Grasnelk. Bild: Wikimedia Commons, © Hans Hillewaert

Opas Land
Ut de Kinnertied in de 1930er Johr in Hamborg

vun Else Pannek

Wenn ik Grasnelken seh, denk ik an Opas Land.

Opas Land weer en Schrebergoorn, un Opa weer stolt op sin Land. Segg maal een — natüürlich en Grote —, dat en lütt Schrebergoorn even en lütt Schrebergoorn weer, denn wies em Opa ganz bedächtig op de Deepde un Hööchte vun den Schrebergoorn hen.

Bild: Pixelio, © Karin Jähne

Düsse Goorn weer en Stück Land, ut dat us Blööm, Aavt un Grööntüüch towüssen.
Achter den gröön Ligusterhaag lüchen sünnengeel Trollblööm, un de Weg na de Lööv weer infaat vun grasnelkenümstunnen Blomenbeeten. Dor wussen Sneekieker, Krokus, Parlhyazinthen, Oosterklocken, Tulpen, Türkenbund, Phlox, Astern un, un, un...

Bild: Pixelio, © uschi dreiucker

Vun'n Phlox tucken wi Blöden af un sugen beten Sööt dor ut. De Sneekieker woorn begrööt, sodraad ehr eersten Bläderspitzen ut de Eer kieken dään. Meist weer dat uns Leevde, de se ut de Eer locken dä.

Jedeen Besöök op Opas Land füng an mit en gnistern Reisigfüür in den vun Opa sülven muurten Herd. Denn duft dat na Koffi. De Groten stärken sik för't Wark, min Vedder un ik — wi weern vun een Öller — kunnen spelen.

Else, Oma, Vedder. Klick op to'n Vergröttern!

Bi'n Plummenboom dröffen wi buddeln. Dat dään wi welig, fülln de Kuhl mit Water un setten us rin. — Nüms harr wat dagegen.

Water halen wi emmerwies vun de Pump. Dat smeck anners as ut'n Waterhahn. Küll weer't, frisch un erinner en beten an de tieren Ranken an dat iesern Treppengitter tohuus, an de ik af un an lutschen dä. Bi de Pump geev dat en lierlütten Goldfischdiek. En lütt Veerkant, beten Schilf rüm, rein Water un welige Fisch.

Grööntüüch un Aavt, noch gröön orr al riep — anknabbert woor allens. Söte Arften mit de Schoten geneten wi, Gurken pelln wi mit de Tähn, un op Wötteln kaun wi endlos rümmer. Wötteln — dat woor nich weniger, de Mund bleev vull.

Wi harrn veel to naschen. Dat geev Stachelbeern, suure rode un herbe swatte Johannisbeern, söte Kassbeern, Schattenmorelln un Plummen.

Bild: Pixelio, © Christine Braune

En stachelige Haag mit söte swatte Brommelbeern wehr sik taagnacksch gegen us. "Huhuu, ik heff mi an Opas Brommelbeern raatscht. Huhuu!"

Dat geev en Messhupen un gröönschillern Brummer. Un dat geev en lütt Huus mit Hart in de Döör. In't Huus hüng en groot Bild mit Rahmen. Min Moder harr dat Sitzbrett vun dat Huus tekent mit Grööntüüch dorop. Dorto harr se schreven:

Hier wird gesammelt von Mann und Frau
Liebesgaben für den Ackerbau.
Drum sitzet und drücket und drängelt mit Kraft
für die notleidende Landwirtschaft.

Opa, Mama. Klick op to'n Vergröttern!

Ik harr en Meesch fungen. Keen beten beverig seet se in min Hand, leet sik bekieken un besnuppern. Se rüük na Bisquit. "Rüük mal, Mutti, rükt as Keks!"

Ik besinn mi noch op den lütten grönen Hasselpogg. Sin Hart pucker so dull, dat ik dat sehn kunn. Un vör Bang harr he mi in de Hand maakt.

Metten, de ik sammeln dä, verwohr ik in min blaagen Teekettel un maak den Deckel to. — Se krupen een na'n anner alltohoop ut de Tüll wedder rut.

En Foto wiest us, jüst nich reinlich un in aventüürsch utsehn Kittel, as wi mit Höög Sepenblasen in de Luft puusten.

Maakt weer dat mit den Fotoappraat vun min Moder. De weer en vermaakliches Ding. Wenn een dat apenmaak, fohr dat Objektiv in Folen rut as en Treckfiedel. In de Rüchsiet woor en Platt leggt. — Een Platt för een Bild. —

Wi kregen Smacht, un wi kregen to eten. Oma kunn wunnerboor kaken. Un wenn se sehg, dat mi dat so richtig good smecken dä, smüüster se un sä: "Na, Leckertähn, machst ok greune Seep?"

De junge Appelboom dröög to'n eersten Maal. Opa stünn mit sin lütte Enkel davör. De Köpp in'n Nack leggt, woorn wi, merrnmang gröne Bläder, twee Appeln wies.
"De sünd för juuch. Töövt man, bet se riep sünd, denn kriegt ji ehr."

De allereersten Appeln harr Opa för us.