Meist föllt de Lüüd dat al swoor, de nadenkern Stillnis den 2. Wiehnachtsdag to fieern. De Engel weeren trüüch in Heven, de Herders bi ehre Schaap. De Nächte weeren koolt un stickendüüster. Vun wieden kunnst dat Hulen vun de Schakale hören. Iesige Windböen susten üm de Bargen. De Felsenhäuhner harrn sik in ehr Höhlen verkråpen.. Kole, düster Düüsternis leeg över Bethlehem un de Feller üm un bi. De egenlich in de Nachten tau hören Wildäselschrie weer verstummt.

In de Höhl in Bethlehem weeren na den Besöök vun de drei Wiesen bloots noch de lütt Familje Maria, Josef un dat Kind. De weern den Ossen un Äsel dankboor, dat se mit ehr Liever den Ünnerkruup doch wat warmten.

Denn avers köönt wi nalesen, dat Herodes rümtovte un sien Suldatern alle lütten Jungs ümbringen leet. Josef kreeg dat rechttiedig mit un packte Kind un Mudder up een’n Äsel un haugte af.

Herodes, maalt vun Schmalbach. Bild ut Wikimedia Commons

Kinnermörderie in Bethlehem, maalt vun Egbert in een Codex

Flucht na Ägyptenland, maalt 1619 von Adam Elsheimer, Wikimedia Commons

Dat 2. Kapitel Matthäus

As Jesus nu in Bethlehem, dat in Juda liggt, born war — domals wär Herodes noch König — denkt mal an, do kämen Sternkiekers wiet vun Osten her na Jerusalem un sän: „Wonem is de Judenkönig, de vor körte Tied to Welt kamen is? Wi hebbt sin Stern in'n Osten sehn un sünd nu herkamen un wüllt em de Ehr gewen."

As dat Herodes to hörn kreeg, verschrak he sick un gans Jerusalem dorto. Un he leet all' de Hochenpreesters un de Schriftgelehrten ut dat Volk tosamropen un versöch, ehr doröwer uttofragen, wo de Messias born warrn schull. Un de sän to em: „In Bethlehem, dat in Juda liggt; denn so steit dat schrewen dörch den Profet:

,Un du, Bethlehem, Land Juda,
büst dörchut nich de ringste ünner de Städte in Juda,
de ünner en Herzog staht;
denn ut di schall noch mal en Herzog kamen,
de min Volk Israel anföhrn schall.'

Do leet Herodes gans ünner de Hand de Sternkiekers ropen un frag ehr gans genau doröwer ut, to wat förn Tied se den Stern toirst sehn harrn. Un denn schick he ehr na Bethlehem un sä: „Nu gaht hen un seht ju heel genau na dat Kind um! Un wenn ji dat funn'n hebbt, denn lat' mi dat weten; denn will ick ock henkamen un em de Ehr gewen." As se dat vun den König hört harrn, do maken se sick up de Reis. Un man mutt sick wunnern: de Stern, den se in'n Osten sehn harrn, de güng ehr voran, bit dat he stahn blew dor, wo dat Kind war. Un as se den Stern wedder seegn, do freun se sick öwer de Maten. Un se güngn in dat Hus rin un kreegn dat Kind mit sin Moder Maria to sehn un fulln vör em dal up de Knee un beden em an. Un denn maken se ehr Reis'taschen up un gewen em, wat se em mitbröcht harrn: Gold un Weihrook un Myrrh. Denn awer kreegn se in'n Droom vun Godd den Befehl, se schulln nich wedder bi Herodes vorkamen, un so reisen se up en annern Weg na ehr Heimat torüg.

As se nu affreist warn, do mak den Herrn sin Engel sick Joseph künni in'n Droom un sä: „Stah up, nümm dat Kind un sin Moder mit un reis so gau, äs du jichtens kannst, na Ägypten! Dor schallst du bliewen, bit dat ick di en annern Bischeed gew. Denn Herodes sett allns doran, dat he dat Kind in de Hann'n kriggt un an de Siet bringt." Do stünn he up un nahm bi Nacht un Newel dat Kind un sin Moder mit un mak sick up de Reis na Ägypten. Un dor blewen se so lang, bit dat Herodes dot war. Un so müß dat Word indrapen, dat de Herr dörch den Profet seggt harr: „Ut Ägypten heff ick min Söhn ropen."

As Herodes nu marken da, dat de Sternkiekers em narrt harrn, do wörr he heel fünsch un schick Lüd na Bethlehem, de schulln in Bethlehem un wiet un siet dorvun all' de Jungs dotmaken, de twee Johr un dorünner old warn. Dat schull rek'nt warrn na de Tied, de de Sternkiekers angewen harrn. So dreep dat Word in, dat de Profet Jeremia mal seggt hett: „In Rama is dat luut to hörn, en Weenen un Klagen. Rahel weent um ehr Kinner un will sick nich trösten laten; denn se sünd nich mehr."

Denn awer storw Herodes. Un na sin Dod kam den Herrn sin Engel in'n Droom to Joseph in Ägypten un sä: „So! Nu stah up un nümm dat Kind un sin Moder wedder mit un mak di up de Reis na dat Land Israel! Denn nu sünd se dot, de dat Kind ant Lewen wulln." Do stünn he up un nahm dat Kind un sin Moder mit un reis na dat Land Israel. Awer he kreeg to hörn, dat Archelaus an sin Vader Herodes sin Stell König vun Judäa worrn war. Dorüm harr he doch Bedenken, dorhen to reisen. Un he kreeg in'n Droom den Befehl un reis na dat Land Galiläa. Un dor kam he to wähnen in en Stadt, de heet Nazareth. So wörr ock dat Wohrheit, wat dörch de Profeten mal seggt is: „He schall Nazaräer heeten."

Översetten vun Johannes Jessen

De mööd Äsel, de mööd Josef un Maria, de vör poor Daag en Kind to Welt bröcht harr, weern up de Flucht vun Bethlehem na Ägyptenland. Wi findt in de Bibel nix vun disse harde Tuur, de all Kräfft köst, de een hett.

Up de Flucht na Ägypten, Rembrandt 1627

Ik kraam in mien Biller un dor föllt mi in, dat wi mit een Grupp een Enn vun de Weeg, den Josef up de Flucht gahn weer, ok so söß Daag un Nachten wannert sünd.

Wat harrn wi dat kommod: Kamele sleppten uns Plünnen un uns Eten. In uns Drinkebuddels weer jümmer naug Wader. Uns Bargföhrerin Ela kennte alle Wadersteden.

De Bargen in de Wööst sünd meist ut bannig groff-kantigen Granit. An Dag is dat hitt as in’n Sommer, dat du glövst, to verdösten, nachtens freert dat as bi uns bloots winters.

Wi müßten dröge Telgen un Äst sammeln, dat wi een Füür maken kunnen un in de Glaut een Broot to backen.

Up’n Weg na Ägypten. Foto Rudi Witzke

Gröön för den truen Äsel müßt ok sammelt warden. Foto: Rudi Witzke

Füür, wat wi Glaut kriegen kunnen. Foto Rudi Witzke

Flådenboot in de Glaut, Foto Rudi Witzke

Wader! Ja dat is in de Wööst en Probleem. Wo hett Josef dat bloots henkregen? Een bruukt an drei Liter den Dag, de Äsel wiss nau so veel. Up ole hillige Biller hebbt de Malers Fruuns maalt, de in groote Kräuck Wader för de Hillige Familje jüm hinnerher drägen. – Dat is woll to dull tühnt. Een müßt Waderstellen kennen un finnen. Un so süht se denn ut:

Wadersteed in de Wööst Foto Rudi Witzke

Sühst keen Wader? Doch! Dat weer ok een Arbeid vun Stunnen, de Buddeln wedder uptofüllen, sik satt to drinken und sogoor to waschen.

Dat müßt Josef allens trecht kriegen, wieldat Maria doch bannig afmaddelt weer. Een Slaapplatz müßt trecht maakt warden, denn up Steen slöppt sik dat nich. Un morgen harrn se een harde Tuur vör sik, een „stinken Weg“, seggt de Beduinen, wieldat een vun Angst sweiten dää. Un Sweit is ja wat stinkerig, seggt man. — Dor up dat Bild linke Hand dörch de Inbuchtung, dor güng Josef un sien Butts un denn ok uns Weg wieder. Woans dor rupperkamen? Dat weeren so an 300 Meter ahn pleegten Wannerweg för Tuuristen.

Up de Flucht in de bargige Steenwööst, Foto Rudi Witzke

Dat allens steckt in de knappen Wöör ut de Bibel, dat sik de Hillige Familje up de Flucht na Ägyptenland makte. Johre vergüngen. Nüms weit, woans de Flüchtlinge dor sik dörchslaan hebbt. Se harrn wiss een Unnerkruup, un an Dag güngen se bedeln.

In de Bibel steiht denn schreven: „So! Nu stah up un nümm dat Kind un sin Moder wedder mit un mak di up de Reis na dat Land Israel! Denn nu sünd se dot, de dat Kind an’t Lewen wulln." „Do stünn he up un nahm dat Kind un sin Moder mit un reis na dat Land Israel. Awer he kreeg to hörn, dat Archelaus an sin Vader Herodes sin Stell König vun Judäa worrn war. Dorüm harr he doch Bedenken, dorhen to reisen. Un he kreeg in'n Droom den Befehl un reis na dat Land Galiläa. Un dor kam he to wåhnen in en Stadt, de heet Nazareth.“

In’t Galiläische Land. Foto Rudi Witzke

Mi weer dat een Anliggen, doch een beten wieder över Wiehnachten rutokieken, un nich, batz, de elektrischen Dannenboomlichten uttoschalten un den Dannenboom rutsmieten.

Flucht! – Dor kannst nich so över hen gahn. De schrifft sik deip in een Minschenleven in. So ok in Jesus Sein.

Vele von uns hebbt ok een belevt un elkeen Dag mellt dat Radio: „Wohl Hundertausend sind in Afrika auf der Flucht.“ All beleven se Noot un Doot. Wi köönt egenlich keen dickes Fell kriegen. Uns Mitfäuhlen is bi de Lüüd ahn Hütt un Mütt.

“Tosamen töven
up den Doot töven
hülplos, swiemig?“

fröögt Fu Kronenberg in een Riemel.

Flucht in uns Daag. Bild ut Wikimedia Commons

Dor hett een en Leed schreven, güllig för alle Minschen:

„Jesu, gah vöran up de Lebensbahn!
Bi di willt wi jümmer blieven.
Nüms schall uns vun di verdrieven,
bring uns an dien Hand bit in’t Vadderland.“

So schall dat sien. Wiehnachten un de Flucht un de Trüchkumst in Galiläa sünd ierst de Anfang.