"Komm ein bisschen mit nach Italien …", denn kannst wat beleven!    

vun Meike Balzer-Fraun

Wat sünd denn al 25 Johren?

Annerletzt kregen wi en Inladen to en Klassendrapen.
De "Jungs" un "Deerns" wullen sik 25 Johren na ehren Afscheed vun de Realschool in en italjeensch Restaurant drapen un mien Mann un mi geern dorbi hebben.

Wat en wunnerboren Avend mit bald twintig feine Lüüd!

Un as de Tofall dat will, harrn wi letzte Week Besöök vun en Öllernpoor ut desülvige Klass.
So veel Torüchdenken an ole Beleevnissen! As wenn dat güstern weer …. .
Un jümmers wedder de eenmalige Klassenfohrt na Italien….

Toeerst weren dat de Latien-Schölers, de ehr Studienreisen na Italien hen gungen.
Fix keem dat aver rut: Dor gifft dat nich blots ole Karken un Latien, man ok Sünnenschien un Wien.
So duer dat nich lang, un meist all de Studienfohrten in Klass 12 weren Bustouren na Italien. De Geschäften mit de Schölerfohrten lepen op't best un bald wullen ok de Realschölers ehr Afslussfohrten na Italien hen maken.
Billig, kumplett Programm, hest as Lehrer nix nich mit to doon. "All inclusive". Vun Döör to Döör. Männichmal aver mit lange Ümweeg dwars dörch Düütschland. Op dat de Bus vull warrt!

Ja, un denn weren mien Mann sien Realschölers an't Beddeln: "Wi wüllt na Italien!"
Ganz feine Jungs un Deerns, flietig un mit Verlaat, ok mit ehr Öllern kunnst goot snacken. Wieldat ik ehr Lehrersche för Ingelsch weer, dröff ik mien Mann sogor begleiden.

Blots kennen wi nix nich vun Italien, ok nich de Spraak, un al bi de Gedanken an 20 Stünnen in'n Bus slogen mien Krampodern Alarm, un ik kreeg Pien in de Been.
Uns Vörslag: Wi fohrt mit de Bahn un organiseert dat Programm sülvens. Beten wat düerer, hest as Lehrer mehr mit to doon, man büst dien egen Herr.
De Schölers weren glücklich, ehr Oellern tofreden, un de Direkter kunn nich "Ne" seggen.

Wi fohrt na Italien — vun Maandag bet Sünnavend in'n Maimaand 1999 — mit 30 Schölers anne Hacken.

Dat gifft massig Heften mit Anbotten för Jöögdfohrten na Italien. Wi leggt uns fast för en Strandhotel in Cesenatico an de Adria un dree Utflöög mit Bus un Stadtföhrers.
Keen Jöögdharbarg nich, en Hotel!

Bahnfohrten planen sünd wi wennt, un an'n Bahnhoff dichtbi arbeidt en ganz fixen Beamten, de uns jümmers veel hölpt. ICE Bremen-München, Nachttoog München-Bologna (böös gefährlich!), Bologna-Rimini, Strandtoog Rimini-Cesenatico. Överall faste Plätz. Dat schall woll klappen!
De Kinner leest en Barg Böker över de Telen vun uns dree Utflöög: Florenz, Venedig un San Marino mit Ravenna.
Ik kööp den lütt "Langenscheidts Sprachführer, Praktische Redewendungen und Wörter für die Reise" un en lütt Wöörbook. Ik kann ja nagraad Ingelsch un mien Mann un de Kinner ok.

Vun Bremen na München geiht dat goot un fix. Is ja man blots wenig Platz för de Packelaasch in'n ICE. En Jung rackert sik düchtig af. Worüm ok jümmers hett he sien Rullschöh mit de Steveln doran mitnahmen.
De Kinner hefft ja noch keen Handys nich. Se speelt Korten, leest ‚Bravo', snackt, wölk hefft en Discman un en Jung sien Ghettoblaster mit twee grote Luutsnackers. En Deern hett sogor ehr Koppküssen dorbi. Wat mutt, dat mutt!

In München op'n Bahnhoff hefft wi veel to kieken un Tiet, avends wat to eten. Un wi köönt för't Fröhstück in'n Toog inköpen.
De Slaaptoog na Bologna is oolt un'n beten smerig. Söss Lüüd slöppt in en Afdeel, wat se jümmers afsluten mööt, keen Besöök nich, un nich alleen op't Klo! Geld un Utwies höört in'n Bostbüddel ünner de Kledaasch. Düsse Toog hett en ganz slechten Roop. Dat gifft Roof un Moord un Dootslag.

Nix passeert! Wi sünd pünktlich in Bologna, un de Toog na Rimini steiht al praat. Wi köönt sehn, wo an de Fenstern un Sittels mal de Zeddels weest weren för uns faste Plätz.
Aver de sünd nu tweireten, un de Toog is brekenvull. Beroopsverkehr. To'n Glück kaamt wi all noch rin un staht nu mit uns Packelaasch in'n Gang. Keen Kontrolleur is to sehn. Mien Ingelsch kann oder will nüms nich verstahn. Mit mien lütt Langenscheidt versöök ik, mi wat torecht to klütern, as en lütte fründliche Fru opsteiht un luuthals un düütlich de Lüüd verkloort, dat se op uns Plätz sitten doot, un nödigt se, Platz för uns to maken. Wölk hefft en Insicht, un nu köönt wi tominnst ümschichtig mal sitten gahn. Wi mööt ja op jeden Fall tosamen blieven!

In den Strandtoog na Cesenatico sünd wi denn alleen op uns faste Plätz mit de Zeddels dran.
Maimaand, Sommerwedder, man nich veel Touristen noch nich.

För de swore Packelaasch steiht en lütt Bus vun't Hotel an de Bahnstoppstell praat. Wi loopt mit uns Rucksäck längs de Strandpromenaad, links de Hotels, rechts de ‚Bagnos'. Hier muttst du also betahlen, wenn du an'n Strand wullt.

Uns Hotel is binah dat letzte — nich blots in de Reeg. Teemlich oolt un smuddelig, slecht in Farv un veel kaputt, nich all de Dören kann een dichtmaken. Man jeedeen hett en reinet Bett — un wi sünd in Italien, alleen in düt lütt Hotel.
Lieköver is keen Bagno, man blots de Strand ahn Sünnenschirms, Liggstöhl, Bar un Speelplatz, ok 'n beten smuddelig, nich harkt, aver ümsünst un mit datsülvige Water, kloor un utermaten warm för't Vörjohr. Massig Platz för ehr Ballspelen hefft de Kinner ok.

Avends hefft wi richtig Smacht. Toeerst gifft dat ‚Pasta'. Na fief Lepeln hefft de Jungs ehren Töller leddig. Jeedeen kriggt nu noch en lütt Schiev braadt Fleesch un twee Kantüffeln. Op en groten Disch steiht en grote Plaat mit grote, gröne, dröge Salatblööd, kannst di bedenen! Nix dorto.
Mit Hölp vun mien lütt Langenscheidt (Ingelsch versteiht hier nüms) kriegt wi en Buddel Olivenööl un noch 'n beten Wittbroot.

Sünst ännert sik de ganze Week nich veel. Mal Hohn, mal Fisch, mal Wuddeln staats Kantüffeln. Allens dröög un meist koolt. Ofschoonst di doch in den lütt Supermarkt glieks achtert Hotel allens anlacht, woran du bi ‚Italien' denkst: Grööntüüch, Krüder, Aaft, Oliven, Etig, Kees, Salami, Schinken ut Parma. En Jung köfft an'n eersten Avend een Pund Schinken för sien Opa, wieldat de dor jümmers so'n Smacht op hett. Mit Hölp vun mien lütt Langenscheidt dörv de Schinken nu för fief Daag in't Köhlschapp in't Hotel.
Fröhstück: Tass Kaffe, Wittbroot, Marmelaad
Lunchpaket: Wittbroot un Mortadella op twee Platen op den groten Disch. Kannst di bedenen.
To'n Glück sünd de Kinner nich klamm. Jichtenswo warrt se satt.

Uns Utflöög maakt Spaaß. Allens klappt op't best. Wi kriegt veel to sehn un hören, loopt un sweet un hefft jümmers ok noog Frietiet, de frömden Öört to beleven un to geneten. Keeneen is laat, keeneen muult.
In'n Bus warrt veel slapen, denn dat Beste an düsse Afslussfohrt sünd de langen warmen Avende in Cesenatico.

Keen Kino un keen Fernsehn, Groot un Lütt, Oold un Jung, Touristen un de Lüüd ut Cesenatico sünd in de Straten ünnerwegens. Een löppt hier ok mal op sien Rullschöh!
Mit de Maten ut ehr Klass doot uns Schölers bummeln, inköpen, snacken, an'n Strand oder in en Bar sitten: Alldag un Oorloff in Italien.

Achter't Hotel is en lütt Wien- un Beergoorn. Dor sünd mien Mann un ik vun Klock teihn an to finnen.
Selten sitt wi dor lang alleen, jümmers mal kaamt en poor vun uns Kinner to'n Snacken oder wüllt mit uns anstöten.
Gegen Klock een seggt wi in't Hotel ‚gode Nacht'. All sünd dor, keen Strieden nich, keeneen is besopen. Feine Jungs un Deerns hefft wi dor!
Ok mien Mann un ik maakt so mal ‚Oorloff' in Italien.

Dat letzte Footballspeel in de Championsleague: Bayern München gegen Manchester United. Mien Mann un all sien Werder-Bremen-Fans kiekt in't Wiesfenster vun en Elektroladen tohoop mit'n Barg anner Lüüd. Wat verwunnert de sik, as wi Düütschen uns mit Manchester freut. Werder is ja en eernsten Wedderpart vun Bayern München!

"Mein Ausweis ist weg. Gestern war der noch da!" Wo de Jung den woll verseit hett? En Anroop bi de Polizei (mit Hölp vun …). De Wachmann snackt Düütsch: "Den Ausweis können Sie hier auf der Wache im Nachbarort abholen. Der wurde vorgestern abgegeben." Twintig Mark för't Taxi betahlt den Jung sien Öllern.

Freedag is uns letzt Italiendag. De Toog vun Cesenatico na Rimini fohrt Klock acht an'n Avend. Klock negen na't Fröhstück mööt wi mit uns Packelaasch rut ut't Hotel. Also günnt wi uns bi best Baadwedder en Luxusstranddag in en Bagno mit warme Brusen. To'n Afscheed gifft dat dor noch mal Melone mit Parmaschinken.

De Dag is lang, un pünktlich sünd wi an de Bahnstoppstell, man de Toog kümmt nich. Doon köönt wi nix. Keen Minsch, keen Telefon. Wo schall dat gahn, wenn wi uns Toog na München nich kriggt? Dat sünd böös bang Minuten. As wi endlich instiegen köönt, is dat bald al Affohrtstiet vun Rimini. Dat bruukt nu keen Langenscheidt nich. Een Blick op uns Fohrkorten is noog, un de Kontrolleur hett sien Funkapparat in Gang.
De Toog in Rimini töövt!

In den Nachttoog dröömt wi vun en wunnerbore Reis un freut uns op en lecker Fröhstück in München. Tiet noog hefft wi dor.
Dat is de Plaan, man fröh in Kufstein geiht't miteens nich wieder. Dat Bahnpersonal is weg, de Klos sünd afsloten. Luutsnackers vertellt wat vun en Storm un Bööm op de Sporen bi Rosenheim. Keen Bahnminsch is nich to sehn. Wi mööt na Tant Meier, sünd aver ok bang, den Toog to verlaten.

Also maakt wi en Minschenkeed vun en Toogdöör na de Toiletten op'n Bahnhoff. Ik beddel Lüüd in'n Töövruum üm öösterieksche Münten för de Automaten an de Klodören an, un wi beedt, dat uns Packelaasch nich alleen na München fohrt.
Dat slumpt. Na en gode Stünn geiht't suutje wieder. De Döst is leger as de Smacht! Man keeneen muult.

Uns Toog in München is al weg. Aver in dat Kuddelmuddel op'n Bahnhoff findt wi to'n Glück en annern ICE na Bremen. Nix as rin dor!
Ik bün de Eerste, mien Mann de Letzte. En strenge Regel, jümmers wenn wi mit Schölers Bahn oder Bus fohrt. So hefft wi wedder de ganze Bagage un ehr Packelaasch mitkregen. Na en lütt Wiel hefft wi jichtenswo all en Platz, op Koffers un Nootsittels oder op'n Bodden. Röhren kann sik nüms nich richtig — "faste Plätz" even. Uns Platzkorten köönt wi inne Piep smöken.

Al wedder en Luutsnacker: "Wegen der wetterbedingten Zugverschiebungen gibt es in diesem ICE heute kein Bistro. Wir bitten um Ihr Verständnis."
Schietegal! Insicht hefft wi nich! Ok anner Lüüd sünd böös an't Schimpen.

Noch acht Stünnen bet Bremen, un wi hefft nix nich mehr to drinken un to eten. Wo schall dat gahn? — Wedder hölpt uns den Kontrolleur sien Blick op uns Fohrkorten. Op'n Bahnhoff in Nürnbarg kriegt wi bannig grote Baguettes un veel Cola un Water. Ümsünst. Beten pienlich, dat blots wi wat kriegen doot. Man ok schietegal.

Nu warrt dat ok Tiet, de Öllern to verkloren, dat wi laat sünd. Wi roopt twee Öllern an, un de sett denn de Telefonkeed in Gang.
Dat geev dat dunnmals för jeedeen Klass. En ganz wichtig Papeer weer dat! Nix nich vun wegen Datenschutz. Männicheen harr ja noch keen Telefon. Dor muss en Naver gau henlopen.

Na en poor Daag gifft dat denn noch en netten Breef vun de Bahn un dat Geld för de Platzkorten torüch.

Wat harrn wi för Malören un wat för'n Glück op uns Italienreis!

Düsse Klassenfohrt 1999 na Italien weer eenmalig schön. Un eenmalig schull dat ok blieven. Nie nich wedder fohren wi mit Schölers na Italien.
Ok nich in Plietschfontieden.