Fiete Lüttenhus: Bi Sogebiel


Friedrich Schnoor (1879 — 1966) — sien Schrieversnaam weer Fiete Lüttenhus — hett op Platt Gedichten un Geschichten schreven un reziteert. Sien Söhn Freddy Schnoor hett uns en ganz Koppel Texten ut sien Vadders Nalaat tostüürt. Düt Gedicht stammt ut dat Johr 1925.

"Sagebiels Fährhaus" in Blankenese is siet Johrhunnerten een vun de beleevtesten Restaurants un un Utfloogslokale in de Hamborger Elvvörorte — en vergneugtes Stück ut'n Hamborger Leben.

Marie, de hett ehrn Utgang hüt
Un is in grote Iil.
Se löppt as dull, hett gorkeen Tied,
Will henn no „Sogebiel.”

Dröhm von'n Kromer de Kommis*
Hett hennbestellt hüt ehr.
Den vör veer Weeken uns' Marie
Bi „Tütje“** kennen lehr.

Wenn an den Sündag se blot dach,
Wör Se för Glück rein weg.
Wat wör dat doch förn scheune Nach,
As he to Hus ehr bröch!

„Mien Engel!” harr he seggt to ehr,
„Mien lütte seute Popp!
Ich liebe dir ganz bannig sehr!“—
Un drück ehr'n Seuten op.

„Was ich dich frag', kannst glauben mich,
Ich treib mit dich kein Spiel.
Und in drei Wochen lade ich
Dir ein nach Sagebiel."

Un nu wör denn de Sünndag dor,
Wo se em dropen wull.
He teuw gewiss all, dat wör klor!
Dorüm leep se nu so dull.

Nu wör se dor! un sust in'n Draff
An de Kass' sick snell'n Billjett.
Giwwt Hot un Mantel eersmol aw,
Eehr se in'n Sool rinpett.

Un stellt sick denn vör'n Spegel henn;
Kickt dor gau rinn nochmol;
Ne, ehr Frisur sehg ut no'd Renn'!
So künn s' nich rin in'n Sool.

Se lett von de Garderobenfroo
Dat Isen sick heet moken
Un nu fresiert se sick noch gau
Un brennt sick noch de Locken.

Un denn geiht in'n Sool se rinn;
Danzt wör dor all as dull!
Un soveel Minschen wörn dorbinn'!
De Sool weer proppenvull.

Se is denn ok man eben door,
All de Kommiß dor wör.
He wör ehr worden gliek gewohr
Nu haal to'n danzen ehr.

Een flotten Walzer wör grod speelt;
Se danzen beid linksrum
Un scherbeln lang dor as' geiht
Immer links üm'n Pieler rum.

Bitt denn de Danz to Enn' nu wör
Un't losgohn sull op'd frisch,
dor seggt denn de Kommiß to ehr:
„Komm man mit mich an'n Tisch.

Wir setzen uns da'n büschen hin,
Wolln hier nich ümmer stehn,
Mich is denn auch so heiß zu Sinn,
Tu du man mit mich gehn.“

Se sett sick denn ok beide hen.
He röppt den Kellner her.
De mutt ehr bring'n nu ok denn
n' Brus' un'n lecker Beer.

Se stöt nu beid tosomen an;
He seggt to ehr dorbi:
„Wir wolln uns nu duzen man,
Ich sag zu dich Marie.

Und du sagst denn auch Du zu mich,
Ich sag auch Du zu dir.
Und heißen tu ich Heinerich!
So nenn du man auch mir.“

Marie wör dormit inverstohn;
Se harr doch to geern em!
Mit den kunn se dörch'd Leben gohn —
Un wat reuk he no Parfön!

Nu gung dat Danzen wedder los.
He fodder ehr wedder op.
Wat kunn se schmidig danzen bloß!
Ditt wör son Ort Galopp.

Et wör de „Bolschewickidanz“,
Den he mit ehr awpett.
Se wör dorbi rein weg ok ganz!
Ditt gung ok gor to nett.

Se dreihn sick links, denn rechts ok mol,
Un denn wör wedder schoben;
So gung dat dörch'n ganzen Sool,
Et wör een willes Toben.

Uns Heinrich, de kunn lanziern!
Dat kunn man forts all sehn;
Un doch müß'd em dorbi passiern,
dat he dor pett den Een'n!

Son richtigen Ewerföhrer wür'd,
den he dor petten deh.
He harr sick sülbst ganz böös verfehrt;
Grod de Töhn harr dropen he!

„Verdammi jo!” schreet de nu los,
„Du oller Piepenkopp!
Seh di doch vör, du dummer Kloß.
Doo böhrn dien Quanten op!

Dat een'n so op de Liekdorn pettst,
Dor heff ick nog nu von.
Ick segg di blot: Dat ünnerlettst,
Sünst kriggst een'n an'n Ballon!“

„Der Mensch is mich zu ungebild!“,
Brummt bi sick de Kommiß.
„Wat!“ Nu de Ewerföhrer brüllt,
„Du schimpst ok noch op mi!“

Un dormit de Kommiß ok all
Von em een'n Backs rankreeg!
Dat düsse, dat et man so knall,
Op den Parkett hensleug.

He fleug dor ok ganz bannig hen
Bi düsse Rutschpartie.
De Been, de höll he piel in'n Enn'!
Un bi em leeg Marie.

De, as he wör in'd Falln kom'n,
Em harr angriep'n wulld,
Un dorbi wörn se beid tosom'n
Denn op den Footborn rullt.

Marie, na de besünn sick nich;
Deh op de Been gliek stohn.
Bi den Kommiß gung'd nich so lich;
De harr tonoch sick dohn.

He wör grod mit den Achterkopp
So ropbumst op de Breeh;
Dat he ne ganze Tied dorop
Eers to sick koom'n deh.

Marie, de leut em nich in Stich;
Se stunn bi em un ween.
„O Heinrich”, reep se, „sterb mich nich!
Tu doch man auf bloß stehn!“

Na endlich grabbel he sick op;
Blot gung man langsam dat.
He schüür sick ümmerto den Kopp
Un denn ok sünst noch wat. —

Marie fung nu to treusten an:
„Komm man mit mich nach Haus.
Hast du dich auch fix was getan?
Was siehst du man bloß aus!“

Na nu wull he denn ok to Hus;
He harr nog von de Sook.
An'n Kopp harr he'n groten Bruus
Un hinken deh he ok.

Se föhrt no de Gardroow em hen,
Helpt dor em mit torech.
Un as sick antrock'n beid hebbt denn,
Mokt still se sick op'n Wegg.

Doch as se buten vör de Döör;
He to Marie denn seggt :
„Wenn ich nich so gebildet wär,
Den Lümmel güng das slecht.

Den haute ich ganz bannig doll!
Dass er nich kriech'n könnt,
So kriggte der die Jacke voll,
Wenn er nich weg forts rennt.

Doch will ich ihn das schenken man,
Mach ihn doch bloß kaputt.
An den vergreif ich mir nich an;
Halt mir ja viel zu gut.“

Marie, de seggt nich veel dorto,
As he so renommeer.
Se wör erst still un wör man froh
As se to Hus eers wör.

Den annern Dag se denn nu meen,
As ehr een frogen deit,
Ob se sick amüseert harr scheun
Un wo'd mit'n Brögam steiht:

„Och, amüsiert ham wir uns sehr!
Das war da auch zu schön!
Und so gemütlich ging es her.
Da tu auch man hingehn.

Denn da kannst Du noch Bildung lern'n,
Das lernt man nie zuviel.
Geh auch man mit son fein'n Herrn,
Als meiner is, nach Sagebiel!“

*Kommis: alter Ausdruck für Lehrling (Dienstleister)
** „Tütje“: Spitzname für Krämer, der füllte Lebesmittel noch in selbstgedrehte Papiertüten


Bilder: Wilhelm Busch
Översicht över uns Bidrääg vun un över Fiete Lüttenhus
7.2.2023


na baven