mehr darvun weten dar op „Kösterskamp“ Gras to snieden.