Vun Alkohol un Geist

vun Marlou Lessing

---

Flüchtlingskurs in Hamborg. De smeetsche Mohamad kümmt wedder in'n Blaumann. He hett en Knakenjob. In de Paus nehm ik em bisiet.

"Mohamad, woso deist du denn noch de swore Arbeit bi'n Klempner? Harrst du nich en Angebott för'n koopmännische Utbillen?" (Wi snackt avers Hoochdüütsch.)
"Ja, aver dat weer in en Supermarkt." (Mohamads Düütsch is al good noog för en koopmännisch Utbillen.)
"Un?"
"Ik harr Alkoholbuddeln anfaten müsst. Dat dröff ik nich."
"Oh. Avers de Buddeln weern doch verslaten west."
"Ja. Avers ik dröff as Muslim keen Glas nich anfaten, in dat Alkohol is. Ik dröff mi ok nich hensetten, woneem Minschen Alkohol drinkt."
Nu geiht dat för mi in't Prinzipielle. "Also Gott will vun di as Muslim, dat du wat gegen Alkohol deist?"
"Jo, wissdoch."
"Un wenn du nu so'n vulle verslaten Buddel tweihaugn wullst, dat nüms dat drinken kunn — dorför wöörst du ehr avers anfaten möten?"
"Nee, dat dröff ik nich. Bloots wenn de Buddel lerrig is, dröff ik ehr wegrümen, dat nüms sik an wehdeit."
"Un wenn du twee Minschen bi't Supen sühst un di dortosetten un ehr wat vertelln wullst, wo slecht dat is mit den Alkohol, un dat se dat laten schallt?"
"Nee, dat dröff ik nich."
"Un wenn Gott in sien Book an de Muslime bloots schreven harr: Doot wat gegen den Alkohol! Wöörst du dat denn dröffen?"
"Villicht. Avers he hett ja schreven: Faat dat Glas nich an un sett sik nich dorto!"

Mohamad is en frame Jung — na den Bookstaven. De Bookstaav is so'n Saak mit twee Sieden. Gott hett de Minschen den Bookstaven geven för de, de den Geist alleen noch nich ganz faten köönt. Dat is nich so, dat Gott sien Kinner nich noog vertruut. He will bloots sekerstelln, dat all seker ankaamt. De nauen Anwiesen, de Regeln un buteren Teken schallt en Handloop ween, en Gelänner un Hollfast för de, de noch nich frie lopen köönt. Avers mehr nich. Orr, as Paul in'n 1. Korinther 3 seggt: "Ik heff ju Melk to drinken geven un nich faste Spies, denn ji kunnen dat noch nich verdragen." De Schaddensiet vun den Bookstaven is, wenn de Geist dorin ünnergeiht. Wenn de Bookstaav miteens allens is.

Den Bookstaven to gehorchen, dat is relativ licht. Dat Hart hett nix to doon dormit. Muttst nich nadenken, muttst di in nix inföhlen, de ganze Welt funscheneert as en Amt, du höllst di an all Regeln, un Gott is nix anners as de bövelste Beamte, de nipp de Malen tellt, de du dien Broder vergeven hest, un wenn dat söben Maal weern, kriggst en Stempel un büst okay. Sünnen, also Regelverstött, warrt all opschreven. 8 Pünkt in Flensborg = ewige Verdammnis. — So is dat nich. Wi sünd den Geist verplicht, nich dat Regelwark.

Nich, dat dat slecht weer, de Regeln to folgen. Avers Minschen, för de dat noog is, mit de stimmt wat nich. Dat maakt Gott un Minschen lütter, as se sünd. Luther as junge Augustinermönk weer vertwievelt, wieldat he sik an all Regeln höll un sik doch verdammt föhl — bit he den Geist ut de Regeln ruttrecken un em frie folgen kunn. De ganze Bargpredigt in Matthäus 5 is vull vun Jesu "Schreven steiht: .... Ik avers segg ju: ....". Dor versöcht he op Kraft, de Lü ut düsse Arftenteller-Mentalität ruttorieten un ehr den Geist, dat Hart achter de Regeln to wiesen — un he schafft dat ok, denn he weer ja nu mal en genialen Prediger.

Gott wöör uns totruun, in en Welt ganz sünner Regeln to leven, wenn wi bloots dat rechte Hart harrn. Dat Hart is de Regel — de Leevde is de Regel. Denn kann nix scheepgahn. Nich op dat korrekte Verhalten kümmt dat Gott an, sünnern op den Beweeggrund — op dat lütte Extra — de goodhartige Geste — de Hartensfründlichkeit. Nich wat du deist, tellt vör Gott, sünnern worüm du dat deist. Dat schall de rechte Geist ween. Denn bruukst keen Regelwark un kannst frie gahn.

Düsse Saak mit den Geist un den Bookstaven (deit mi leed, Gott, dat is de Wohrheit, dat muttst di anhöörn) is Gott jümmers wedder mallöört. Mit de Juden, mit de Christen, mit de Muslime. Jümmers, wenn he sik apenboorn wull, hebbt welk Minschen bloots op den Bookstaven acht. Liekers meen ik ja, dat is in keen Religion so kloor maakt woorn as dör Jesus sien Lehrn un Leven. Ik kenn Minschen ut all Kulturkrinken un Religionen, de Gotts Geist opfaten köönt, ok Atheisten; avers Jesus is de, de uns mit de Nees op stött un de Leevde as eenzige Regel ganz dör-exerzeert hett, bit to'n Dood. He hett uns vun den dwanghaftigen Regelwahn erlööst. Dat Jöck vun Vörschriften is vun uns Nack nahmen, bloots de Leevde blifft. Wi sünd erlööst. Wi benehmt uns bloots nich so... Ik höp ja, dat de Minsch sik noch entwickelt. De Evolution kann noch veel doon an uns Minschen. Wi mööt uns wiederentwickeln — mehr hen to Gott, em mehr liek warrn.

Orr geiht dat ok annersrüm? "De Minschen maakt so veel verkehrt. Mit all ehrn Verstand sünd se so dumm. Mi interesseert, woans de Deerten Gott föhlt. Ik will ehrn Weg to Gott kennen lehrn." Düt sä mi annerletzt Mohammed (ja, ik kann Se seggen, dat is swoor mit so vele Mohamads un Mohammeds in en Kurs — veer sünd dat opstunns, de düssen Naam draagt!). Mohammed is en plietsche Jung ut Afghanistan, de dor to Steinigung verurdeelt woor — wegen Alkoholverkoop. Keen Arbeit, keen Geld — dor harr he illegal Snaps brennt un verköfft. "Dat maakt dor vele. Avers nich so as hier, Marlou! Nachtens op't Feld, wied buten vör de Stadt! Un op de Kanister steiht »Benzin« un op de Buddeln »Mineraalwater«." — Faatkregen hebbt s' em doch, de Polizei hett em dörprügelt un an de Mullahs övergeven, de hebbt op Steinigung urdeelt. De Öllern hebbt sik vun em losseggt (tominnst na buten, sünst weern se ruiniert west), un bloots de öllere Broder hett en Slepper funnen un betahlt, de Mohammad fix in'n Iran sleust hett.

Ja, de Alkohol maakt veel Schaden. Laat beter de Finger dorvun.