Sommerlich Riemels vun Fiete Lüttenhus


Friedrich Schnoor (1879 — 1966) — sien Schrieversnaam weer Fiete Lüttenhus — hett op Platt Gedichten un Geschichten schreven un reziteert. Sien Söhn Freddy Schnoor hett uns en ganz Koppel Texten ut sien Vadders Nalaat tostüürt.

Hier wiest wi twee sommerlich Riemels. De Johanninacht, de Mittsommernacht, weer fröher een vun de wichtigsten "magischen Daag" in't Johr. Al Goethe seggt:

Johannis-Feuer sei unverwehrt,
Die Freude nie verloren!
Besen werden immer stumpf gekehrt
und Jungens immer geboren.

In den Riemel geiht dat ehrder unheimlich-dramaatsch to. — De twete Riemel is rein hööglich un stammt vun 1906, as de Biller vun de Druckutgaav mit ehrn reinen Jugendstil ok wiest.


Johanninacht

Düster de Heben, de Wind geiht sacht,
Von'n Kirchtorm sleit dat Mitternacht.
Bi een Graff Latern'schien un Ruscheln,
Man heurt keen' n Luut, blot lieses Muscheln.
Dree Kerls mit Schüffeln, Gräbers un Hoken
Arbeit' för dull, keen Wort ward sproken.

Johannisnacht is't, un een ole Geschicht
Vertellt, dat dor, wo dit Graff nu liggt,
Vör Tieden, as de Krieg mol weer,
Een'n groten Schatz man hier greuw in de Eer,
Un de em wull heben, müß still un sacht
Sick hooln em in de Johanninacht.

Se arbeit un sweet un groowt un steekt to,
De Klutens von Eer, de fleugt man so,
Se ibert sick aff un spoot sick för dull,
Sünst is de Tied rum, un de Klock sleit vull!
Op eens brickt den'n Een de Hokensteel aff,
Un luut heurt man't ropen, wiet öber dat Graf:
"Verflucht!" —

Dor lücht een Blitz! — De Wind huult luut,
Bi'd Graff is dat still, dat Licht is ut. —
Blot de Moon, as he ut de Wulken rutkropen,
Hett dree Kerls belücht, de de Slag hett dropen.
Still liegt se all dree, — un in ole Pracht
Sweewt öber ehr lies'de Johanninacht.

Friedrich Schnoor


 

De Fohrt no Quell'ntol.

In'n Sommer, wenn dat grön,
Mit'n „Plattdütschen Vereen“
Son lütt Vergnögungsfohrt
So recht no plattdütsch Ort,
Datt is, as all woll weet,
'n wohre Hattensfröd,
Denn dann geiht dat – op Ehr
Ganz lustig her.
Plattdütsche sünd bekannt
Dorför in'd ganze Land,
As ümmer urfidel
Mit'n sangesfreid'ge Kehl,
De, wo's sick hennbewegt,
Blot Lust un Frohsinn plegt,
Doch nie to wied et driewt,
Gemütlich bliewt.


Klick op to'n Vergröttern!

Jo dat weet woll jedereen,
Wi vun'n „Plattdütschen Vereen“,
Komt wi mol in'd Gröne rut,
Sünd een poppenlustig Krut,
Tom Spoßen ümmer opgelegt,
Jede Fohrt de is uns recht,
Unse Frün'n blot nenn' wi dot
All' de Humor verstoht.

Op'n Sünndagnomiddag,
Genau op'n Glockenslag,
Denn komt mit ehrn Dom'n
De Plattdütschen tosom'n,
Een jeder fien in Wix,
Mit Strohhot, Sünndagsbüx,
De Dom'n in'n wittes Kleed
Un Sommerhööt.
Denn hüt sall'd, ach wie schön!
Rutgohn in'd frische Grön,
No de Rodenbeker Flur,
Wo man snackt plattdütsch nur,
Wo Dickmelk söt un frisch
Un Buurnbrod op'n Disch,
Rotbackig jede Deern,
flachsköppig Göörn.



Recht so stattlich op de Stroot
Stoht all de Gespanne proht,
De denn' Klub mit Mann un Muus
Leifig bring'n wölt vun Huus
Proppt wie Hering bobenopp
Sitt bald alle Kopp an Kopp,
Un ehr man sick noch verwohrt,
Geiht denn los de Fohrt.

Man eben ut'n Dohr
Is all's all in'n Flohr,
Man stimmt mit Allemann
Ganz kräftig een'n an.
Erst singt man rührend schön
„Auf Hamburgs Wohlergehn“,
Un gliek dorop - o weh!
„De Sluderee“.
Hett dormit op man hört,
Ward erst de Stimm'n mol smeert,
Dann geiht mit frischem Mot
Henndol op „Lott is dot“.
Tom Sluß kumt, week wie Smold,
De Leeder wunnerhold
„Son ganze lüttje Froo“
Un „Pasters Koh“.


Foto Anke Nissen

Alle neeslang mutt denn mol
Eener vun'n Wogen dohl,
Den'n de Hoot to aller Freid'
Recht in'n deepe Pfütz rinnweiht,
Grod is man in'n vullsten Draff,
Löppt op'nmol n' Rad noch aff.-
So komt endlich Allemann
Denn nu in'n Quell'ntol an.

Grod is to Stell man kom'n
Mokt erst mol alltosom'n,
Weil'd duppelt smeckt so schön,
'n Tabledoh in'n Freen,
De Bröd mit Kees un Wust
Verswind', dat man son Lust,
De Froonslüd swört, ach hott!
Op'n Kaffeepott.
Dor ober'n Beeker Beer
De Mannslüd ümmer mehr
As so'n Ort flau Gedränk
Möt's gau mal no de Schänk
Un erstmol 'n Lütten nehm'n
Doch weil'd tom affgewöhn'n,
Kipp's gliek, no plattdütsch Ort
'n poor öber Bord.



Hebbt sick all no Hattenslust
Düchtig stärkt un ok verpust,
Geiht dorop mit heitern Sinn
Recht in'd frische Grön herrin,
Schoornwies' mokt man Tour
Nu dörch Wisch un Wald un Flur,
Plückt as dull sick beide Fühs
Voll grote Blom'nstrüß.

Ok een lütt sötes Mäken
De röbert wie beseten,
De allerschönsten Blom'n
Harr se all'd Leben nohm'n,
Dor süht's denn op'n Wisch
Versteken achter Büsch
'n Vergißmeinnicht noch stohn,
Dat kunn nich gohn!
Un wuppdi, een, twee, dree!
Kladdert ganz leifig se
Dörch Buschwark dörch un Strük
Un plück sick datt ok gliek.
As'd ober trüch nu geiht,
Dor blifft se mit ehr Kleed,
Ne Kinner, wat'n Schann'!
In'd Knick behang'n.

As se dor so nüdlich sitt,
Is denn ok de Hülp nich wied',
Denn son' dicken Landgendarm
Hett opnmol ehr bie'n Arm,
Röppt ganz wütend: „Das ist stark!
Diese Frechheit kost' sechs Mark!
Zur Stelle mir den Nam'n genannt,
Sonst sind S' mein Arrestant!“


Foto Antje Heßler

Un ok'n jungen Moot
Gung't grod nich alltogood,
Köm dor to sien' Mallör
'n dralle Buurdeern her,
Uns' Moot nu snell entsloten
Will zärtlich se umfoten
Un ehr mol recht so schön
De Backen eihn.
Kuum he ehr anfoht hett,
Se em'n Backs versett,
Datt he sick un sien Spind
In'n Groben wedder find!
Un deit denn blot noch hörn:
„Di Snösel, Di wick lehrn,
Wie man bi uns verfohrt
Op plattdütsch Ort!“

So hett bi de Tour in'd Grön
'n lütt Mallör meist jedereen,
Een terreet sien nee'e Büx,
Een anner full in'n deepe Pfütz,
De Drüdde hett sick Sibbers grep'n
De em bös de Hann' terknep'n. —
Doch son Fohrten nich geniert,
Wenn man sick amüsiert.



Na endlich no diß Freid'
Tred mit'n lustig Leed
Bi lütten Allemann
Den'n Trüchweg an.
Dörch Dörper, Wisch un Holt
Marschiert nu jung un olt
No'n Takt der Melodie
„So slank wie nie“.
Doch will'd nich recht mehr gohn,
Mokt man erstmol Statschon,
Und dor'd so bannig heet,
Gifft erst een'n ut de Fleit.
Dröppt man een Danzlokol
Stoppt man all weddermol
Und swenkt, hest nich gesehn,
As dull de Been.

Endlich denn an'd Ziel gelangt
Dat noch an to Regen fangt,
Doch vergnögt as wie son Popp
Krabbelt man no'n Wogen ropp.
Wie man köm, op sülbe Ort
Geiht nu wedder trüch de Fohrt.-
Dat's son lüttje Tour in'd Grön
Mit'n „Plattdütschen Vereen“!

Friedrich Schnoor – 1906
Vereen „De Plattdütschen vun 1902 to Eilbeck“


Klick op to'n Vergröttern!


Bild Stickelbeern: Shappo_Denis/pixabay.com
Bild Stork: Anke Nissen
Teknen Hoochtied: Jutta Bredow


13.8.2017


na baven