As Fru Priewitzer in den Dachsbuu fullen is

vun Günter Weber

Maandaag wier't. Ik wier inne Sauna weest un dat wiern noch 10 Minuten bit Klock acht. Ik kiek in dat Kiekschapp. NDR, "Unser kleines Dörp". Ik kiek un ik kiek nochmol. Rohrsoll hebben sei Friedag rutloost un dor wiern sei nu an’t Wäkenenn met de Kamera hen. Rohrsoll, Rohrsoll... elf Johr ben ik Dag in, Dag ut dor vörbi, üm na de Schaul to kamen. Ierst na Golchen, an Rohrsoll vörbi, denn na de Kreisstadt Ollentreptow. Een Familie leevt dor man noch. Dormals wiern dat 90 Minschen, segg dei Minsch, dei dor nu noch wahnt. Allens verfallen un verlaten. Ok dat Huus, wovun ik vertellen will. Dat lütt Buurnhuus, wat en lütt End weg vun Rohrsoll stunn, awer tau Rohrsoll höörte, näumten sei „vullscheten Emmer". Worüm? Ik weit dat nich miehr. In dat domols all ole Huus worn Flüchtlingen vun Böhmen insett. Ok Priewitzers.

So hett sei ungefiehr utseihn, Fru Priewitzer. Priewitzer heiten sei, dat Ehpoor. Hei wier Schneider, hett Buxen flickt, awer ok niege Antöög maakt. Sei, die „Alte Priewitzer", wier so beten verschriegen. Kruthex, Hand upleggen un so. Sei hett ok heimlich „gebötet“.

Achter dat ole Hus stunn inne Strüker sonne ole Pump. Dei müssen sei all bruken, dei Flüchtlinge harrn anners kein fleten Water. Vun fleten warm Water wüllt wi mal ganz stillswiegen! Nüms vun uns harr dat. Dat Leven wier naturnah. Wo naturnah, dat schullen wi noch rutfinnen.

In Klempenow dei lütte Beek dal har Rudolf Krempkow grod en friewillig Füerwiehr opstellt. Man bloots en Sireen geev dat nich, ach wat! Wenn Rudolf dei Füerwiehrlü alarmiete, denn leep hei mit so 'n Horn op un af. Hei trötete düchtig. Kunnst wiet hürn.

Ik weet dat noch genau. Dat wier Sünndagvörmeddag. Dei Kark wier ut. Kaldruweit keem mit Is un Rudolf mit dei Tröt. Wat is los? — Fru Priewitzer is wech. Sunnavendmeddag wier sei wech un nau an Sünndag noch nich wedder dor.

De Wehren ut Burow un Golchen wiern ok alarmiert worrn.

Da güng so bet Sünndagavend. Denn awer harr sik ein vun dei Füerwehrminschen wunnert, dat achter de ole Pump dei Dachs mit twee Jungen sik verstoppten un nich na sienen Buu ging. Dei Dachsbuu wier in den olen, nu drögen Brunnen. Fru Priewitzer wier dör dei morsche Holtafdeckung vun den Brunnen stört.

Dei Dachs mit sien Jungen is afhaut. Sei sülben kunn nich hart ropen un dei ole Schnieder Priewitzer hürte ok noch schwor. Sei is denn endlich ruthaalt worrn. Sei hett dat ganz gaud öwerläwt. Wat dei Dachs wedder in sien ole Hüsung introcken is,dat weit ik nich. Dat röök dor nu villicht tau väl na Minsch.

Wier dat nu dei "heile Welt", ein Idyll, so dicht bi dei Natuur tau leven, dat ein sik den Brunnen mit ein Dachs deilen mööt? Ik mein, nich. Hüüt gifft't dat ja nich miehr. Un as ein hier süht, kann dat ok ganz gaud sien. För den Minsch. Bloots dat dei Dachs miehr un miehr sien Läwensruum verlör, dat is dei Schaddensiet.

Unsern Pastor Beyer hett nächsten Sunndag inne Kark noch seggt, unsern Herrgott hett Fru Priewitzer funnen. — Dei Herrgott wier säker dorbi, ok wenn Fru Priewitzer em sotoseggen Konkurrenz möök mit ehr Wohrseggerie, Kruuthexerie un dat "Böten". Dei Herrgott is ja ein Goodmödigen ein un kiekt dor mal över wech. Den kaputten Brunnendeckel awer hett Walter Krempkow, dei Söhn vun den Klempenower Brandmeister, tauiehrst seihn.