Na good, i hett keen antike Denker utfunnen!

Antike Denker fünnen Pi
un hütig Denker dei KI;
mit KI will man dat packen,
rutkriegen, woans Dierten schnacken.

Mit KI sall dat angåhn,
Schwien un Hauhn denn tau verståhn,
wenn dei Sœch taun Farken secht:
"Frät dat nich, denn dat is schlecht!",
un dat Hauhn fråcht ehren Håhn,
"Wisst du nich dien Plicht någåhn?"

"Wi Hunnen kommuniziern olfaktorisch — dör Rükels!"

All ganz Klauke dornå sinnen,
dat Alphabet heruttaufinnen:
In Frankriek bellt dei Hund "ouaf, ouaf"
Up russ'sch bellt hei denn "gaw, gaw" -
un bi uns, wat sünd wi schlau,
bellt dei Hund ümmer "wau, wau".
Un wenn ik mi so recht besinn,
Größing mit Dierten schnacken künn:
Bi "Prrr" bleew't Piergespann gliek ståhn,
bi "Hüh" verstünnen's: "Wiedergåhn!"
Größing reep dei Gäus "gåk, gåk"
un ehr Aanten mit "båk, båk";
un mit "röddel, röddel, röddel"
reep's dei Kuhnschof anne Schöddel.

Düt Schwien kann ok mit KI nix verstahn!

Sülfst dei allerlüttsten Farken
künnen "lüütsche, nüütsch" sik marken,
un dei olle Sœch in'n Kåben
däd't "öck, öck, öck" von Größing låben.
Mit "tuck, tuck, tuck" reep's Hauhn un Håhn,
ok ehr Hund hett sei verståhn,
hei hett up ehr Wurt pariert
un up 'n Order apportiert.

"Ja, wokeen röppt mi?"

Ehr Katt verstünn dat "Miezi, Muhle",
dei Gössel: "Wiele, wiele, wule, wule...";
ehr Kükenspråk wier mål "piep, piep"
un ein anner Mål "schiep, schiep".
So hemm' sik Minsch un Diert verståhn;
doch nu sall't noch wieder gåhn,
mit KI will man dat packen,
rutkriegen, woans Dierten schnacken,
ob dat Hauhn secht tau den Håhn:
"Dat gråcht, låt uns von'n Wiemen gåhn!"