vun Behrend Böckmann

Dei Kaschmirzägen an den Brook
söken Foder — is dat 'noog?

„Weitst du“, secht sei, „wi harrn doch mål
ut Mohair son'n weiken Schål.“
Dunn antert hei: „Ja, wunnervull
wiern disse Schåls ut Zägenwull,
doch Zägenfrünn' seggen mit Recht,
hüt läben disse Zägen schlecht,
dei warden düchtig malträtiert,
sotauseggen kåhl rasiert,
un ut'n groten wullen Bausch
spinnt man den weiken Zägenflausch.“

Düss' Kaschmirzääg mit Wullgesicht
hett nich den ringsten Dörchblick nich!

Doch dei Tieden hemm' sik wannelt.
Hüt ward mit Kaschmirsåken hannelt
un Frieda fünn dat bannig dull,
geef't endlich wat ut Kaschmirwull,
denn ierst in't Öller bleef noch Geld
för Kleidung ut'e Modewelt;
un weiten will nu Mudder Fründt,
weck Såken wull ut Kaschmir sünd.

Dat Kaschmirland is wied un schön.
Dat kann dei Zottelzääg nich seihn...

Un dor sei ok all bütschern kann,
fangt's in't Nett tau säuken an,
finnt in'n Himalaya dat Rebeit,
dat siet Tieden Kaschmir heit,
wo China, Indien, Pakistan
hemm' väl för Kaschmirzägen dån,
wo Tibet an den Kaschmirrand
is't Götter- orrer Zägenland,
wo inne Bargen wunnervull
mihr as 4000 m œwer Null
'n Huszääch ewig läben deit
un latiensch „Capra Hircus“ heit;
hemm' nå't Rebeit ehrn Nåmen krägen
un würn bekannt as Kaschmirzägen
un ehr flauschig Horpracht gellt
as beste Wull in alle Welt.

"Jo, in dei Bargregionen bruukst sachs wirklich ein dickes Fell!
Ik bliev lever hier up dei Hööchte Normal-Null!"

Josephine* un ehr Napoleon
harr'n' in 'n Gorn von Malmaison**
nich blot dei Maler-Roos uptreckt,
sonnern ok dei Kaschmirwull entdeckt,
denn Josephine fünn wunnervull
fiene Schåls ut Kaschmirwull.

Kaiserin Josephine

Von Kaschmir nå Europa kåmen,
ward dat Zägenhor giern nåhmen,
dor ward ut't Edelhor 'n düre Wor
so as all vör dreidusend Johr,
as Kaschmir Deil von Persien wier
un männig Sultan tau sien Ihr
un as Teiken von sien Macht
sik kleiden däd in Kaschmirpracht.

Un an dusende von Johren
warden Zägen kämmt un schoren…
In't Vörjohr tau Fellwesseltiet
is't in China denn so wiet,
dat dei Holler, as gewennt,
dat flauschig Ünnerhor utkämmt.
Vun hunnerttwinnigdusend Zägen
ward't flauschig Ünnerhor so krägen,
un dor von den Wiert wull weit,
dei Zägenflausch up Reisen geiht:
Frankriek, Italjen un Schottland
måken Kaschmir weltbekannt,
mit Jerseystrick- un Meterwor
sünd sik dei Modemåker klor
un måken alle Welt ok wies,
dat Kaschmir hett so sienen Pries:
Kost' Kaschmirsocken all vierhunnert,
man œwer'n düern Schål nich wunnert;
kümmt 'n Mantel noch hentau,
tåhlt för em dei Graf von Schlau
sœbendusend un noch mihr,
as wenn hei König Charles denn wier.

Dei Zääg is sülvstbewusst un stolt —
sei weit: Ik draag ein Fell von Gold!

„Ne, ne“, secht mit eins Mudder Fründt,
„wat dat doch för Priese sünd,
dor will ik giern mitnichten
leiwers up son'n Stück verzichten.“
Doch Vadder Fründt, dei måkt ehr Maud
un secht tau ehr: „Uns Kniep geiht't gaut,
un mit son'n ganz lütt bäten Glück
finnen wi son'n Kaschmir-Stück,
dat ümmer up uns Wunschlist stünn
un dat dei Wihnachtsmann nich fünn.“

Dei Wiehnachtsmann söcht as verdull
in Busch un Bööm na Kaschmirwull!

Dat Knopbuurd möt nu düchtig ran –
Fründts spälen sülben Wihnachtsmann
un bald ward œwer'n Pulli wunnert,
taun lütten Pries so an vierhunnert.
O mien Gott, wat kost dei Welt,
in Italjen ward dei bestellt,
bi Cividini in Mailand –
för Kaschmirsåken weltbekannt.

Un Fründt wull giern 'n Pudelmütz,
wat Mudder Fründt höll för'n Witz,
doch hei wull dissen Kaschmirfummel,
reklamiert in Hummel-Hummel,
bi „Cashmere Brothers“ för'n gräunen Schien
künn dat 'n würklich Schnäppchen sien.

Dei Wor is digital bestellt,
nu warden all dei Stunnen tellt,
wennihr dei düre Wor kümmt an
un man sei denn bewunnern kann.
Un endlich bimmelt't anne Dör,
un dei Paketmann steiht dorvör.
Ok wenn man dat nich glöben kann,
för Fründts wier hei dei Wihnachtsmann,
un as an'n Bom dei Lichten brennen
un Wihnachtsglanz bi't Äten spennen,
bi 'n Prösterlie mit Krambambuli 
up Pudelmütz un Kaschmirpulli,
lannt von'n Läpel mit 'n Schwupp
wat von dei gaude Festdåchssupp
as dat allergröttst Unglück
up dat so niege düre Stück.

Dull hett sik Mudder Fründt verfihrt,
dei Gausbråden is nix mihr wiert,
löppt inne Kåmer, un in'n Draff
geiht dei Wäsch in'n Schongang af.
Dei Placken vonne Supp is rut,
doch woans süht dei Pulli ut?

Fründt geiht mit Fründtsch nu tau Gericht
un secht ehr glattwech in't Gesicht,
dat man Kaschmir up jeden Fall
nich rubbeln un kolt waschen sall —
„Du hest tau dull den Pulli kåkt
un'n Kinnerpulli ut em måkt!
So warden's wi uns Wihnachtsäten
in Kaschmirsåken nich vergäten!“

*Josephine de Beauharnais (1763-1814),
Ehefrau Napoleons und Kaiserin Frankreichs
** Sommeresidenz des franz. Kaisers Napoleon