Een Swien as blinde Passagier

vun Heinz Tiekötter

In de sosstiger Johrn weer ik de Stauploontekner för de Mitsui-Line. De Schepen mokten Lienjendeenst jümmers hen un her twüschen Japon un Europa. De "Tokio-Maru" leeg an Schuppen 74 un sull veer Doog lang Stückgoot loden. Un neben all dat Stückgoot sull'n ut Sweden 190 Hybrid-Swiens mitfohrn. Hybrid-Swien, dat weer so'n Mix ut veer ünnerscheedliche Rassen un ne nee Tüchtung. De Japoners wullen rutfinnen, wat se dormit villicht 'n egen Tucht starten kunn'n. De sweedsche Tüchter un sien Harder wullen de lange Reis an Boord mitmoken.

Wenn wat bi so'n Geschäft wichtig is, denn sünd dat de Quarantäne-Vörschriften. Noch bi de Verlodung müss 'n amtlichen Vehdokter en leste Ünnerseukung vörnehmen. Jedet Swien harr 'ne Nummer un de stunnen in en lange List. De Nummern, dat weern Karven un Löcker in de Swiensohren. Tattoos harrn to domolige Tiet bloots de Minschen. Vundoog hebbt de Swiens wat mit uns gemeensom.

As Stauploontekner löppst du stännig öber Deck un dörch alle Luken un mookst di Skizzen un Notizen för den groten Ploon. De fardige Stauploon geiht mit'n Fleger vörrut no Japon. Dormit köönt se sik denn op dat Löschen rüsten.

As all de Swiens in jemmer Boxen an Deck stunnen, mell ik dat mienen Vörmann Egon. "Denn tell se kott mol dörch, man weet jo nie." Ik segg di, 190 Swien tellen, vun de jümmers tein Stück opreegt in ehrn Verslag dörchenanner lopen, dat is gornich eenfach. Ik heff dreemol tellt, bevör ik mi seker weer, dat wi 191 Deerten — un dormit een to veel — an Boord harrn. Ik leep in uns Büro un vertell dat Egon. He lach: "Du kannst jo nich richtig tellen!" Ik bliev bi miene Tall un kümmer mi denn wedder üm mienen Stauploon. Egon gung lachend rut an Deck. Ik wüss genau, he ward nu sülmst tellen. Man, wat weer de opgereegt, as he wedder in't Kontoor keem. He schree orrig: "Wi hebbt 'n Swien to veel an Boord!" "Dat heff ik di ok all seggt. Mi wullt du dat jo nich gläuben", anter ik.

Nu leep en grote Akschoon an: Wenn hier 'n Swien to veel an Bord weer, dat sik nich utwiesen kunn un keen Papieren un keen Attest harr, denn müss jo annerswo een fehlen. Uns Papieren stimmten nu nich mehr un de Gesunnheits-Beschienigung weer weertlos. Man, welket vun de Swien harr sik insmuggelt un wull mol Japon kennenliern? Wat, wenn düt Deert krank weer? De Japoners würrn de ganze Partie in Quarantäne steken or allens dootscheten un verbrennen. Nich uttodenken, wat dorbi rutsuern kunn!

Mit'n Taxe hebbt wi den Tüchter, sien Harder un den Vehdokter ut'n Hotel hoolt. Se müssen nu dörch de Swienskoben klattern, elkeen Swien twüschen de Been nehmen, as wulln se dorop rieden, un de Markierung an de Ohren uttellen. Dat hett lang duert, bit se dat falsche Deert funnen harrn, dat trüch an Land müss. — Ik harr dat Swien jo an den Koch verschüert...

Noch hüüt froog ik mi, wat wull ut dat Swien worrn is? Wo sünd se dormit bleben? Ik much ok mol weten, op welken Weg dat Oos wedder ut den Freehoben rutkomen is? Wi weet jo doch, wo scharp de Tollbeamten domols an de Grenz vun'n Hoben kontrolliert hebbt. Weern de an Enn bi so'n Swien kulanter as bi uns Arbeiters?