Kurt

vun Heinz Tiekötter

Ik heff dacht, de Bundswehr harr mi lang vergeten. Denn funn ik denn Breef vun dat Kreiswehr-Ersatzamt in mienen Breefkassen. Worüm dat denn nu noch? Ik harr mi doch jümmers trüchstellen loten un heff all dacht, dat de mi vergeten harrn. Harrn de keen annere? Wo ik nu doch all so oolt un längs verheiroot weer un dat tweetemol Vadder warrn sull. Hölp ober allens nix, ik müsst no de Flegers no Pinnbarg un mien Grundutbillung moken. Licht is mi dat mit veeruntwintig Johrn nich fullen. Dat weer jo meist as in Kinnergorn. De annern Rekruten weern all fiev, soss Johr jünger as ik.

In'n Hoben harr ik as Tallymann wat to bestellen un verdeen ok düchtig Geld. Nu weer ik een vun 130 Rekruten un elk een dösige Ünneroffizier hett versöcht, mi dat Lopen bitobringen. Se droffen mi schuriegeln. Un se hebbt dat ok jümmers versöcht. Bit dat ik een wat an'n Latz haut heff.

Dat Veddeljohr Utbillung is ok vörbi gohn un ik keem no Eggebek in dat Fleeger-Geschwoder AG 52. Een Veddeljohr hett dat duert un vele Breven heff ik schreben, bit dat ik wedder trüch no miene Famielje un in de Neegte vun Tohuus keem. Vun Blanknees weer dat bit Pinnbarg bummelig tein Kilometer wiet.

In Pinnbarg sull ik mi nu as Stammsuldoot in de tweete Kompanie ton Deenst mellen. Mit miene Utrüstung in'n Kufferruum un de Papiern in mien Hannen mell ik mi an'n Obend bi den Ünneroffizier vun Deenst, en Gefreiter u.A. Ik sä: "Guten Abend, ich heiße Heinz Tiekötter und bin vom AG 52 hierher versetzt worden."
Ik harr jo noch keen Afteken un de UvD (Ünneroffizier vom Dienst) keek mi an, as wenn ik een an de Marmel harr. He schree mi an: "Was ist das für eine Meldung?" Bi so'n Situaschoon fall ik fortsens in Platt. "Du", heff ik seggt, "nu speel di man nich op, wi hebbt desülbige Deenstgroodgrupp; wi geheurt jümmers noch beid to de Mannschaften! Also, wat pumpst du di hier so op?"

He müss dat eerstmol verdauen. Denn keek he een lüttbeten verdutzt un fung an to lachen. Un mit'n mol schnack ok Platt mit mi: "Du büst goot, wo kümmst denn her?" Ik anter: "Ut Hamborg, ut'n Hoben, ik bün 'n Talllymann un snack jümmers Platt! Sünnerlich wenn ik argert ward. Dat gifft mi 'n Distanz to de veelen Quitsches hier. Dormit kann ik mi meist 'n beten afsetten."

De UvD geev mi de Hann un sä op Platt: "Wat du seggst, gefallt mi goot, bitlang bin ik hier de Eenzigige in de Kompanie, de Platt schnackt. Ik frei mi, dat du to uns komen büst. Ik heet Kurt un bün ut Cuxhoben." För den Rest vun miene Wehrtiet harr ik en goden Kameroden. Wi sünd ok Frünn bleben bit an den hütigen Dag un ik heff em un siene Irmtraud jümmers mol besöcht.

Un denn is Kurt beus krank worn. He hett 'n Slaganfall kregen un kunn nich mehr opstohn un weer kuum to verstohn, wenn he schnack. Kurt wat to vertelln, dat gung bloots noch, wenn siene Irmtraud em dat öbersett.

Un nu mutt ik mi op'n Patt moken. Kurt ist storben un ik will bi em sien, wenn he morgen in Cuxhoben ünner de Eer kümmt!