Seemannsgarn:
"Mann över Bord!" — Wat tovöör passeer

vun Günter Sohnemann


"Mann över Bord" klingt dramatisch. Dat klingt nich bloots dramatisch; wenn een dat ok noch sülven mitbeleevt, denn staht di all dien Hoor tohööcht, un dien Lief schüddt Stoffen as Adrenaline mit vulle Hannen in dien Adern ut. De ganze Organismus steiht hooch op de Achterbeen un dat löppt as en Klockwark.
Man ik vertell nu mal vun Anfang.

Wat de Minsch lang noog kennt, dat is em ja recht un richtig, dat heet: De Minsch wennt sik ok an eklige Röök, vun de een sünst dat Speen kriggt. Wat mi angeiht, is dat Fischmehl un Fischööl. Dat kunn ik partu nich rüken, ahn dat mi dat Fröhstück hoochkeem.

Uns Schiff, de MS Rheinland, leeg in Callao op Reede, ganz in de Neegde vun de peruaansche Hööfdstadt Lima. Uns' Luke veer schull vun nerrn bet baven randvull mit Säck vull Fischmehl beladen warrn.

Wi legen op Reede un töven op de "Lanschen". Dat sünd de Schuten, de mit dat Fischmehl (in Papeersäck) beladen an uns' Bordwand fastmaken dään. En staatsche Tall Havenarbeiters legg los un laad de Fischmehlsäck mit uns' Laadbööm ut de Lansch in de Deepden vun Luuk veer. De Laad-Offzeer överwaak dat Ganze un vertell mi so bilöpig, dat Fischmehl en gefährliche Ladung för en Schipp ween kann. Vun nerrn bet na baven mööt Lüftungsschächt in den Laadruum inbuut warrn; de Schächt mööt breed noog ween, dat en Minsch dörchgahn kann. Dorto warrt Stauholt twüschen de Lagen vun Fischmehlsäck packt, dat düsse Fischmehl-Torms bi starken Seegang nich ümfalln köönt. De Laad-Offzeer mutt mit en Steckthermometer de Tempraturen in de Fischmehlsäck meten könen.

Nadat de ganze Luuk veer mit Fischmehl beladen weer, woor se mit den Lukendeckel verslaten. Vun da af an leep de elektrische Belüften op vulle Tuur. Tweemaal per Dag klabaster de Laadoffzeer dör den Laadruum, de Tempratuur vun de Fischmehlladung to meten, optoschrieven un mit de Tempratuur vun de annern Daag to verglieken.

Wi weern nu op de Reis na Huus vun de Westküst vun Südamerika. In Buenaventura in Kolumbien möken wi en Stopp un nehmen noch en grote Partie gröne Koffiebohnen in Luke dree an Bord. — Mien Nees harr sik al lang an den Mengels vun Röök wennt, he höört nu to mien Erinnern an mien korte Seefohrtstied.

Uns Schipp weer nu vull bit an de Lademarke; mehr dröff nich op't Schipp. Vun de südamerikaansche Westküst bröchen wi Reesenmengen Kopperbarren un Kopperplatten na Europa. In de Köhlluuk Nr. een harrn wi ok noch frische gröne Banenen för Le Havre in Frankriek an Bord. As wi dör den Panamakanaal Richt Heimat fohren dään, weern wi all froh, dat wi den möhsamsten Deel vun de Reis achter uns harrn.

Wi harrn twee Passagiern an Bord, de al in Chile tostegen weern. De een weer en Lehrersche, de na fief Johr Schooldeenst in Chile wedder trüch in ehr Heimat Italien wull. De anner weer de Fru vun en Hapag-Inspekter ut Hamborg, de op de Trüchreis vun en Verwandtenbesöök in Chile weer.

Een Dag — wi weern al ut den Panamakanaal wedder rut — keem de Laadoffizeer mit Sorgenfolen op de Stiern ut Luke veer un wies den Koptein dat Messergeevnis vun dat Fischmehl ut den neddern Laadruum. Dat Tüüchs harr sik, schoonst dat good belüft't weer, sülven entzündt. Noch glimm dat so vör sik hen, man de Gloot weer al dorbi, anner Säck antosteken. Düsse Sweelbrand weer noch nich groot, man de Hitten dröff op keen Fall anstiegen.

Uns Koptein Petersen greep foorts dör. "Alle Mann an Deck" heet dat, un: "Luke veer op!". Vun't Weder her weer dat to maken, Windstärke dree bet veer un in neegste Tied keen stärker Wind to verwachten. Över Luke veer woorn de Laadbööm hoochnahmen un so riggt, dat de Luuk op't Schippsdeck entlaadt warrn kunn. —

De eerste Hieve ut de Luuk woor an Deck afstellt. Nu müss de Crew ran un düsse Fischmehlsäck ut Luuk veer an Deck vun Luuk fief opstapeln. Denn Koptein Petersen wull de unversehrte Ladung nich opgeven. — Wi wurachen den ganzen Dag as Havenarbeiters, bit dat dunkel woor, un denn güng dat mit Decksbelüchten wieder.

En warme Tropennacht driesel över dat Schipp un de Karibische See dal. En dichte Wulkendeck dreev mit dree bet veer Windstärken an'n Heven. Dat Schipp schuckel sacht in de Wellen, de so üm de twee Meter hooch weern. Üm uns Schipp weer vullkamen Düüsternis. Keen Positschoonslicht vun anner Scheep. Dat weer, as weern wi alleen op düsse Welt vun Water un vun Dunkelheit.

Wenn ik mi ümdreih na dat hellerlüchte Deck vun de "Rheinland", denn schien mi dat, as wenn dor en Film bi aftolopen weer. De huulen Elektrowinden halen een Hieve na de anner ut de "Rheinland" ehrn Buuk. In't Licht vun de Deckschienwerfers woorn de Hieven an Deck stellt, twee Mann laadten de Männer vun Deck un Maschien, de in en lange Reeg anstunnen, de Fischmehlsäck op de Schullern, un de lepen dormit as de Ameisen op en Ameisenstraat na Luke fief. Dor woor den Mann de Sack wedder vun twee Lü vun de Schuller nahmen un püük opstapelt. — So woorn vele Fischmehlsäck in Sekerheit brocht.

För den Mann an de Winde weer't en grote Rutfeddern, dat he de Hieve lootrecht ut de Luuk, ut dat schuckeln Schipp, na baven trecken un seker op Deck afsetten dä. Düsse so nöömten Brooken, mit Fischmehlsäck füllt, sweven in de Luft as reesenhafte Pendel vun en övergrote Klock. Dat Pendeln to stüern, weer an'n Hoken vun de Last en twetes Reep anbröcht, dat ok vun en Elektrowinde stüert woor. De Lü an de Winde müssen wohraftig en fienföhlig Motorik bruken! Man na korte Tied harrn se den Bagen rut, un dat flutsch ganz good; de Hieven slöön nu ok nich mehr in de Luuk gegen de Lukenbrüstung.

An Luke fief harrn de Fischmehlsäck meddewiel de Hööcht vun de Reling tofaat, un nu wuss de Barg vun borgen Fischmehlsäck jümmers wieder in Richt Luke veer, ut de de Säck borgen woorn. Ok dor weern de Säckestapel bald op Relingshööcht anwussen. — Nu stunnen wi op de Säck un harrn keen Reling mehr. Op een Wies weer dat ok ganz nütt, denn nerrn in den Schiffsbuuk bi Luuk veer weern se bilütten an den "Brandheerd" ankamen. Bloots noch swatte glimmen Fischmehlsäck trock de Elektrowinde an Deck! De "gode Ladung" harrn wi mit Planen afdeckt, baven stunnen nu twee Mann, nehmen de gläuhnigen Säck in Empfang un smeten ehr mit'n Wuppdich in de Dunkelheit vun de See. Bloots weg vun't Schipp mit düsse brandgefähliche Ladung! Dat weer de Devise. — All de Tied höll dat Schipp bi vulle Geswinnigkeit sienen Kurs.

Uns twee Passagiere, de Fruuns, keken düt ungewöhnlich nächtlich Spitakel to Reddung vun uns Schipp mit veel Vermaak to. Slapen kunn sowiso keeneen. De Deckslampen schienen grell. Koptein Ludolf Petersen kunn good vun't achterlich Brückendeck tokieken, wo wi vörankemen. He weer heel tofreden, as em vermellt woor, nu wöör glieks de letzte brandgefährliche Brook an Deck kamen.

Dat weer, so dachen wi all, dat Enn vun de Reddungsakschoon. Meist föfftig Stünnen harr de ganze Mannschap vun Maschien un Deck sik schunnen.

Wi weern alltohoop möör un all un heilfroh, dat dat schafft weer.


Bild Sacktransport: Buonasera/Wikimedia Commons
Bild Ladeboom: Biberbaer/Wikimedia Commons


5.1.2020

 


na baven