Seemannsgarn:
Ik heff Hund eten

vun Günter Sohnemann

Ik heff annerletzt vertellt, wo uns Wäscher Mr. Lee mi na sik un sien Familie inladen hett un wi mit de Rikscha henfohren dään.

Miteens bögen wi vun de Landstraat af. Na üm un bi een Kilometer kemen wi wedder dör en lütt Dörp. Ik höör al den Larm vun Radiomusik. Luder un luder wöör dat, op eenmaal bögen wi op den Dörpplatz is, un dor weern wi an uns Teel.

Ik weer baff: De hele Dörpplatz weer en Markt mit mennig Stände för Fleesch, Gröönwoor, Imbissbuden un mennig Händlers mit Huushollskraam, Technik un ok Stoffe. De Platz weer hellerlücht mit en ganzen Barg Petromaxlampen. Ik sehg nich een elektrische Lamp. Un op meist jedeenen Marktstand dudel en Transistorradio mit Batterien.

Masse Lü weern op den Markt bi to feilschen un to köpen. Sowat Exotischs harr ik noch nienich sehn un rüükt. Dat verbrennte Petroleum ut de velen Lampen, de Röken ut de Stratenköken, de Duft vun verglimmen Rökerstäävchen, allens dat sä mi, dat ik hier en eenzigaardige Erinnern an en frömdes Land schenkt kreeg — en Erinnern, de ik miendaag nich vergeten wöör.

Alleen de Fohrt vun Djakarta dör de Dämmerung bet hen na Ulenflucht weer för mi en Aventüür vun en Töver, den ik nienich vergeten heff. Ik mutt noch seggen: Ik weer in de Regentied in Indonesien ankamen. Bi Dag weer dat bruttig warm un fuchtig, meist as in en Waschköök. Bi allns, wat wi dään, leep uns de Sweet in Strömen hendaal. Dorwegen harr uns Schipp ja ok veertig Mann to Verstärken mit an Bord nahmen.

Nu, an'n Avend, harr sik en dicke Wulkendeek över't Land leggt un verdüüster den Daak noch mehr.

Lee harr den Rikschafohrer opletzt betahlt; en Barg Rupienschiens harrn ehrn Besitter wesselt. Wi stunnen op en Dörpplatz, de Hüüs rundüm weern echt indoneesche Dörphüüs. — Wi nehmen Lees Paket un güngen op dat gröttste Huus to.

Lee sien ganze Familie möök em en hartlich Willkamen — Grootöllern, sien Moders Broder mit Fru un Kinnerschar. Lee övergeev sien Onkel dat ominöse Paket; ik harr al rümradelt, wat dor woll binn ween kunn. De Onkel geev dat foorts an sien Fru wieder. Mit Kichern un Klönen seet se sik mit twee anner Fruuns op en Flechtmatte vun Bambus un klamüüster dat Paket uteneen. Begeisterte Luden klüngen na uns röver — düre Sepen, Salven un Parfüms tröcken se ahn Enn ut dat Paket vör. Ik aten op. Ik harr mi meddewiel ganz wat anners vörstellt.

Petromax, en besünners starke Petroleumlampe

Nee, de ganze, harmlose Inholl woor stantepe opmaakt, op den handrüch reven, verspröht, besnüffelt un begeistert begrööt.

Vun't Chineesche verstah ik rein gornix, avers mien Ingelsch hett dank Günther sien Nahülp langt, dat ik verstunn, wat se mi sään. Dat weer good, denn ik stunn as Gast ja nu in'n Middelpunkt. Se wulln mi den Bedreev wiesen, den de Onkel achter't Huus lopen harr. Ik kunn mi gornich vörstelln, womit en Chinees in Indonesien sien Geld verdenen dä; man ik harr mi denken kunnt, dat de Chinesen sik överall wat infalln laat. Achter dat Huus weern mit Mambusmatten överdachte "Warksteden". Dor woor bi dat Licht vun mennig Petromaxlampen Bambus opsneden un to lange Striepen sneden. Beten wieder seten Manns- un Fruunslüüd op Bambusmatten un flechten mit kunstfardige Hannen ut de Bambusstriepen — naklaar — Bambusmatten. Ganze Bargen dorvun töven blangenbi op den Aftransport.

De Onkel snack en poor fründliche Wöör mit sien Lü un sä denn Goodnacht. Ik woor trüch in't Huus föhrt. De Ruum weer hellerlücht vun Petromaxlampen, en lange Disch weer deckt mit kostbor chineesch Porzellaan, Beerglöös mit Opdruck vun de Hamborger Holsten-Brauerie un exotische Leckerien. Wi un de ganze Rest vun de Familie seten uns daal.

Hüüt kennt wi dat Ambiente ut China-Restaurants, man dormals weer allens nieg för mi. Besteck geev dat hier ok keen — bloots Stäävken. Ik möhg mi af, dormit dat Eten tofaten to kriegen, un de Deerns an'n Disch kichern över mi. Lee keem mi to Hülp un wies mi gedüllig, woans een de Stäävken hollen müss, bet mi keen Fleeschbröckchen, Ries un Grööntüüchstücken mehr rünnerfalln dään. De weern ja ok to lecker! Allens smeck mi köstlich. Bi dat Fleesch harr ik dat geföhl, dat dat an'n Guumen beten stump woor, so as Hammelfleesch, wenn dat nich mehr hitt noog is. Op de Nafraag vun mien Gastgevers laav ik allens oprichtig, man so blangenbi fröög ik, wat dat för'n Fleesch weer. Lee anter, dat weer Hund.

Ik dach, he maakt Witze, man nee, sä he, naher kannst di dat Fell vun den Hund ankieken, dat is in'n Hoff op en Brett nagelt.

Jichenswenn stunnen wi na't Eten mit en Glas Beer op den Hoff blangen de Kökendör vör dat Brett mit dat opspannte Hunnenfell. — Ik müss dat akzepteern, ik harr Hund eten. Un dat harr mi nich mal slecht smeckt. Weer ja ok raffineert un teemlich scharp würzt. Friewillig un bewusst harr ik dat nienich daan. Man mi woor nich slecht dorvun.
Bloots eenmal heff ik noch sowat Afsünnerlichs eten — Storkenfleesch, dat is en egen Geschicht.

Wokeen kann dat vun sik seggen, dat he Hund un Stork eten harr? Dorto muttst sachs to See fohrt hebben.

Nu woor dat Slapenstied un ik kreeg en Stuuv för mi alleen. Un in de Nacht keem doch wohraftig een vun de chineeschen Deerns to Besöök! An'n Disch harr se noch över mi kichert, nu schull ik ehr op anner Wies Freid maken. Ik dä, wat ik kunn.

In't Leven vun en twintig Johr olen Mann sünd düt Momangen, de een nienich vergitt.