Schaapswull – nüms will sei hebben

vun Günter Weber

Bild: Günter Weber

Doar sitt ik nu vör dat Kiekschaap. De Been op den Schriefdisch liggen, as so enen Ami, bekiek mi de Schaapswullsocken, de ik mi ümmer schicken lat. Sei worren in Rumänien van arme Frauensminschen knütt. Ik loop dormit ümmer in’t Hus herüm.

Bild: Günter Weber

Wenn de noch niech sünd, denn rüken de richtig na Schaap. De Berhardiner vun unsern öllsten Jung blivt an Rüken dran an mien Fäut.

Hei hett ja en ganz fein Näs. Ik hebb ja ümmer wat Leckerli dorbi, wenn ik mit hem loop. Wenn de Wind so kümmt, denn rükt hei dat foorts un will mit den dicken Kopp in mien Büxentasch.

Ik will man blooß seggen, hei rükt Schaapswull, de van Dag nüms hebben will.

Oh wat weren wi doch selig, as wi na den Orloog de iersten Wullstrümp kreegen! Mien Grootvader hett dat Schaap (hett Irmtraud heiten un hürte ok darop) sülfst scheert.

Mien Grootmuder spunn den grooten Hupen Wull. Ja... ja meist ümmer bi dat Licht vun de Petroleumlamp — orrer dat Licht vun de Kerz. Ik müss faken so Strumpen ut de Wull maken, dormit uns Oma den Faden dünner op de Dreihspuul kreech. För de grooten Knäuels, de mien Grootmudder denn wickelte, nehm sei de Wull vun miene Arms. De müss ik so wiet uteinanner hollen, dat mi de Arms mäud worren. De Wull is denn gründlich wascht worren, nich bloot so afkladdert. Dröögt... un denn knütt mien Grootmudder, woll de heele Nacht. Woans sik dat anhüürt, wenn Knüttnadels klappern, dat weet ik. Wi schlepen allemol in een Kamer. Dree Dagen lang müsst ik ovends mit mien korten Hemd vör mien Groodmudder stohn. Sei nöhm Maat, wo veel noch fehlen dää, ümdat de Strümp an de verreckten Strümphalters (Wieverkrom!) passten.

Ik bün van Dag noch selig över mien ierste lange Büx. Doar wieren doch die „olen fiesen Strümphalders" nich miehr tau seihn.

Dat woaren mien Gedanken so an den Sunnavendnameddag. Ik keem inne Köök. Sitten doch da twei Frugens — kiek mar sülfst:

Bild: Günter Weber

Uns Ekelin Marie liehrt vun Oma, woans man mit Schaapswull noch hüüt Strümp stoppen kann!

Wenn ik dat man 1957 all weiten harr, denn wast ik nienich vun’t Fliegfeld Tutow na Demmin mit kaputt Söck marschiert. Mien Hacken harrn dit nich verdragen, un dor heff ik den ganzen Sünndag – na den 40-km-Marsch mit sonne Fäut (kiek mal dat Bild, so hemm mien Hacken wirklich utseihn) – an un in de Peene seten. Unsen Sani hett mi die Blasen opsneden un „zur vorbeugenden Desinfektion" Jodtinktur darop daan.

Ik har em dootschieten kunnt. Gott sei Dank was mien MP 44 inne Wapenkamer inschlooten.

Mitgefäuhl brukte ik nich aftäuben. Sanitäter bi de Suldoten sünd Sadisten. Mondachmorgen marschierte ik söben Kilometer na Jarmen op den Scheitplatz. Mit Plaster anne Hack un Schaapwullsöck vun mien Oma an. So stund ik inne Knobelbeker.

Ja, ik gäf dat tau, de Trän hebben mi in’t Ooch stahn. Trüch bün ik met den MTW (Mannschaftstransportwagen) führt.

Oewer rohrt, nee – rohrt hebb ik nich. Met Omas Schaapwullsöck hebb ik mi nienich wedder Blasen lopen. Ja, so gaut ist Schaapswull tau gebruken.

Natur is Natur.