Wiehnachtsdanz 1955

vun Günter Weber

Nee, so wat heff ik ja nu ok noch nie biläbt. Wi sitten inne gaude Stuv, iersten Wiehnachtsfierdach in’t Johr 2012. Wat sall ik seggen, hett blitzt un donnert un dann kümmt Rägen.

Den ganzen Dag keen Telefon.

De ganze Welt is verdreiht, dink ik so. Ik heff jo seihn, wie Oma „den Herren Studenten“ bien Afscheed neven den „lütten" Geldschien ok noch Schokolad inne Hänn drückt hett.

Da moest ik an dinken, as ik mi met die ierste Schokolad inne Bost schmeeten heff. Ja, genau so hebben de utseihn, de dat vör't ierste Mol bi Witt in Breest an de Thek gäf. Sei kosten — ik weit dat noch ümmer — ganze 42 Pennings vun dat DDR-Aluminiumgeld. Iersten Wiehnachtstag wier ümmer Tanz in Breest. Na den Danz gäw dat de lütten Schokoladenbeker mit Eierlikör, wenn du dat Mäten inlaadt hest. Wi beid hebbt doch den „Weißen Holunder" so fein danzt.

Breest? Dat wier ja vun uns ümmer so söss, söben Kilometer wech. Ik kann mi nich besinnen, dat Wiehnachten keen Snei was.

De Straat frie? Jau, inne Spur vun den Melkwagen heff ik so Stapp vör Stapp een Been vör't anner sett. Dat man blooß de niegen Schauh nich natt worren. De Büxenbeen wasten tau de Knei hochtrocken. So kämen wi dor an. Intrittskort 1 Mark. De Kort moet aewer ümmer an den Mann blieven, falls man na dat Plumpsklo of de Hultrinn henmoet, de ja ümmer taufroren wast. As du van de Pipirinn trüch kamen büst, moest de Intrittskort dorbi hebben. Die Fraulüü hebbt sich dat "Möten" well lang verknepen, bevör sei in die Küll na den Aftritt güngen.

De beiden an de Kass hebt wi ja ok bescheeten. Een güng mit twee Intrittskorten rut un bröcht denn noch den Kumpel met in den Danzsaal.

Den grooten Saal, de mit twei groote Äwens heizt was, dor geef dat keenen Disch, man bloot so Bänk. Links sitten de Mudders un anne rechte Siet sitten de Deerns. Glöv man nich, dat de Mudders ehr Deerns nich in’t Oog harrn. "Met wekker danzt sei nu?" un so wieder. Am besten was dat ümmer met de Deerns, wovun de Mudder nich anwesig was. Nee, nee, wat hefft wi doch fein danzt! Ümmer schön dicht an dicht. Wi hemm ümmer weiten, wat wi inne Hänn harrn.

Foto: Rolf via Wikimedia Commons

So üm Klock elfen gäf dat dann Bockwurst. Nee, nee nich jedereen hett de köfft. 2,50 kost de Wust ut Anklam.

Na en half Stunn was de groote Zinkwann aver doch lerrig.

Meisten güng et denn wieder op den Saal. „Jau wenn bei Capri die rode Sunn im Meer versinkt". Wi — wi stunnen tau de Knien innen Snei.

Klock een speelte de Kapell „Auf Wiedersehn, ... bliv nich so lange fort". „Zum Abschied reich ich dir die Hände". Wi hebbt natürlich na de Melodei ganz wat anners sungen (grölt). Deerns na Hus bringen? De hadden Abwehrkräfte bi sich. Entweder ehr Mudder oder Igelitstäbel för den hoogen Snei. Wi Döösköpp schruppten man in den hohen Snei mit de gauden Schauh met de Deern (wenn sei alleen was) na ehr Hus. Vör ehr Dör. "Tschüss dann". Dör tau, un ik müss noch paar Kilometer met de niegen Schauh na Hus.

De natten niegen Schauh heff ik met Melk afwascht, damit dat keen Waterplaggens geven dä. Ansünsten haar ik de Bescherung vun uns Oma ierst an tweiten Wiehnachtsdag kreegen.

Wie ik völ later tau weiten kreeg, was de Eierlikör van Castelein Witt sülben maakt un de Beker ut DDR-Schokolade. 30 Prozent Kakaoersatz un den Rest Plantenfett.

Wat hett uns dat utmaakt?