Seemannsgarn:
Ruhige See un Rührei

vun Günter Sohnemann


Ruhige See

As de MS Rheinland 1962 ut den Ärmelkanal rut in de Biskaya fahren dä, do harr ik al in de Noordsee de Heringsswarms rieklich mit mien Fröhstück un mit mien Middagsmahltieden fodert. De Seekrankheit, mien ole Plaag! Ik harr al nu dat Grusen vör de Biskaya, de en Roop vun Storms un hogen Seegang harr.

Man nu weern wi in de Biskaya, un dor güng en lange, sachte Atlantik-Dünung. De Bülgen flach, de See ruhig as blage Sied, de sachten atent as in Slaap.
"So'n ruhig Weder", sä uns Koptein, "heff ik hier noch nienich beleevt."

An'n Avend kregen wi an Bord de Naricht. Stormfloot in Hamborg. De halve Stadt afsapen. Över dreehunnert Dode.

Groot Stillswiegen. Mehr as een Seemann harr de Naricht as'n Slag in'n Maag drapen. Leven de egen Angehörigen noch...?

Unfassbor.

Luuk 1

Nu harrn wi wedder den Atlantik achter uns laten un legen vör Anker op de Reede vun Guayaquil. Boote mit Havenarbeiters un Schauerlü kenem, Schuten woorn an't Schipp fastmaakt. Dat wimmel vun Minschen, de an Bord to doon harrn orr ok nich. De, de bloots so dään, as weern se Havenarbeiters, weern Deven. De Langfingers weern op'n Utkiek na en Schangs, wat to musen, liekers de velen Wachlüüd. — Nu keem dat Kommando: All Dören to, all Bullogen dicht! — Wo flink un smeetsch düsse Deven dör en Bulloog flutschen köönt, is nich to glöven; wenn du mal vergittst, en Bulloog totomaken, kannst ok beleven, wo hannig se en Angelsnoor mit en Angelhaken smiet, en Jack mit Inholl ut de Kamer dör dat Bulloog to trecken. Ja, wi harrn all Hannen vull to doon, allens gegen düsse Langfingers dicht to kriegen!

Luuk 1 weer en Köhlladeruum, 'neem de Bananen rin laadt warrn schulln. Man noch weer de Luuk vull mit Höhnereier ut Chile för Guayaquil; de Eier müssen wi eerst "löschen", also utladen.

Mien Fründ Günther un ik harrn de Opgaav, jedenen Arbeiter, de ut de Luuk rutwull, op heimlich insteken Eier to ünnersöken. Wi hebbt dor ganz beachtlich vele Eier ut Büxentaschen haalt. Nu weern dat nich allens Beroopskriminelle, sünnern ok de echten Havenarbeiters weern villicht deelwies arme Hunde, de för ehr Familie mal en poor Eier mehr na Huus bringen wulln; man wi kunnen uns' Ladung ja nich eenfach spenden, de höör uns nich to. Also langen wi in all Taschen.

För dat affungen Deevsgood harrn wi en Plastikemmer, 'neem wi de Eier eerstmal rindään. Twee Emmers vull harrn wi al trüch in de Eierkartons packt. — So richtig möök uns düsse Arbeit keen Spaaß.

Do sä Günther: "Du, ik heff en Idee, pass mal op." Un he klei sik en lütt Brett vun'n Bodden.
De neegst Arbeiter keem ut de Laderuum, ik sehg al sien utbuulte Büxen. Günther fröög em op Spaansch: "Hest du Eier klaut?"
"Nee, nee, ik doch nich!", verseker de Mann vull Övertügen.
"Na denn is ja good", sä Günther, nehm dat lütt Brett un klaps dormitlicht op de Bülten in den Mann sien Büx. Dat knacks, un foorts leep dat Rührei den Mann ut de Taschen un de Been dal. — Mit Wootgeheul wull de Mann op Günther los, man wi harrn ok Wachlüüd mit Wapen an Bord to unsen Schuul.

Noch dreemaal hebbt wi Rührei maakt in de Büxentaschen vun Hafenarbeiters; denn weer Roh, un nüms hett mehr klaut. As en Loopfüür weer dat dör all Decks lopen, dat twee verrückte düütsche Seelüüd de Deven Rührei maken dään.


26.5.2019

 


na baven