"Schi un Rodel goot" geev dat, so dücht Klås dat tominnst, in sien Kinnertiet mehr, as hüüttodåågs, wor de Winter vele Johr'n eenfach wegbleven is ...

Mit Sleden na San Fernando

vun Klås Tüxen


Wenn Klås un de Nåverskinner üm sien Öllernhuus herüm Sleden fohren, Schi oder Schlittschoh lopen wullen, dorför geev dat an't Enn vun de Siemensstrååt, in Borby, in'n Winter den lütten un den groten Barg, een Stück Prinzenstrååt, mit wenig Autoverkehr, oder åvers de Koppeln vun Moorbarg.


Borby un Eckernför

Hier weer denn ok Schi un Rodeln goot, un de Winter kunn kåmen. Solang dat blots froorn harr, kunn Klås mit de meisten annern Kinner nich so recht mithool'n. Geld för Striedschoh geev dat nich, un in övrigen hebbt düsse Hackenrieters een'n Schoh nå denn annern twei mååkt, un dat worr dubbelt düer.

Dotomålen geev dat åvers ok meist foorts den passenden Snee to de Küll, un denn heter dat: Sleden rut! Wenn't irgend güng, den ganzen Dag, bit so lååt as möglich, man låtens Klock söss weer't vun Huus ut tappendüüster, meist all Klock fief, in de Schooltiet noch 'n Stünn fröher!

Dörtig bit veertig Gören ut den ganzen Omkrink leten sik jümmers wedder wat Nieget infallen. So worr een's Dåågs miteens 'n lange Tog ut veer bit fief Sleden bild't. Op den eersten seten twee, meist Jungs, op dee dor achter leeg jümmers een op 'n Buuk, dee den Vördersleden fastheel, un denn seten dor ok jümmers noch een oder twee Jungs oder Deerns båven op de Rüüch.

Dat güng ja ok meisto goot af, man, even blots meisto. De Tog vun den lütten Barg setter sik in de Gangen, sung dorbi ut vulle Lungen dat niege Leed ut de düütsche Hitparååd: "Wir fahr'n nach San Fernando, wir fa-haahrn nach San Fer..." un keem op de spegelblanke Fohrbåhn gau in Fohrt! To de glieke Tiet suust so'n ähnliche Porzellanfuhre den groten Barg gegenöver hendåål.

Dåål kemen se beide, mit ornliche Draff, un nix heel se mehr, man dor ünnen geev dat schient's keen Utwieken. Beide Sledentöög rasselt tohopen un verkielt sik in'nanner. Noothölpheevschruver, Nootarzt, Polizei un Füerwehr, all'ns weer nootwennig west, bi so'n swooret Unglück. Güng åvers doch all'ns ohn' Swoorverletzte af.

Dat heet, nich ganz! Hartmut un Heinerle müssten denn doch nå'n nächsten Dokter, wieldat Heinerle dee beiden Tähnstücken in de Steern to steken harr, dee Hartmut vun de Sniedetähns afbråken werrn.

Klås sien ganze Stolt weern twee Breder, dee sien Vadder — meist perfekt — to Schiern henschoostert harr. So richtig hövelt, un de Spitzen mit hitt Wåter in de Waschketel un veel Möögd hoochbågen. Wiss, dat geev betere, man dat weern tominnst welk; veel vun de annern Kinner harrn gor keen.

Wenn't passen dä, güng dat in de "Moorbarger Alpens" to'n Schilopen! Dat weern so'n poor föffteihn Meters hooge Koppeln bi Barkelsby, mit meistto hunnertföfftig Meters Längde vun båven bit nerrn.

"Lååt man goot sien", sä Klås annerletzt, "dee Barg weer twoors kort, åvers in Fohrt kemen wi liekers!"
Un denn vertell he, dat dat männichmål gor nich so eenfach weer, an't Enn vun de Koppeln den Weg över den smallen Stieg to dråpen, üm nich in de Au to lannen.
"Un, dat geev kuum 'n Ünnerscheed twischen de Olympialöpers un uns", meen Klås 'n beten grienerich, "tominnst, wenn 't dorüm güng, mit de Schiern övern Ast wedder bargop to steveln."


18.3.2020


na baven