Seemannsgarn:
Herr August

vun Günter Sohnemann


Trüch an Bord

Jedeen Urlaub geiht maal toenn.
De schönen Daag in Ulm bi de Familie Möck lepen af, un wi müssen wedder trüch an Bord.

Dat weer en ganz nieg Geföhl för uns, uns Schipp Rheinland to'n eersten Maal dor in't Dock an'n Reiherstieg liggen to sehn. Nu müssen wi eerstmal dat dör Warftdoor gahn, uns unsen Weg över dat Warfgelänn na't Swemmdock söken, denn op dat Dock, un dor harrn wi opletzt unsen Opgang op't Schipp.

Wi mellen uns bi'n eerste Offzeer, de den Koptein vertreden dä, wieldess dat Schipp in de Warft liggen dä. "Mensch Jungs", sä he, as wi dor ankemen, "ik kann ju hüüt noch nich bruken. Morgen fröh so bi Klock negen warrt wi utdockt un verhaalt in'n Kohwarderhaven. Hüüt warrt noch mennigwat vun de Warft trechtmaakt, bet morgen fröh warrt ji an Bord keen Slaap finnen! Vun mi ut köönt ji bet Klock söben noch an Land blieven."

Nix hebbt wi lever höört as dat. "Tschüß!", un weg weern wi. Trüch in Barmbek, haal ik mit Günther mien Tweesitter-Moped "Victoria" ut'n Keller. Wi gurken so to'n Spaaß dör Hamborg.

Günther tru sik nich recht mit dat Moped. Eernst vertell he mi, dat sien Onkel sik mit'n Motorrad doodfohrt harr. — Ik pass dat Tempo sien Vörsicht an, dat he keen Bang hebben müss.

Vun de Rümfohrerie harrn wi ok bald noog. Wi harrn, wat ik noch nienich hatt harr: en Stammkneipe in de Bachstraat. Dor stelln wi dat Moped af. Na Huus weern ja bloots fief Minuten. Also drünken wi en Grog, noch een, un noch een — ik weet nich mal, wo veel.

Nu weer dat aver Tied, na Huus to gahn. Drunken harrn wi, avers dat Moped to schuven weer doch Ehrensaak. De poor Meter na Huus!

De Footweg harr uns goodgahn. Wi stunnen vör de Huusdör Imstedt 10, mien Öllernhuus, 'neem Günther natüürlich to Gast weer. Wi harrn uns ünnerwegens kregel över düt un dat ünnerhollen. Un vör de Huusdör kemen wi övereen: Dat's doch Tüdelkraam, sik hier in Barmbek noch för twee Stünnen hentoleggen, dor köönt wi doch glieks an Bord fohrn un dor twee Stünnen slapen. — Dör de nächtliche Küll weern wi ja sowat vun nüchtern woorn! So nüchtern, dat wi uns op't Moped setten un mit Karacho in den neveligen Morrn Richt Haven fohrn dään.

In'n Haven weer de Nevel to en dicke Supp woorn. Keen 50 Meter wied kunnst sehn, binah harr ik de Infohrt vun'n Veddeler Damm-Worthdamm na de Düütsche Warft verpasst.

Nu stunnen wi mit lopen Motor vör de Pförtnerloge vun'e Warft, utköhlt vun den Fohrtwind un mit köhlen Kopp, den wi ja nu beid harrn na uns lütt Superie.

De dicke Udel Herr August

"Laat mi doch ok mal fohrn", slöög Günther vör. Woso nich?, dach ik. En lütt fix Inwiesen, un Günther verswunn mit dat knattern Moped in den Nevel — Richt Veddeler Damm. He keem un keem nich trüch. Langsam füng ik an, mi Sorgen to maken. Üm Günther, nich üm dat Moped — bloots dat dat kloor is. Ik leep den ganzen Worthdamm bet na'n Veddeler Damm dör de dicke Nebelsupp un heek överall na Günther ut, sehg avers bloots de witte Wand. Endlich höör ik vör mi dat in Standgas lopen Moped, un denn keem dat Rücklicht ut den Nevel.

Je nehger ik keem, je mehr sehg ik vun de Kniep, 'neem Günther in steken dä. Denn weer ik bi em un müss liekers grienen.

Günther seet op dat Moped, dat mit lopen Motor merrn op den Worthdamm stunn; de Föör harr he links un rechts op dat natte Plaster, de Hannen an'n Lenker hölln dat Moped fast. Un dat Vörrerrad vun dat Moped stek in den Deenstwintermantel vun en beachtlich dicken Udel, merrn twüschen sien Been, mit Macht stoppt dör sien gewaltig dicken Buuk. De Tschako op sien Kopp nück bedrauhlich. Een grote Pranke harr he an den Lenker vun't Moped un höll dat fast — bombenfast. Togliek harrn de twee, de Udel un Günther, en teemlich eernsten Snack.

As ik mit en fröhlichen "Moin Herr August" an de twee rantreden dä, keek de Udel hooch op. Dat em an düssen Nevelmorrn merrn bi en Deensthandlung vun en Frömden mit sien Naam ansnackt woor, weer he nich verwachten west.

Ik froog, wat passeert weer. "Passeert?", sä de Herr August, "Düsse Mopedfohrer hett op mien Befehl nich stoppt, sünnern is mi stracks twüschen de Been fohrt!"

"Jo, wieldat ik so fix nich stoppen kunn, as Se mi eenfach in'n Weg peddt sünd", meen Günther wat bruusköppsch.

"Schulln wi nich eerstmal vun de Straat rünnergahn?", slöög ik vör. De twee Striedhahns folgen mi ok richtig op den Börgerstieg.

"Woneemher kennt Se överhaupt mien Naam?", wull Herr August weten.

"Na", meen ik, "mien Stiefvadder is Otto Möller vun de Haveninspektion an'n Schuppen 42. Dor hebbt wi Se doch mal bemött! Mien Stiefvadder seggt jümmers, Se sünd en Vörbild vun all de Udels, dat wohraftige Oog vun't Gesett. Ik heff dat nienich vergeten." Un dat weer wohr, denn dat "Oog vun't Gesett" weer mi hartens egaal, man den Naam "Herr August", tosamen mit den Anblick vun den gewaltigen Buuk, kunnst nich vergeten. En Udel vun düt Formaat hatt ik bet dorhen nienich bemött.

"Süh so", sä Herr August bedächtig. "Ja, de Otto Möller, en goden Mann is dat! Is he nu nich in Penschoon gahn?"

"Jo, is he."

"Na denn bestell em man Gröten vun mi. — Un nu segg mi mal, wokeen vun ju düt Motorrad tohöört!"

"Mi", sä ik.

Udel August schüddköpp. "Jung, du kannst doch nich een, de keen Föhrerschien hett, dien Moped överlaten! Stell di vör, mi weer wat passeert!"

Benaut keek ik dal. Man Udel August weer al versöhnlich stimmt. "Also ik will ju hier nich mehr sehn! Maakt so'n Hintjentüüg nich nochmaal, un nu fix an Bord mit ju!"

He harr noch nich to Enn snackt, dor weern wi al weg. Knattern verswünnen wi in'n Nevel vun'n Worthdamm Richt Düütsche Warft.

Hamborg in'n Nevel

An de Warft stell ik dat Moped an't Pförtnerhuus af, un wi güngen för en Handvull Slaap in uns' Kojen op de Rheinland, de jümmers noch in't Swimmdock leeg.

Na twee Stünnen Slaap weck uns de Moses mit den Weckroop vun'e Seelüüd: "Reise, Reise! Opstahn! In een Stünn verhaalt wi na'n Hapag-Schuppen!" Wi harrn in'n Slaap nich mitkregen, dat dat Swimmdock floodt woorn weer.

Nu weer bloots noch Tied för en kort Fröhstück, denn heeß dat al "Klaar vörn un achtern!" Uns Opgaav weer, de Rheinland nipp ut dat Swimmdock to kriegen un de Lienen an de Sleppers to övergeven, de al töven dään.

Nu güng dat de Elv dal — mehr trocken as ut egen Knööv —, vörbi an de Helgen vun de Stülcken-Warft, heel langsaam na'n Leegplatz in'n Kohwerderhaven, an de Landungsbrücken un den Fischmarkt vörbi. De Bugsier-Sleppers deen nipp ehrn Job.

Dat weer en külle, nevelige Morrn, as ik ünner dat verhalen op de Back an't Ankerspill stünn, warm antrocken, un mien Heimatstadt un ehrn Haven opwaken sehg. Ik suug de Luden un Röök in mi op. Bi de Schlieker-Warft un bi Blohm & Voss woorn de Instrumente för dat Havenkonzert vun de Niethämmer stimmt. Noch weern de Luden wat verhöllern, man mit Schichtbeginn kregen de Niethämmer vun Blohm un de Stülcken-Warft mehr un mehr de Böverhand, un dat grote Havenkunzert swüng sik to sien vulle Hööcht op. Dat hellere Tuckern vun de Kümos, Fähren un Barkassen ehr Dieselmotoorn danz mit ehr Scheep in eensento vörbi. De Musik ut apen stahn Kneipendören an'n Fischmarkt klüng liesen över dat Woter na mi op de Back. Ja, dat Woter, de Elv sülven, grööt mi mit ehr Rusen un dat Klatschen vun de Welln an de Schippswand. — Hamborg! Mien Heimatstadt!


Foto Katja Renfert

Dat Hupen vun en Auto verklüng, as wi üm dat Höft bi Blohm in den Kohwerderhaven trocken woorn. Nu legen wi an'n Hapag-Schuppen, de Kraans woorn stellt.

De Luft weer vull mit dat Surren vun de Elektromotoorn, Iesenrööd rulln op sandig Schienen, as de vullen Güterwogens to'n Entladen in't Schipp in Posischoon bröcht woorn. Mit Krachen güngen de Rulldören vun de Wogens op. De Komandos vun de Vörarbeiders klüngen an mien Ohr, de Schauerlü möken mit luud Scheppern de McGregor-Lukendeckels. Foorts brüll de Vörarbeiter den Mann an de Winsch an. "Geihst du mit dien Fru liekso tumpig üm an mit de Luuk, du Torte?!", woor he anbölkt.

Ja, in'n Haven geiht dat ruug, avers hartlich to.

In de Tied, de wi in Hamborg in'n Haven legen, harr ik mien alldääglich Opgaven, avers dat Gros vun de Ladearbeiten un dat Laschen woor vun de Landgangs maakt.

Een vun mien Opgaven weer't, düsse Arbeiten to kunnerleern un eventuell natobetern, wenn de Lasch-Gang al vun Bord weer. Keem avers kuum vör, dat dor wat natobetern weer.

Dat weer still woorn an Bord vun de Rheinland. De Schauerlü weern trecht, de Luken weern slaten. Op dat Schipp möök de Wachmann sien Runnen. Jichenswoneem ut de Deepde vun'n Maschinenruum kunnst dat Dieselmotorengeräusch för den Stromgenerator hören.


Foto Katja Renfert

Tied för mi, mi aftomellen to'n Landgang. För de eerste Schicht morgen fröh weer wedder Landgang anseggt. Ik kunn endlich an Land un mien Moped vun de Pförtnerloge bi de Düütsche Warft afhalen un na Huus fohrn.

Dor tööv mien Broder Gerhard al mit Lengen — mehr op dat Moped as op mi. Wenn ik op See weer, weer dat nämlich "sien" Moped. Dor harr ik nix gegen.


Foto Tschako: Günter Feldhusen
22.8.2021

 


na baven