Use Wiehnachtsklocke

vun Jürgen Brake

Et konn wuoll sin, dat min Vadder mi midden im Summer fraog: "Wäisse wuoll, wat vandage för'n grouten Dach es?" Dann üöwwerlagg ek, of ek villichte en Gebuortsdach odder en Länderspiëll vergiätten harr. Odder sölle dat nu en Geschichtsexaomen sin? "Wat för'n grouten Dach denn?", fraog ek vüörsichtich retour. "Vandage in säss Monnat es Hillig Aowend", sach häi.

Jao, min Vadder was so'n richtigen "Wiehnachtsmann". Näi, nit so äinen, däi sick mi'm rouen Bademantel un en witten Wattebaat kostümäiët härre — dat wäre sine Sake nit wiäsen, näi, män häi freide sik dat ganze Jaohr üöwwer op däi Tied van Dannenrüëck un Piäpperkauken, van Wiehnachtslieder un hëimlicke Knüësterigge im Keller, bo ek nit metdroffte, wieldat häi sik dao met'm Wiehnachtsmann drap.

Im Hiärwest, wann vi düör däi Biärge trocken, konn dat wuoll sin, dat häi sach: "Kieket maol, dat wär'en Böümken!" "Wat för'n Böümken?", fraog mine Mouder denn wuoll. "Jao, en Wiehnachtsböumken", gaff häi retour. An düëse Stië maut ek fiërlick deklaräiën, dat vi use Wiehnachtsböüme min Liäwdage nit inne Biärge stuohlen hett. Näi, vi hett däi ümmer bi so'n Chrisboumhännler ährlick kofft. Män däi viëllen Böüme im Biärge, däi wären för min Vadder ne guëdde Geliägenheit, sik maol wiër drop te besinnen, dat et blous noch en Väiëljaohr bis Wiehnachten was. Un nu gongk dat luos:

"Jao, so'n Böümken, dat wär wat", sagg häi. "Män me möch'et wuoll anners rutputzen…"

"Wat es?", fraog mine Mouër kiewich. Säi rouk diän Braon all.

"Jao, blous met echte Imenwasskääzen un met en paar Strouhstääne, sou ganz schlichtwäch …"

"Un use silwerne Wiehnachtskuëggeln?", fraog mine Mouër. Säi was afselut tiäggen däi Chrisboumrewwelutzion. "Un dat Lametta?"

"Jao, Lametta, so'n paar Spiërkes, dat könn wuoll noch angaohn", mennte min Vadder.

"Silwer odder Gold?"

"Wat, Goldlametta?", fraog häi ungläuwich.

"Jao, däi Imenwasskääzen wett doch wuoll giäl sin un dann hiätt Silwerlametta doch kein rechten Schick."

"Dat mach wuol sin. Dao mott vi iärs noch drüöwwer naodenken...", sach häi, un daobi bläiw dat, un mine Mouër was frouh, dat däi Chrisboumrewwelutzion wiër maol afwiährt wääen konn.

In däi Wiäcke vüör'm iärsten Advent moche däi Adventskrans koupet wääen. Dat dää mine Mouër. Gräun un rout moche häi sin, un däi Grötte was all lang klaor. Dao was kein Risiko bi.

Un denn däi Muorn vam iärsten Advent! Dao hongk däi Wiehnachtsklocke wiër buowen unner'n Düörrahmen. Dat was ne groute silwerne Klocke unner nem grouten Dannentwieg. Un an diän Twieg höngen en paar Lamettaspiën un twäi, drei Strouhstääne. Sou was dat ümmer, sit dat ek en kläin Jüngsken wiäst was.

"Kiek maol, düëse Nacht es dat Chriskindken daowiäst un hiät däi Wiehnachtsklocke ophangen!"

"Oh, büör mi op! Ek well däi Klocke näöger bekieken!"

"Näi, dat draff me nit! Dat es Chriskindken sine Klocke. Da draff me nit drangaohn. Chriskindken lütt daomet, wann däi Bescherung anfänget!"

Ek moche unnen bliewen. Män ümmer wann ek unner däi Klocke vörbikam, un dat was faken am Dach, käik ek nao buowen un wusse, dat dat Chriskindken nu al daowiäst was un dat vi nu wuoll op Chriskindken sine Vüörmiärklieste stönnen. Et harre us nit vergiätten.

Män dat däi helle Klockentoun vüör däi Bescherung nit tau däi groute Klocke passen konn, dat si ek däi ganzen Jaohre nit gewaohr wouën.

Later sitt vi inne annere Wuohnung trocken. Däi was in äin nigget Hus met siggere Diëcken un siggere Düörrahmens. Vi Blagen wären grötter wouën. Wiehnachen kam wiër, män däi Wiehnachtsklocke bläiw verschwunnen. As Blage well me jao ümmer erwassen sin, män wann me dat Erwassen-Wääen fäuhlt, dann deit dat faken ouk wäih un me well äigentlick üöwwerhoups nit mäh erwassen wääen. Män me siët nicks. Et es ne spaassige Tied.

Un dann giëtt et ouk wuoll enns en grötter Wäih, wann me erwassen wätt: As min Vadder stuorwen was, moch ek sine Saken riägeln, däi Popäiërs för däi Rente van mine Mouër, däi Bäuker un all dat. Un ouk in sine "Wiärkstië" soll ek mi maol ümkieken.

Dat was nu keine richtige Wiärkstië. Män in jede van use Wohnungen harre häi so'n Hücksken im Keller hatt, bao häi rümknüërstern konn, wann häi woll. Wann wat inne Wohnung te richten was odder vüör Wiehnachen, wann häi wat för us Blagen am buggen was. So hiät häi maol ne Ridderbuorg för min Brouër un för min äin Blockhus bugget, bao däi Trappers un Indianers sik nao däi Jagerigge vüörm Huse ant Lagerfüüer ressen konnen. Dat Lagerfüüer konn me ächterm Huse met en kläinen Knipser anmaken. Wann dat duster was inne Stuowe un dat Füür in däi Gesichter van däi Elastolin-Indianers un -Trappers löchen däi, dann saoch dat wahne echt ut. Blous oppen Kriegspadd dröffen mine Indianers nit gaohn. Dat hiät mi mine Moër later vertallt, bu sick min Vadder un däi Spiëlltüüchverköüpersche anne Köppe kriën harren, wieldat iähm iähre Indianers tau kriegerisch utsäögen met iähre Kabusen un Tomahacken. Mine Mouër hiät dann äin Middelwiäch funnen: Waffen jao, män in Ruhestellungk.

Nu soll ek mi also in däi "Wiärkstië" ümkieken. Ek fann Niäll, Schruwen un Wiärktüüge, bou ek büs vandage däi Namens nit van wäit. Un dann was dao noch so'n Pappkartong, guëtt verschnöüërt, as jao alles, wat min Vadder maket hiät, ümmer sou üörndleck un för däi Äiwichkeit maket was. Ach, dat däi Appel doch faken sou wit vam Biärnboum fällt! Dat Packsband was boalle opknüëstert. Ek maok diän Kassen uoppen un fann — ne Ringkschruwe met ne olle Hautnaodel dran fastmaket un äin Blaumenpott ut Pottääre, män däi was nit rout, däi was silwern, met Silwerbrongße striëcken. Wat harre häi denn dao maket? Un borümm harre häi dat verwahrt?

Nu was dat Lecht im Keller nit sou guëtt un ek konn nit so genau seihn, wat dao unnen im Kartong noch för Spierkes läggen. Jao, dat wären doch Dannennaodeln! Äiërst konn ek mi dat nit begriepleck maken. Män dann foll däi Groschen! Dat was use Wiehnachtsklocke!

Däi Ringkschruwe wouë düör dar Luock im Buam van diäm Blaumenpott stiäcken un dann innen Düörrahmen drääget. Däi Hautnaodel saoch dann ut at en Klockenbämmel. Un wann me dann noch met Blaumendraoht en Dannentwieg üöwwer diän Pott fastmaket harre, dann was däi Wiehnachtsklocke ferrich!

Im iärsten Moment was dat en hatten Schlach. Däi ganze Vüörwiehnachtsromantik was blous en ollen Blaumenpott wiäst, däi at ne Uowenspipe striëcken was? Sou harren säi mi jaohrelangk daobikriën?

Dann heww ek noch en biëtken naodacht. Klaor, för so'ne Wiehnachtsklocke, dao brukt me'n Blaumenpott, Silwerbrongße, ne Ringkschruwe, ne Hautnaodel, Blaumendraoht un en Dannentwieg — allet sou Alldachskräöme. Män dat es doch nit genaug. Me maut jao wuoll ouk noch Schlach detau hewwen. Un — dat es dat iärste: me maut ne Idee hewwen! Un däi kritt blous däi, wecke en wiehnachtlick Gemeite hiät, äin Sinn för däi schönnste Tied in Jaohr, wann jäider fröndlick es tau jäiden, för däi Tied, däi en Trainingsprogramm sin sall för alle Dage.