vun Silke Frakstein

O weh, o weh, wenn die Ziegen beim Liegen den Schwanz krumbiegen...

Nee, dat meen ik nich. Ik denk doröver no, woso ik keenen Psychologen bruuk, keenen Beroter, de mi vertellt, wat un wann ik wat eten dröff orrer nich. Un’n Sportmediziner bruuk ik ok nich.

Ik bün mit Fohrrad ünnerwegens, goh to’n Swemmen, mook Gymnastik un
Nordic Walking. In mienen Klenner steiht ok nich, wann un wo wedder een Event dat annere joogt. Bloß nix verpassen? Dat geiht gor nich!

Wat sünd dat bloots för Tieden? Mitn’nanner snacken? Jo, villicht mit den Laberknoken... De is jo bi veele Lüüd an de Hand fastbackt!
To’n Bispill: In’n Bus, Fierobendtiet. Mammi mit Kinnerwogen, hoochbepackt. De Kinnerwogen will nich so as Mammi will. Se warrt nerveus un wrangelt un zerrt, bit allens binnen is.
Gleuvst du, de hett den Laberknoken in de Tasch steken? Nix! In eensento wiederlabern, dat mutt sien.

Wenn ik sowat to seh’n  kreeg, heff ik Schnappatmung. Dat Lütte fangt an to quengeln un Mami nimmt dat Lütte nich in’n Arm, nee, den Laberknoken gifft dat.

Ik denk in den Momang an mien Kinnertiet, so üm de 1950er, 1960er Johren. Dor weer ok nich allens allerbest. Mien Mudder hett af un an ok de Gedüer verloren. Wenn wi to’n Bispill teemlich schietig wedder an’n Loden keemen.
Wi hebbt jümmers buten speelt un harrn nie Langewiel. Ton‘ Bispill: Hochtiet mit ‘n Kranz ut irgendeen Gröntüch ut’n Goorn un de Bruut harr enen Schleier ut de Kökengardien. Un Akkordeonmusik geev dat ok. Un denn alle Mann hoch ernst un fierlich dörch de Stangenbohnen.
„Wenn es dunkel wird, kommt ihr nach Hause!“

Kinner, de op de Straat spelen dään, weren keen Stratenkinner!

In‘n Huusholt müssen wi düchtig mit ran. Geschenke geev dat to’n Geburtstag un Wiehnachten un nich mol eben twüschendörch bi Aldi. Wiehnachtsmärken, jo — 1 Besöök, un wenn dat ganz besünners weer, mit Kakao un Koken.

Un wo scheun weer dat denn villicht an’n Sünndag no Stadt un de groten Schaufenster vun Karstadt orrer Alsterhaus ankieken!

In’n September all Kringel un Marzipankantüffel? Nee, wi weern nich arm. Harrn wenig Geld, aber Freid an lütte Soken.

Dat is hüüt noch so bi uns. Un dat freit mi. — Mi doot de Kinner leed. Ober villicht warrt dat jo nochmol so ‘n lütt beten anners.