 |
|
Veel weer dat nich, wat bi Klås tohuus op'n Hoffplatz passeern dä! Dat meerste speel sik vör't Huus oder op denn Platz mit denn Bunker vör't Huus af. Man so ganz doot weer de lüttje Platz achter't Huus nu ok wedder nich, un dat, wat 't geev, weer männichmål hooch interessant ... Swienkrååm, Rökeråål un dode Höhner Vertellen vun Klaus-Dieter Tüxen Un stiggt in de Nääs Klås mål
Rökeråålduft,
Op'n Hoffplatz bi Klås tohuus, in de Borbyer Siemensstrååt, geev dat åvers anners nich so veel Afwesseln, as dat gemeensåm Hören vun Radio bi Grootveranstalten, to'n Bispill de Football-Weltmeisterschaft 1954 in Bern, in de Swiez, as de Düütschen Weltmeister worrn. To'n een'n keek de Hoffplatz nå de Noordsiet röver, jümmers in'n Schatten, jümmers koolt un bi denn velen Wind slüüs' dat ok meerstendeels op'n Hoff, nich to'n Uthool'n dat. Doröver freu' sik blots de vele Wäsch vun de groten Huushöll. Eerst, wenn in 'n Lååtsommer de Flederberen riep weer'n, denn güng dat in den Flederbeerboom, dee jümmers rappeldicke vull vun Millionen vun düsse swarten Holunderberen weer. Man nich jede lütt Kuller kreeg de Tiet, swart to warrn. Klås sneed sik 'n beten Astwark ut den Boom, so dörtig Zentimeters lang, puul dat "Styropor" vun binnen rut, möök dat holl — un denn weer dat 'n feinet Puustrohr, dörch dat Klås un de annern, meist Jungs, denn mit de grönen Flederberen af un an de Deerns piesacken dän.
Dat harr åvers ok noch 'n annern Grund, dat de Beren af un an nich riep warrn kunnen: Denn nämlich, wenn Klås sien Familie de Blöten all afplöcken dän, üm Flederblötensaft hertostellen! Un wordennig düsse wunnerbore Erfrischungsdrunk herstellt warrt, dat vertell ik ju nu in dat Rezept vun mien leve Modder: Flederblötensaft Wi brukt dorto:
Un torechtmååkt warrt de Saft sodennig: De Blötendolden waschen un in een'n vun de Fief-Liter-Pött rin. Anderthalf Liters Wåter kåken, de veer Pund Zucker inröhren, bit dat he vull un ganz oplööst is. De Zitronensüür in en Tass mit Wåter in oplösen un to dat Zuckerwåter geten.
Wenn de Tiet üm is, warrt de Blötendolden ut den Putt fischt, de ganze Inhalt vun den Putt groff dörch 'n Seef in de twete Schöttel gåten, un denn — ja, un denn mutt man sik Tiet låten, sowat 'n Dreeveerdelstünn. Denn so lang duert 't, bit dat de Saft dörch dat Geschirrdook in den eersten Putt rinfiltert, dörchsickert is, wenn't ornlich warrn schall! — Un denn kümmt de reine Krååm in de lerrigen Buddels. Nu kann de Flederblötensaft drunken warrn, un twoors mengeleert mit een Deel Saft un fief Deele Wåter oder Bitter Lemon, niemals Alkohol, un dat Ganze — ieskoolt!!! Zum Wohle!
Ja, un denn heel'n sik Klås sien Öllern tohuus vele Johrn dat een oder anner Swien. Jolanthe worr denn mästet mit Schroot un Koorn, ok wenn dat in't Portmonnee männichmål för Wehdååg sorgen dä. In de Sommerstiet kreeg dat Swien denn ok noch Brennetteln un anner Gröönkrååm, wat wi Kinner denn plöcken dän, as Vitamine dorto.
As dat op 'n Winter togüng, stünn denn ok dat Slachten op't Programm, un, as wenn dat Swien dat åhnen dä, neih dat Beest eens Dåågs bi'et Verlåden nå'n Slachter ut. Dat geev 'n Jagd achter dat Borstenveeh un man weer bang, dat de sensible Ringelswanz doot ümfallen wöör, denn kreeg man nämlich groten Arger mit dat Slachten. De Nåverslüüd vun Klås, een Familie ut Meckelnborg,
de harrn ehr Höögt doran, dat dee op de Angeliter Siet
dat "G" nich utspreken dän, sonnern dat as "CH"
vun sik geven. Dee sän nich Gustav, sonnern Chustav, sän
nicht Greet, sonnern Chreet, sän nich Gåvel, sondern
Chåvel, wieldat se ut de "chode Chegend kemen, wor de
chelen Cheorchien so chräsig choot chedeihen".
Eens Dåågs, dat güng op Åvend to, as Nåver "Chustav" en Hehn slachten wull. Dat müsst man em låten, dor kunn he mit ümgåhn, mit dat Slachten un Aftrecken vun'n Kaninkenfell oder ok dat Vörbereiten vun Duven- oder Höhnerbråden. Hee krall sik mit een'n Griff 'n Hehn, greep sik 'n Biel, heel dat Deert över'n Haublock, dee 'n ole Boomwuttel weer, un ehr man sik verseeg, weer de Kopp af. Wat nu åvers passeren dä, dat weer so richtig wat för de Gören. Miteens reet sik de lütt Hehn ut dat Ümklammern vun Gustav sien rechte Hand — hee weer Linkspoot —, suus vun den Hoffplatz op de Meinigerstrååt un, as'n besåpen Keerl, in de "Straße, wie breit du", ohn' Kopp mit Karacho langdåål — un Klås mit alle Mann achterher.
Bi Lottermoser weer denn de Reis to Enn, de Hehn land't in'n Tuun, spaddel noch'n beten vör sik hen, un denn weer't ut. Gustav krall sik dat Fedderveeh, un wedder torüch op'n Hoff kregen de Gören de Been — dat weer 'n snååkschen Krååm. Båven, ut de afhackten Been, keken de Sehnen ruter, un wenn een doran reet, denn kunn man de Krallen so richtig bewegen, so richtig mit griepen. 'n Tietlang weer dat 'n groten Spååß för de Gören.
Åål, dee he as Nevenfischer sülvst mit Rüsen fungen hett, kemen in de sülvstbuete Rökerkåmer, dee toeerst en olet Oelfatt weer, in dat Vadder twee Bleekdören inbuet hett, un dor båven op en Holtkist mit Vörrichtungs to'n Ophangen vun de Fisch.
Klås sien Vadder hett åvers jümmers soo veel Åål rökert, dat jeedereen ut de Familie ok noch 'n Packen mit nå Huus nehmen kunn un all de nächsten Nåverslüüd ok noch wat afkregen, wieldat se nich blots denn Duft vun't Rökern üm de Nääs hebben, sonnern smecken schullen, wat dor Goot's bi rutkeem. … denn wünscht he sik nix, as'n groot
Mütz vull Wind, Un stiggt in de Nääs Klås mål
Rökeråålduft,
25.8.2024
|
De
Schell vun de beiden Zitronen doröver verrieven, denn de Zitronensaft
utpressen un dortogeven. Denn warrt de Putt mit dat Geschirrdook
afdeckt, sösstig Stünnen lang, dat sünd tweeunhalf
Dååg, nich mehr, åvers ok nich weniger, koolt
un düüster, an'n besten in'n Keller, wegstellt. 
De
beste Tiet åvers keem in de Gangen, wenn Klås sien Vadder
an't Fischrökern, för all'n åvers an't Åålrökern
güng! Ok Vadder — jaha! — verstünn dat goot,
ut Sülver Gold to måken. 
Denn
hett he dat Füer anbööd't, mit Böken- un Ellernholt
för den Smack, un denn duer dat 'n poor Stünnen, ehrdat
de fertigrökerten Åål ruthåålt warrn
kunnen. Een leep dat Wåter in't Snuutwark tosåmen, un
denn weer't sowiet. All setten sik in de Köök üm
denn Kökendisch herüm un vertehrten de herrlichen, warmen
Åål. 
