Mien Opa wöör bi de Iesenbohn

vun Gerd Feldhusen

Dat wöör no den Kreeg so üm 1945 un een beten loter. Mien Opa wöör in Coxhoben bi de Iesenbohn anstellt. Op dat Stellwerk stell he de Scheenen jümmers so, dat de Waggons all in de richtige Reegnfolg tosomenschuuft warn kunnen. Eenmol dröft ick mitkomen un em tokieken un erinner mi noch akkerat an de blanken Messinggriffe op dat Stellwerk. An düsse Griffe muss mien Opa jümmers anfoten. Un dornoh brocht he de Griffe mit en eleganten Schwung von boben no ünnen oder annersrüm. Un eenmol, dor dröff ick ook mol — mit siene Hölp — een vun de Griffen bewegen. Dat wöör för mi dat Gröttste! Ick harr dat Geföhl, dat alle Iesenbohnwaggons in Cuxhoben no mienen Willen in de richtige Richtung lopen.

Tjä, dat wöör mien Opa!

Un in de schlechte Tiet no den Kreeg, dor brüng he vun sien Deenst mannichmol een Stück "Hasenbrot" mit torüch. Dat hett he mi geben. Dat wöör wat Besonneret. Dat Brot wöör so richtig dörchsapscht un ook noch mehr wat boben op. So richtig mit Bodder un Wusst oder Smolt mit Solt. He mutt jo arbeiden. Un denn wöör för uns nich mehr veel över.
Overs nu dat Wichtigste! He harr dat Hasenbrot extra för mi mitbrocht! He sä jümmers: "Nimm dat man, mien Jung, dat is ne Snut vull extra för di." Tjä, dat wöör mien Opa!

Un denn noch siene Isenbohneruniform. De Büx in swatt un de Jack in bluu. An de Krogenspitzen wöör wat Goldenet opstickt. Mann, wat säh dat stootsch uut! Un wenn ick mit mien Opa över den Hoff güng, dor wöör ick richtig stolt op em. In de letzten Johrn vör siene Pensioneerung, dor wöör mien Opa de Schrankenwärter an de Grodener Chossee. He kurbel de Schranken hoch un rünner un sä jümmers: "All de Autos stohn fein still, wenn mien starke Arm dat will!" Un eenmol, dor dröff ick mit em tosomen de Schranken rünner kurbeln. Un dorbi stunnen alle Röder still, wiel dat miene dünnen Arms dat so wullen.
Tjä, dat wöör mien Opa!

Den Verfater sien Original Hamborger Polizeitschako. De Roos woor in'n Deenst nich dragen. Klick op to'n Vergröttern! — Foto: Feldhusen

As ick düsse Geschicht opschrief, denk ick doröver noh, wat miene Enkelkinner mol irgendwann mol över ehrn Opa, över mi, vertellen. Op se ook en lütt beten stolt op mi sünd? Overs villicht mutt jo erst eene Generation vergohn, dat man sülven öller is un över siene Kinnertiet un sien Opa nodenkt. Bi den tietlichen Afstand warrn Sooken düütlich, de in düsse Tied ganz wichtig wöörn. Villicht markt man ook erst loterhen, dat dor Minschen wesen sünd, de een leev harrn. Blots dormols hett man dat nich markt. So warrd mi dat sülben düütlich, as ik düsse Geschicht schrief. Mien Opa harr akkerat wusst, wat mi good doon hett.

Tjä, dat wöör mien Opa.