 |
|
De Heisters hebbt mi zackereert vun Günter Weber Dat weern warme Dag, de achte April. De Vagels zwitscherten, trillerten, un een juwelierte. In'e Sünn weer dat so richtig pottwarm. In'n Wind, de natürlich von Holland keem, noch nich so dull. Ik jachter up mien Trampelschees hen na den Busch. Noch kannst dörch de Bööm so dörchkieken. Noch keen een Blatt an'e Telgen. Kannst ok noch de Nester vun de Heisters seihn.
De Deif mit den langen Steert is ok mächtig an't Telgenpuckeln. Klaug sünd sei dorbi. Sei puckeln un verbuen ok richtige Duurntelgen op dat "Dack" vun dat Nest. Woso ik dat weiten dau? Ik bün boven in den Boom weest. Natürlich nich nu in disse Daag. Ganz seker vör 60 Johr ist dat nu all passeert. Wie hebbt allens daan, wat Jungs un junge Bengels in dat Öller so daun: In'e Sandkuhl Bunker buut. Hüüt slaan se en Telt up. So fien Saken harren wi nich. Lagerfüür makten wi. En ool Pann harrn wi ok. Vun Omas Speck müßten wi en Eck afsnieden.
Ja, un denn dat gaude Swattbroot. Een ganzes Broot kost 51 Penning in'e ganze DDR. Ik weet dat noch gaud.
Eier braden! Ja, wi harrn ok Häuhnereier. Natürlich "französisch" inköfft. — Un nu kümmt die Saak mit de Heisters. Sportlich weern wi allemåål. Kladdern op Bööm? Dat kunn elkeen, sogoor de Dierns. Süh, so keemen wie ok an de Eier vun de Heisters.
Natürlich hett denn de Heister bannig schettert. Jedeen vun uns müßt oppassen, dat de dünnen Telgen nich breken dään. Vör allen hebbt wi oppasst, dat de Heisters de Eier nich anbräudt
harrn. En Pann vull Eier? Ik hebb sei äten. Dat gifft en
Förtsetten... Dat Förtsetten begifft sik nich bi mienen Maten Günter, bi uns ward wiedermaakt. Een hett so Wünsch för sien Leven. So wull ik för mien Huus een groten Boom hebben un een Ringelduvennest mit Junge. För mi weer dat as Musik, ehr "rugúgu, gugu, rugúgu, gugu".
Een mutt sik wat bloots lang naug wünschen, denn ward dat wohr. Dat weer so en Snack vun een vun uns Olen. Wi kregen en Huus, ut Rockstedt bröcht ik en Bark mit, de nu na över veertig Johr en staatsche Boom is. Jümmer wedder unnersöchte en Duvenpåår unsen Boom. Hei seggte de Vagels aver so recht nich tau.
Und denn aver flöög heimlich een Duuv in den Boom, en anner flöög af. Wohrhaftig, wi harrn en Ringelduven-Nest. — Denn güng dat mit dat Fuddern loos. Wi harrn lütte Duven kregen.
Up den Rasen stolzeerten jümmer wedder minnst twei, drei Heisters. Dat muchten de Duven nu gor nich. Se grepen de swatten Gesellen aver nich an. Un poor Daag later weern dat an söss Heisters, de up den Rasen wannerten, denn sik in de Bark rinsetten un rümmerfleigen dään. Se tscharkten, tschirkten un tschirrlten. Se maken en Heidenrabbatz. — Upletzt nöhmen uns Duven rietut. Un dat Schriegen vun de lütten Duven, de keen Schangs gegen de spitzen Snavels vun Ravenvagels harrn, höör ik hüüt noch. Un dat Lustschriegen vun de Heisters ok. Dat weer woll ehr Vagelsmausen. In de Johren, de denn kemen, is woll maal en Ringelduuv över de Bark flagen. Dor mutt aver wat an den Boom bleven sien, wat vun de Mörderie an de lütten Duven erinnert. Keen Duuv sett sik up uns Bark vör mien Finster. "Eetst du mien Eier, hack ik dien Duven doot. Tschark tschirk
tschirrl." Dat is dat Gesett in de Natuur. So geiht de Heistermail
in alle Ecken vun uns Land. Un dat kann sik denn so anhören: Un ik harr mi "rugúgu, gugu, rugúgu, gugu" wünscht.
17.4.2011
|
