Seemannsgarn:
Speen un arbeiten

vun Günter Sohnemann


All düsse Opgaven hefft mi veel Knööv kost. Wenn dat Schipp mit Slingern un Rulln un Stampen dör den Storm sien Kurs över den bülgenbrodeln Atlantik nehm, heff ik in'n stickig-hitten Laadruum swoorste Arbeiten daan — ünnerbraken bloots dör dat Speen, wenn ik de Seekrankheit Tribut leisten müss.

Ja, de Seekrankheit weer mi op jede Reis en tru Mitlöper, de mi nienich vun de Sied wieken dä. Nu köönt ji seggen, wat fohrst du denn to See?! Tja, na de eerste Reis optosteken un an Land to blieven, dat hett mien Stolt nich tolaten. Ik wull nich, dat se mi naswiestert: "Dat is de, de sik veel vörnimmt un nix dörhöllt!" Un denn harr mi ok dat Seefever packt. Ik wull ja noch wat sehn vun de Welt!


Unruhig Water

Weer ja nich jümmers so mit Storm un Bülgen; dat geev ja ok ruhig Weder. Denn weer de Seefohrt dat, wat ik wullt heff: Meer, blaue Heven un fremde Länner. — Na, un de Anerkennen un de Respekt as Timmermann hefft mi ok de Seel strakelt.

Mien Handwark is nich Boxen

Natüürlich hett mien Handwark, dat ik op de Warft vun "Taucher Flint" in Hamborg lehrt heff, Begehrlichkeiten bi Koptein un Stüerlüüd weckt.

"Blau, kannst mi mol en Sandkist vun Stauholt buun? Ik bün gistern Papa worrn un will de Sandkist för den lütten Buttscher na de Reis mitbringen. De Kist mutt avers in Delen terleggt ween! Un dat Opbuun tohuus mutt in Nullkommanix gahn, heel licht, idiotenseker! Will ja nich vör mien Fru as'n Tüffel dorstahn."

Orr düt: As ik noch Jungtimmermann weer, hett mien Vulltimmermann vun'n Koptein den Opdrag annahmen, en Seekist to buun. Man buun kunn he de nich, wieldat he sik to'n Glück den Arm braken harr... To'n Glück? Woso segg ik "to'n Glück", wenn ik doch nu de Seekist för em timmern müss? Dat will ik ju verklaarn.

Mien Vulltimmermann hett mi dat Leven an Bord recht swoor maakt. Eensdags, as Fieravend weer, hett he mi eenfach nich gahn laten — bit wi na de Arbeit in'n Gemeenschapswaschruum ganz alleen weern. Un dor sä de Keerl to mi: "Nu kaam, laat uns man beten boxen!"

Ik dach, "de drifft doch bloots Spijöök!", un stell mi to'n Spaaß in de Boxerposentuur — un hest ni sehn, al prasseln de Slääg mi bloots so gegen Bost un Arms! De Vulltimmermann weer apensichtlich en goden Boxer, kattenfix un steenhatt, un dat dä aasig weh. Ik heff em anbölkt, he schull dat nalaten! He grien man bloots un geev Roh — för den Dag.
Man vun dor an schull dat de Regel warrn: Fieravend eerst, nadem dat de Matrosen ut den Dusch- un Waschruum rut weern, un denn jümmer wedder düsse Attacken mit de blanken Füüst. He lehr mi nich dat Boxen — nee, he geneet bloots sien Överlegenheit. Wat harr de Keerl gegen mi?! To'n Speen weer dat ok. Ik wüss nich, wat doon.

Wat mien Problem weer: Ik weer dormalen ja noch afhängig vun den Vulltimmermann. He weer mien direkte Bövermann. Na'n Koptein lopen un mi beklagen? Dat wöör mi mien Ansehn kosten, dormit wöör de Rest vun de Reis denn wiss ok keen Zuckerslecken ween.

Matroos Dirk Henneberg

Tja, dorwegen weer ik froh, as de Vulltimmermann mal en braken Arm harr. Ok wenn ik all Arbeit alleen dä. De Arm woor heel — leider. Aver dat Glück höll för mi twee Överraschen praat.

De eerst keem, as de Vulltimmermann mal wedder fröhlich op mi los bi to boxen weer: Miteens duuk Matroos Dirk Henneberg in den Duschruum op — so'n deegt, mastig Schapp vun Keerl mit'n Böstenhoorsnitt: en Hüne. Opstee hett he mien Laag erkennt. He dunner den Vulltimmermann an: "Laat den Jung in Roh, sünst kriggst dat mit mi to doon!"
Na, dat lang.

Dat Ergeevnis weer: De Vulltimmermann harr miteens nix mehr för mi to doon un hett mi wegschickt na den Bootsmann; un de hett mi indeelt to'n Labsalven mit de Matrosen an Deck. Labsalven, dat heet, de Reepen un dat ganze Weeswark gegen Wind un Weder mit Teer un Fett imprägneern. Ok harte Arbeit, aver doch tominnst freedvull.

Un wat de twete Glücksfall weer, vun den ik snackt heff, dat vertell ik hier en annermol.


Ruhige See


8.2.2019

 


na baven