An de Stell, wo op de Veddel de Stroot "Passierzettel" mit so'n lütten Bogen in "Am Gleise" wiederlopen deit, harr de Footpatt de bredtste Stell. As Gören kunn wi dor goot spelen. Autos geev dat noch nich so veel un wenn mol een vörbi keem, denn steurte dat nich. Man kunn se freuhtidig heurn un se weern ok een moje Ünnerbrekung.

Gören geev dat genog; no'n Krieg harrn de Minschen, wat de Leev anbelangt, 'n Barg notohollen. Fernsehers harrn de mindsten un de Pille weer noch nich erfunnen. Mithen geev dat ook keen Pillenknick.

Wenn wi Görn Kibbel-Kabbel, Meiersche Brüch, Football op een Tor or Pielversteken spelten, kämen jümmers tein bit foftein Jungs und Deerns tosomen. Dat güng nich sünnerlich liesen af. Vandoog goht de Lüüd to'n Afkaten, wenn jem dat to luud is. In de Tiet weern de Öllern glücklich, wenn de Gören gesund weern un buten spelten.

Man af un an geev dat denn doch mol Striet. De velen Veddelers, de as Hobenarbeiders un Warftgrandis arbeiten däen, güngen jo ook op Schicht un bruken denn ok mol dagsöver jemmer Sloop, wiel dat se op Nacht wedder ruut möten. Un denn geev dat dor ook son poor Spökenkiekers, de meenten, se harren mitkregen, dat in dat Huus, wo de Kinners veel vör de Döör speelten, bald en Minschen to Schannen or gor to Dood komen ward.

So keem no dat Sankt-Florians-Prinzip af un an de Anwiesung, wi sullen man annerswo spelen. Dat däen wi ungern, denn an de annern Stellen weer de Footpatt nich breed noog un keem dichter an de Bohn ran. Un dat Huus "Am Geleise 5" harr en groot Lock in de Muur. Dor weer in Krieg en Bomb rinjoogt un harr dat Treppenhuus in Dutt smeten. Wi muchen dor nich geern spelen. Dor weer uns dat to grulig.

Nr. 5 weer dat letzte Huus, denn keem de Fuhrpark vun Louis Giercke. Blangen de Opfohrt to denn Bedrief an Meckelsborgswech stunn en lütje, man grood fiefundottig Quadrotmeter grote Holtbood, so en Dr.-Robert-Ley-Huus mit Pultdack. Dorin hett mien Schoolfründ Ingo mit sien Öllern leevt. Ingos Vadder weer freuhtiedig ut de Gefangenschop bi'n Tommie komen un seet op en LKW vun Louis Giercke. He fohr Teersplit för den Strotenbu. Dormit keem he veel öber Land un so harrn se tohuus jümmers wat op'n Disch optodregen. Un Ingos Modder Tant Lenchen kunn fix backen. Ehre Spezialität weer Streuselkoken mit Kokosflocken. Mi kunn se good lieden, denn — wat een Tofall! — wi harrn beid uns Nomensdag an "Maria Himmelfohrt".

1952 gung uns dat tohuus bannig klöterig. Mien Modder har bi de Hochbohn en groot Malöör hat. Se is Schaffnerin west un son dösigen Tommi-Suldoten hett nich oppasst. He harr Batteriesäure in en unverslotenen Kanister un dorvun is eer wat bi 'n Bremsruck an de Been schwappt. De Hochbohn hett eer fortsens künnigt un se rutsmeten. So sporten se dat Krankengeld, un Lüüd, de Arbeit söcht hefft, geev dat jo noog.

Mien Fründ Ingo harr Wiehnachen Gebortsdag un ik weer to Koffi un Koken inlood. Man mien Modder schüttkopp un säe, wi hebbt keen Geld, un ohne en Geschenk för Ingo kannst du dor ne hen. Wat süllt de vun uns denken? — Mann, un ik harr so'n Jieper. Wat heff ik dibbert un an denn Koken vun Tant Lenchen dacht. Ik kunn mi in miene Gedanken gornich loosrieten vun den Smackkroom. No'n Tiet harr ik mien Modder week un se harr noog vun miene Dibberee. Lest Enns geev se mi soss Groschen un dormit sull ik bi denn Kattunrieter Conze an Sieldiek för Ingo 'n poor Strümp keupen. Nu harr ik dat bannig hild un keem in Draff. Een halve Stünn loter seet ik all bi Ingo an Disch. Denn Barg Koken, denn ik mi dor to Liev feurt heff, de weer wisslich mehr weert as soss Groschen.

Ik war düssen Nomeddag mien Leevdag nich vergeten. Doch dat harr'n annern Grund: Op'n Heimweg funn ik in Snee en 10-Mark-Schien, en richtigen Blauen. Mit tein Mark müss mien Modder uns een gode Woch öber Woter hollen; för tein Mark netto hett en Arbeider de hele Woch wuracken musst. Ober wi weern keen Arbeiters, wie harrn nix op de Noht. Mien Modder weer scheed worrn un weer nu krank un se harr keen Anstellung.

Mannomann, wat flöög ik de Stroot hendool un suus no Huus, geev mien Modder den "Blauen" un nehm ehr in miene Arms. Ik seh ehr Strohlen noch hüüt vör mi, denn nu harrn wi öber de Wiehnachstiet keen Sorgen mehr. Mit den Gedanken, dat en anner Minsch nu villicht in de Brenne keem, hebbt wi uns nich lang ophollen. Modder schrief stantepee 'n Zettel un ik pees dormit no Krämer Brandt. Een Veddelpund gode Bodder, veer Rundstücken, n' Knust Lebberwost, een Kanten Kees un een lüttje Tüüt mit echten Bohnenkoffie bröcht ik no Huus. Un, ob ji dat gleuvt or nich, för de Brötchen weer noch Platz in mienen Buuk.

An Tante Lenchen mutt ik noch so männichmol denken. Is dat nu allwedder 'n Tofall, dat se un Unkel Ernst in Öjendörp mit ehr Graffsteed Siet an Siet mit miene Swiegeröllern liggt?

Wenn in Freujohr de Graffstellen opkloort un de Steen vun dat greune Moos befreet ward, denn schüer ik jümmers ook denn Steen von Tante Lenchen, snack en kotte Reeg mit ehr un bedank mi nochmol för denn Streuselkoken, de mi vör mehr as sösstig Johrn jümmers so goot smeckt hett.