Gedichten to Ewigkeitssünndag

Alleen

Ahn elkeen, heel alleen pedd ik den leddigen Weg,
De dör den Nevelflorn so sacht hendörbrickt.
Kiek an, dat stilkens Nix welkeen met Gott bineen
Een Steern met all de annern Steerns tosamen sprickt.
Fierlichs, andächtig Wunner: De Eer
Ligg dor in Hevens Smuck un Prunk.
Och, woso is mi so swoor tomood?
Wat luur ik af? Wat is mi suur un leed?
Rein nix hebb ik von't Leven to verlangen
Un wat verleden un vorbi, beduur ik nich:
Freesien un Freden schullen um mi to ween
In dat Verlihren, dat de Slaap versprick.
Doch nich de kole Slaap vun Graff un Dood.
Slapen much ik just so johrhunnertlang,
Liekers ik all mien Knööv noch in mi hebb
In ruhig Bossen met den Aamens Gang …
Un dat mi Dag un Nacht de söte, modig
Rische Stimm süng, de ut Leevde stiggt,
Un ik wüss, woans de alltied gröne
Eek swüstert, munkelig sik böögt.

Michail Lermontow (1814-1841),
Platt vun Adeline Decker

Wulken

Uns Leven is liek as
de trecken Wulken
vör de lüchten
Deepde vun den Himmel
Lämmerwulken
ut de Kinnertied
even un gliek trecken
de Wulken in de middeln Johr
mit güllen Ränner
sik drängen Gewidderwulken
Avendwulken
in Licht vun güntsied
gnädig sik dalsenken Nacht
un dat Opschienen vun de Steerns
Ok se jümmers dor
in de Deepde vun'n Himmel
as Gott in mi

Elke Tegtmeyer

Stieg daal
in dien schipp
vun de ünnergahn
sünn
hen na de anner siet
in de düsternis
dor is
hulen
un tähnklappen
aver denn
upstahn
in ewiges licht

Rudi Witzke