Lyrik to Ewigkeitssünndag
Freedhoff Ohlsdorf, Foto ML
Doon un verwachten

Sülvern blenkert dat sieden Geflecht
in Struukwaark un knullige Bööm.
Dat is een Verwachten up Vergoahn un gerecht.
Dat is as een hilliged Waark antosehn —
stüürt Waarmte di deep in dien Haart.
De Wind drifft de Klöären vöörbi,
de Bloaden krüseln andoal up de Grund —
de Takken stoahn noakend in d' Lücht,
moaken dat Läävens Geböören rund.
De Stää is noch gröön,
wor fief Foot deep dien Moderhaart licht.
Bedankt sächt dien Haart för Wiesen un Doon
un luurt up de Tied, de vergeiht.
De Padd vöör di is schier un schoon.
Dat stuure Bedenken noa achtern verweiht —
du dröffst nu wäär danzen un dröffst di wäär höögen.
Dröffst lachen un di an d' Lääven vergnögen,
wiel du weets, dat allns di blääven is —
ok wenn dat keeneen mehr so sücht.
Du büst di heel säker — du weets dat gewiß,
dat dat, wat vergoahn is, nu över di flücht.

Ewald Eden


Burgen bi di

Kloppt de Dood nu an mien Döör,
hau ik de Schködel dor nich vör!
Wechlopen hett doch gor kien Sinn,
wiel ik in Gott sien Hannen bün.

Fangt de Twiefel an to naugen,
kommen tusend noodvull Fraugen;
"Weer mien Leven recht un goud?
Harr mien Gloven Hand un Foud?"

Nu word dat Tied, dat ik dran denk,
dat Leven up'd Eer, dat weer'n Geschkenk.
De Eerdentied is nu vörbi!
"Mien Heergott, sech, bün'k bold bi di?"

Ik hör up Jesus un sien Woord!
He schmitt mien Sörgen över Boord,
un hoalt mi rut ut all mien Lieden!
Düür vör ewich bi hum blieben!

Sabine Brauer

 


21.11.2010


na baven