Foto: Antje Heßler

De Katteker

vun Ernst Meyer

De lütt Kaat liggt an Enn vun't Dörp, dor wo sik de Diek in een wieden Bogen verleert. De witten Placken op dat Gröön sind veel, veel Schaap, een Bild, so as dat an de Küst begäng is. Ducknackig un deep liggt dat Huus, schuulig ünner de böverst Kroon vun'n Diek. Achter de hölten Poort liggt de Vörgoorn, een beten verwillert, meist so, as wenn hier al een poor Weken nix mehr an doon wörr.

Bild: Wikimedia Commons

Twee Lüüd gaht op dat Huus to. De een hett'n Uniform an, de anner is akkeraat zivil antrocken, Hoot un Mantel un een Aktentasch ünnern Arm. He fummelt een Slötel ut de Tasch un lööst dat Siegel vun de Huusdöör. „Dat is jo‘n Luft hier, so muffig un afstahn. Maken Se bloots de Finsters op". He will afleggen, aver an de Gardroov is keen Platz, hangt noch stoppenvull vun Kledaasch.

„Na denn, denn wöllt wi mal." – „Schall ik den Oprümer al Bescheed geven?", meent de Gendarm. – „Nee, nee, töven Se man noch'n Wiel, eerst mööt wi den Kraam mal dörchsehn. Is je wul nich veel to holen, hett wul allens keen Wert nich, as ik dat so seh. Laat uns man in'n Keller anfangen." Un beid gaht se de knarren höltern Trepp dal.

„Man mutt di jo wunnern, wat hier för'n Klüterkraam rümsteiht. Woneem hett de ool Adomeit dat allens tosamen dragen? Soveel Schoohkartons un ool Isenkraam. Wat seh ik denn dor?

Dor liegt jo‘n ool antik Plättisen. Een is noch öller.

Un hier? Een Karton full mit Sackbänner, un allens in Schleifen un so akkeraat tosamenbunnen. – Harms, – wat is denn dat? De Schohkarton is jo hooch full mit elektrische Birn'. Wat hett he do opschreven? – Kaputt! – Is jo nich to glöven. De harr he jo man glieks wegsmieten kunnt. Sowat ok.

Hier steiht jo noch een isern Dreebock un dor liggt noch Ledder, ‘n Schosterhamer un Holttäcksen. De hett sien Schoh noch sülven besohlt.“ Dorbi wiest he op een poor Plüschtüffeln. De sünd baven mit Teppichresten un ünnerwärts mit Stücken vun Fohrradreifen benagelt. „Kummt mi noch bannig bekannt vör, Harms.“ – „Herr Heesch, kommen Se doch mal röver, op’n Regool steiht noch allens vull vun Gemüsedosen. De sünd verdori rostig. Un all de Glöös mit Nagels un Schruven! So veel kannst mien Leevdaag nich verbruken." Un se funnen 'n ole Waagsschaal, greun anstreken.

De isern Beslääg un de Gewichten harr he swatt anmoolt. „Na, ja, he weer jo een olen Mann, hett veel Tiet hatt. Aver oprüümt, dat is dat jo." Un se gaht wedder na baven.

Do pingelt dat an de Huusdöör. Een neeschierig Nabersch fraagt, ob se wat helpen kann. „Nee, nee," meent Heesch, „wi sünd hier vun Amts wegen, aver seggen Se mal, wat weer dat för een Minsch, de ool Adomeit?" –– „Och, weten Se man, de weer gaar nich so uneben. ‘N beten wunnert hebbt wi uns jo. He weer veel op Tour. Hett sik allerhand tosamen sammelt. Wenn he an't Huus keem, hüng sien Rad vull mit Plastiktüten un annern Krimskraam. Ik glööv, he hett Sperrmüll dörchwöhlt un hier un dor mal een Flohmarkt opsöcht. Harr jo nix mehr to beschicken, nadem sien Fru storven weer. Wi harrn jo nich den richtigen Inblick, nich? – Schaad, harrn em jo geern holpen! De hett sik even noch sülven versorgt. Keemst nich ran an em. Wi hebbt em ümmer den Katteker nöömt.“

Foto: Antje Heßler

Heesch överleggt: „Adomeit", seggt he, „dat is jo so'n Naam, he keem wul ut Ostpreußen? Un de anner Naam? Wat sään Se, – Katteker? Wat is denn dat för een?“ „Dat, dat is plattdüütsch, mien Herr, dat heet op Hooch Eichhörnchen. So een Katteker leggt jo allens trüch. De seggt sik, de nächst' Winter kummt so seker as dat Amen in de Kark. So een weer he, de Adomeit. De kunn allens bruken. Sien Rente weer wul nich allto hooch. Sien Fru, de keem 45 as Flüchtling in uns Dörp, he man later ut russische Gefangenschopp. Dor is ok sien Söhn bleven, in Russland. De beiden hebbt sik hier wat opbuut, will ik Se man seggen, disse lütt Kaat un dat Land achter't Huus. Adomeit hett ümmer bi'n Buurn arbeidt, hett Gravens kleiht un so, hier in de Masch. Se hett reinmaakt bi'n Koopmann. Spoorsam Lüüd, de beiden, hebbt jeden Penn ümdreiht. – Hebben Se villicht dat Spaarbook al funnen, wenn ik mal so fragen dröff? Hett wiss wat trüchleggt, nich?" –– „Na, na, leve Fru, nu laten Se uns man alleen. Velen Dank ok." –– „Na, ik meen jo man bloots, tschüüs ok."

„Dat heff ik al klook," seggt Heesch to'n Wachtmeister, „de Ool hett den Dumen fast op'n Büdel hatt. Ik heff mi jo rein verfehrt, wat de op de hohe Kant leggt hett. Nich ümsonst de olen Klamotten un dat Möbliar. He harr sik seker noch wat anners in‘t Leven gönnen kunnt op sien olen Daag. Na denn, wöllt man wieter sehn."

He geiht in de Stuuv, maakt so'n ool Schapp open, so een ut hell Dannenholt mit drechselnd Fööt un 'n Galerie un 'n Sims baven op. Un do, he kickt heel verwunnert. „Kamen Se mal her, Wachtmeister. Dat is jo, wat schall ik dor nu to seggen: Wat för een Pracht! Lesen Se mal de Bort: Gebleicht auf grüner Au, liegt hier es nun im Spinde, zum Stolz der deutschen Frau. Sehn Se mal, wat dor nich allens to sehn is, Kristall un bunt bemalte Glöös, Sammeltassen, tinnern Beker, allens mit veel Leev opbuut.

Un hier, Klederkorten, Nummer een bit veer. Een Bezugsschien för een Feudel, de rode Schien hier, ‘n Anreken för't Huusslachten. Lesen Se mal. De hebbt een halbet Johr keen Fleesch un Fett kregen, un dat noch na 47! Man, un dit Boord vull mit linnen Betttüüch, Handdöker un smucke Dischdöker, mit Spitzen un Borden."

Suldatenbild, Wikimedia Commons

Un so findt se düt un findt dat. Mang de Kristallglöös steiht een Soldatenbild. – „Is wul de Jung." – Dorvör liggt en Packen Feldpostbreven un twee Orden. Dat swatte Verwundetenafteken und dat Isern Krüüz. Un een Zigarettendoos ut Aluminium, un‘n Zigarettenspitz ut Knoken. Dor is‘n Zedel bileggt. He leest: Russland 1942 bis 47. – „Hett de Ool ut de Gefangenschopp mitbröcht. Ik schätz, de Doos hett Adomeit sülven maakt." Un vör de Knokenspitz liggt‘n Büdel ut witten, ansmuddelt Boomwullstoff. De Wachtmeister grippt rin un hett‘n Handvull knokendröget Broot in de Hand. – „Wat schall denn dat bedüden?" – De Nalassverwalter kickt sik dat lang an. – „Hebben Se mal sowat höört, as: – Wer nie sein Brot mit Tränen aß. – Is, glööv ik, vun Heine. „De hett mal heel lege Tieden sehn, de ool Adomeit. Wat sä de Fru noch? He weer jo een –– Katteker!"

Ole Mann, maalt vun Manet

Kotte Tiet later güngen twee Lüüd, een in Zivil un een in Uniform, nadenkernd baven den Diek dat Dörp to. „Geven Se man mal den Stadtarchivar Bescheed, Wachtmeister, he schall sik dor mal umsehn un vun mi den Slötel holln."