Dei Wespen ut de Steenmuur

vun Günter Weber

Noch vandag sühst du de Wischen in Meckelbörg-Vörpommern ingrenzt mit sonöömte Steenmuern. Nee, so ganz flach is de Landschaft nich. Dei Iestiet hett bekanntlich neven grote Steen ok schöne Huckel un ok völe Seen achterlaten.

Nau as dei Vörgärten met Steen begrenzt sind, gift dat ok groote Wischen an de Tollense, de met Steenmuern aftrennt sind. Vun de Gefohr, de in solke Muer sitten kann, will ik mol berichten.

Wat wiern dat doch för fiene Summers in unsern Kinner- un Jugendtied! Sicher möten wi arbeiden, allens, wat so op dat Land tau daun wier. Wi hebben awer ok nauch Tied hatt, um wat antaustellen. Besunners in Sommer. Schwemmen inne Tollens. Natürlich angeln — Dag un Nacht. De Fisch rökern in olle Benzinfatt'n. De rökerten Fisch sind verschachert worrn or gegen wat anners tuuscht. Dat regelten denn de Ollen. Bet hen na Berlin güng dat. Onsern Opa hett ok damals mal "wegen Schwarzhandels" in Niestrelitz in 'n Pott seten. Ik wull giern den Knast mal vun binnen bekieken, man ik kam da nich binnen. Bloß uns Oma.

Mien jüngeren Brauder Kurt — nu ok all Jahren dood — wast ümmer mit sienen Maat Karl-Heinz taugang. Hei wier mit sien Mudder ut Westpreußen (Schneidemühl) verdreven worrn. De Vadder wier ok in den Orlog bleven. Mudder un ok Karl-Heinz hakten bi dat Spräken so an. Wi seggten ok, sei stotterten. Bi dat Wiehnachtledersingen merkten wi dor nix vun. Sei kunnen inne Kark sehr schön singen.

De Tollens. Foto: Günter Weber

Nau is dat Sommer in dat kleine Dörp in Meckelbörg- Vorpommern. De beiden güngen an de Steenmuer runner, um na de Tollens tau'n Swemmen tau komen. So is dat later vertellt worrn. Ik wier jo nich dorbi. Tüschen de groten Feldstein vun de Wischenmuer leeg en Taugang vun Wespen.

Sei wieren dat Johr besunners groot un ok schnell upreegt, is seggt worren.

De beiden Döösköpp nehmen enen Tak vun de Weide un stochern in dat Nest vun de Wispels. De laten sik dat nie nich gefallen. Rut ut de Muer un kieken, wekker stochert in uns Huus? De beid natürlich af in Richting Tollensenwater. Bi mien Brauder Kurt wier de Tied tau kort un de Weg tau lang. Rin in dat Water, unnerdüken. Vun de "Verfolger" befreit ... dacht hei. Een of twei vun de Wispels wiern inne Baadbüx drin bleven. Ik dink mol, sei hebben dacht: "As wi schon versupen möten, denn steken wi noch mol." Hebben sei daan.

So na een Stunn kämen de beid bi Oma an. So as Oma vertellte, hadden de Wespen — een of twee — dorhen stoken, wo dat inne Baadbüx wat schanierlich is, um dat Oma tau wiesen. Uns Oma süht dat — sei hett dortau Gemächt seggt —, bi Willerts hen (wier das einzigste Telefon) un denn Dr. Hammerschmidt in Bartow anraupen. De harr so enen olden DKW, noch mit de Revolver- Schaltung, en Tweitakter mit en grote Fahn achter sik. Hei käm sofort ut de Sprekstunn. Bekeek sich dat unmündige Ding vun mien lütten Brauder un hett em sofort mit sien DKW na Ollentreptow in dat Krankenhuus op de Bahnhofstraat bröcht.

Da ik ja in Ollentreptow inne Schaul wier, bün ik nächsten Vörmittag hengahn. Nee, wat ein Gedrüß mit de Süsters! "Besäuker ierst Namiddag!" un so wieder. Ik bi den Dr. Havemann hen. Hei nöhm mi anne Hand un wi güngen mien Brauder besäuken. De arme Jung leeg da mit füfftein olde Mannslüd op de Kamer. Dat sehg ut as en Feldlazarett in'n Orlog. De Dr. Havemann dä ja so, as wenn hei bi mien Brauder Visit maaken dä. Een vun de frechen Süstern keem ok noch hen. Den Dr. schickten sei weg. De wier richtig beleidigt. Denn maakte hei den Verband bi mien Brauder af. Bet nu— in't Öller — heff ik sowat noch nie wedder sein, obwohl ik Joahren laater 10 Maanden in'n Armeelazarett lägen heff. Ik kann dat hüt noch nich beschrieven. Wenn de Dr. Hammerschmidt ut Bartow nich so gau mien Brauder na Ollentreptow fohrt harr, dormit hei da de passlichen Sprütten kreegen hett, wier de storven.

Opa un Oma sind an Avend vun Emil Erich met den Lanzbulldog de 15 Kilometer na Ollentreptow bröcht worrn. Dor föhr keen Bus or Taxi damols in uns lütt Dörp. Twei Daag hett mien Brauder so'n Fewer hat, dat hei sei nich kennt hett.

De Wispels hett hei sien Lewen lang mit "Repekt" behannelt — um nich tau seggen, hei was bang vör de "fiesen Beester".