vun Jutta Lammèr

Frünnen harrn mi ehr Ferienhuus op en Nordsee-Insel överlaaten, un so heff ick en paar Daagen Urlaub an de See maakt. Ick harr Glück: Dat weeren Harfstdaagen vun de Oort, de Dichterslüüd siet Johrhunnerten to beschrieven versöökt.

Nu, wo de Frömden afreist sünd, höört de Insel wedder de Insulaners to. De sünd aver tomehrst bi de Arbeit in'n Ortskern or enerwoorns togang; bestimmt nich op de Promenaad, de hier so schön oldmoodsch "Wandelbahn" heet. Nüms is an'n Strand, al gornich an'n fröhen Morgen.

Or seggt wi beter: Meist nüms.

Dor is düsse öllerhaftige Kerl. Elkeen Dag an'n fröhen Morgen slurft he an mien Kökenfinster vörbi. Bi Wind un Weder, Storm un Regen. Jümmer to desülvige Tiet. Hollfast gifft em sien quietischige Rullator, de woll noch nie nich en Drüppen Öl sehn hett. Bisiet sien lütte överwichtige Köter, lang as breed. So trotten de beiden daal na 'n Strand, jümmer densülvigen Weg: Toeerst över de planeerte Wandelbahn bit toenn. Dennso versöökt de Ool, nadat he sick en beten verpuust hett, sien klapprig Vehikel en Stück wiet över knupperige dröge Hümpel vun Strandgras op en lütte Düün to schufen. Sien veerbeent Fründ, kortlüftig as he sülvst, süht an de slackerige Lien ut as en lütt dümpeln Biboot.

Nu blifft se stahn. Minsch un Deert. Nich blots to'n Verhaalen, as dat schient. Mi dücht, wat de beiden op ehr ganz eegen Oort den stillen Strand begrööten, de Natur, de för all Minschen dor is un opletzt doch keeneen vun uns würklich tohöört. Deep un sinnig treckt sick de Ool de frische Seeluft in de Bost, as wull he sien Lungen mit en Vörraat för leegere Daagen opfüllen.

En Stück wietaf vun de beiden, geneet ok ick buten de köhle klore Morgenluft. Allens is, bit op uns dree — Kerl, Köter un mi —, minschenleer. De Möwen bedeent sick röhrig an dat frische Anbott.
In de Sommertiet hebbt de Feriengäst See un Strand in Beslag, man nu, vun Harfstbeginn an, hebbt de Möwen Hochsaison. Al vör Sünnopgang hett de groote witte Sellschap sick to'n Fröhstück infunnen. Aver se schrien nich, as'n dat vun Möwen wennt is. Se hollen den Snavel. Welk vun jem stahn op'n Poller un kieken na'n Horizont, liek so as wi dree fröhe Vagels.

Ick geneet düsse heel besünnere Stimmung, düssen Oogenblick, den ick al lang vergeeten harr: de afslute Roh üm mi rüm. Stah dor mit mi sülvst in Inklang, in Balangs.

Wo schön de Welt doch wesen kann...
Heelsam eensam, wenn'n weet, dat wietaf tohuus wen is, de op eenen tööft.
Free vun all dat, wat de Gedanken stören kunn. Ick heff keen elektronisch Reedschap bi mi, keen Utwies, keen Klock, keen Geld. Nix, gornix! Blots den Slötel to mien Frünnen ehr Huus.

Un wieldess en unbegrieplich Geföhl in mi opkümmt, en Geföhl vun afslute Freeheit, fangt dat wunnerbarste Natuurschauspeel an, dat'n sick schöner nich denken kann: An'n Horizont stiggt de Morgensünn ut dat blanke Water. In fantastische Klören lücht se över de heele See. So klor, so unverbruukt, dat mi ehr Strahlen een Momang lang meist as Nadels in de slaapdrunken Oogen piert. En Geschenk vun'n Heven, in düssen Oogenblick alleen för uns dree fröhe Vagels — un de Möwen, de dor an wennt sünd.
Morgens Klock söben, merrn in de Noordsee!

Dat mutt dat Bild wesen, dat dortomaalen woll Edvard Grieg vör Oogen harr, as he sien Wark "Morgenstimmung" komponeert hett.

Ick will noch lang nich starven. Man wenn't denn wesen schull, wörr ick mi dorför düssen Momang wünschen.

De Möwen sünd nu luthals togang, kreien un schrieen, as wörrn se sick över de Sünn freien as an'n eersten Morgen.
En poor Meter wietaf steiht jümmer noch de ole Minsch in't Morgenlicht. He hett sien Oogen slaaten. Mi dücht, he kiekt na binnen. Mag wesen, he besinnt sick op en Fru, de fröher an sien Siet hier mit em just an düsse Steed den niegen Dag begrööt hett. Kunn doch wesen?
Nu steiht he dor, alleen, ganz still mit sienen lütten Köter, de sick daalsett hett. Na'n Tied waakt he op, rifft sick de Oogen un bekiekt lang dat Speegelbild vun de opgahn Sünn in't Water.

Ick gah wedder in't Huus, wieldat mi dat buten doch to bibberig ward. Un ick will den Frömden, de mi jümmer noch nich gewohr worrn is, ok nich stören.
Man eegens sünd dat blots Utfluchten. In Wohrheit much ick leever nich weeten, woneemhen düsse eensame Kerl un sien lütt Fründ later gahn. Mien Fantasie gaukelt mi vör, wat he en komodig Tohuus hett un fründliche Minschen üm sick rüm. Würkliche Minschen, nich blots Personen.
Ick wünsch em dat!

Nu bün ick wedder tohuus. Dat weeren wunnerschöne un op en gediegen Aart freedvulle, besinnliche Daagen. En lebennig Bemöten mit de Natuur, de mi blangenbi ok en beten Demut lehrt hett.

Ick warr ehr nie vergeten, düsse Reis to mi sülvst in de Morgensünn.