vun Gertrud Everding

Jesus seggt:

Kiek, wi gaht nu rop na Jerusalem, un dat warrt allens so kamen, as dat schreven is dör de Propheten över den Minschensöhn.

Lukas 18, Vers 31

Jesus markt dat al, wat op em tokümmt. He hett natüürlich ok Bang dorvör, aver he geiht nich flüchten. He weet, wat sien Vadder von em verwachten deit. He föhlt dat in sik, sien Gegenspeler sünd sik eenig. De Dood is em seker. Wat anners blifft em nich.
Or doch? En jungen Minsch will doch leven — en Mann von dörtig Johr is doch dat blöhen Leven in Person! Aver dat helpt all nix — he ahn, dat mutt sien.
Mitünner ahnt wi ok so düster, wat passeeren warrt, un wi denkt denn: "Schull ik mi woll vör düsse slimme Saak drücken? Gifft dat keen annern Weg? Kümmt Tiet, kümmt Raat. — Ik kann dat nich — ik will dat nich!"

Nee, bi Jesus geev dat keen annern Weg.
Utkniepen weer nich. Dat mit den Hass un dat Unrecht bringt sik nich von alleen in de Rehg. Gottvadder wull en gode Eer mit Leev un Vertruun, aver de Minschen hefft en Höll ut ehr maakt. An eerste Steed in uns Welt mutt wedder de Leev kamen, dorüm güng Jesus to'n Passah na Jerusalem. Harr he sik drückt, denn weer allens för de Katt west.

"Wi warrt dat henkriegen", denkt ok sien Jünger. "Dat treckt sik allns na'n Liev, dat warrt nich so slimm — un op't letzt sünd wi jo ok noch dor, poor stevige Mannslüü."
Würklich? — Sünd wi ok praat, wenn dat hatt op hatt geiht — op Dood un Leven?

Jesus makt sik op'n Weg mit siene Jünger, dörch de Bargen, hen na Jerusalem, wo sien Fienden al gruvelt, wat se em afmurkeln köönt.