Fiete Lüttenhus: Klas Stöhr sien best Koh

Friedrich Schnoor (1879 - 1966) — sien Schrieversnaam weer Fiete Lüttenhus — hett twee Weltkriegen un twee Nakriegstieden beleevt un op Platt Gedichten to un ut sien Tied schreven. Sien Söhn Freddy Schnoor hett uns en ganz Koppel Texten ut sien Vadders Nalaat tostüürt, de de Tiedlööp in en direkten, tiednahen Spegel wiesen doot.

Klas Stöhr sien best Koh

Klas Stöhr harr in en Dörp bi Hamborg rüm en'n groten Buurhoff. Harr'n Stücker acht Peer un veerdig bit föfdig Keuh in'n Stall stohn. He bedreew en'n groten Melkhannel no de Stadt hen un weer mit de Johrn swoor riek worrn.

Opfällig weer, dat de Lüüd, wenn he dat nich heurn deh, em nie bi sien richdigen Noom'n nen'n, se seeden, wenn se von em snacken, nich Stöhr, ne, Plöhr to em. Se seeden, dat he to sien Melk so veel Woder tokreeg, dat man dörch düsse Plöhr bit op den Grund von den Ammer kieken kunn. He kunn dat jo ok gornich bequemer hebben; sien Pump stünn in de Midd von sien'n Hoff, dicht an sien'n Kohstall.

Nu weer he een's Doogs op'n Wandsbeker Markt west un harr sick dor en Koh inhannelt, een von de Rotbunten, de em bore dusend Dohlers kost harr, un, as de Veehhännler em verseker, op de Utstellung prämiert worrn weer un en bannigen Melkgewer sien süll.

"So, Mudder", seed Stöhr, as he mit sien Koh to Hus keum, to sien Froo, „düsse Koh mööt wi ganz besonners oppassen, se hett mi'n barg Geld kost, ober se bringt uns dat ok wedder in. Dat is de best Koh von all de Keuh, de wi nu in'n Stall hebbt."

„Hier, Jochen", seed he to sien Knecht, bring se man gliek in'n Stall un geew ehr wat to suupen, se ward woll Döst hebben."

Dorop güng he mit sien Froo in't Hus un sedd sick vör en Pann Brootkartüffeln mit Schinken un Spegeleier, schenk sick op den goden Kohhannel ober vörweg un twüschendörch en groten Kööm in un neih em weg. As he sick ornlich vernüchdert harr, güng he eersmol wedder no'n Stall, üm sick to öbertügen, ob de ne'e Koh ok würklich ehr Recht kregen harr. Sien Froo schick he gliek no sien'n Nober hen, dat he doch mol no em rümkoom'n much un sick sien Koh ankieken.

De Nober, de Klas Stöhr genau kennen deh, keek sich denn ok de Koh an un meen, „Jo, Klas, de Koh schient good to sien. Ick gleuw, dor hest du keen'n slechten Hannel mit makt. Düür noog is se jo, ober wenn se so is, as de Veehhännler di vertellt hett, denn hest du so'n Koh woll noch nich in'n Stall hadd, denn is dat seker dien beste Koh. Se ward, so veel ick di kenn doh, noch mehr Melk gewen as bitheer un bien annerneen."

„Dat freit mi", seed Klas to em, „dat du se ok för mien beste Koh holln deist. Dor wöllt wi beiden 'n Lütten op drinken. Kumm mit no'n Kroog, ick geew een'n ut." As de beiden in'n Kroog seeten, snacken se wieder nicks as von de Koh, dorbi drünken se een Glas Grog no'n annnern, un dat weer all teemlich no Mirrnnach, as se Arm in Arm un seelnvergneugt ut'n Kroog keum'n un no Hus wackeln.

Klas Stöhr harr teemlich Slagsiet lood, un as he sien Bedd tofoten harr, sleup he ok gliek in. Stünnstied harr he woll legen, dor baller dat bi em an't Sloopstuuwenfinster. Klas heur nicks, he sleup fast as'n Boom. Ober sien Froo harr dat Kloppen heurt un keum in'n En'n.
„Wer is dat?", reup se.

„Ick bün dat!", reup buten eener, „koomt doch snell mol rut, jug best Koh is krank, dat geiht ehr bannig slecht! Een grot Steekreuw sidd ehr in'n Hals. Wenn se de nich doolkriggt, denn is mi bangn, mutt se sticken."

„Herrgott noch mol!", röppt Mudder Stöhr, weckt ehr'n Mann un seggt, „Vadder, treck gau dien Büx an un mok, dat du no'n Stall kumms, de Koh, de du hüüt köfft hest, uns' beste Koh, de will uns dootblieben!"

Nu keum Vadder Stöhr denn ok in de Been. He weer vör Schreck opnmol nüchdern worrn. Stickt sien Stalllücht an, un güng mit sien Froo in'n Stall. As se dor henkoomt un sick de Koh ankiekt, is von Kranksien bi ehr nicks to sehn, ok harr se keen Steekreuw in'n Hals, wo se an sticken kunn. Se stunn dor rohig un freet un weer grod so gesund as all de annern Keuh, de dor in'n Stall weern.

"Ne, wat gifft dat doch för slechte Minschen!", schimpt Klas Stöhr, „hoolt uns ut'n Sloop, blot üm uns to brüden!" Sien beste Koh, de em so veel Geld kost harr! — Oha, wat klopp em noch dat Hart von den Schreck, den de Kerl em injoogt harr!

He geiht mit sien Froo wedder ut'n Stall un öber den Hoff, an sien Pump vörbi. Dor seht se, dat dat Rohr verstoppt is. En grote Steekreuw steek dorbin'n un sleut dat dicht af, dat dor keen Druppen Woder ut de Pump koom'n kunn.

„Kiek, Vadder", seed Mudder Stöhr dunn to ehr'n Mann, „dat hett de Kerl meent, as he seggen deh, uns' beste Koh weer krank worrn!"
„Wat", seed Vadder Stöhr, "dat, dat nennt he mien beste Koh! — Wenn den sien Steekreuben all so lütt sind, dat se in de Pump rinpassen doot, denn sall mi dat nich wunnern!"