Fru Lot

Betrachten vun de biblische Vertelln mit en Bild vun Rudi Witzke

As he noch rumnödeln dä, do kreegen de Mannslüüd em bi de Hand tofaat, jüst so sien Fruu un sien beiden Döchter — he dä den Herrn ja leed. Se bröchen em rut un leeten em buten vör de Stadt loos.

As se ehr rutföhrt harrn, do sä een: „Rett di üm dien Leben; kiek ja nich achter di trüch, un bliev ja nich enerwegens in de Gegend stahn! Op den Barg rett di, dat du nich uk utrott warrst!“

Do sä Lot to jem: „Blots dat nich, mien Herr! Süh doch, dien Deiner hett Gnaad funnen vör dien Oogen, un groot Barmhardigkeit best du mi wiest: Du hest mien Seel an't Leben hollen. Avers ik, ik schaff dat nich un rett mi up'n Barg: denn kriggt mi dat Lege doch noch tofaat, un ik bliev doot.
Süh dor disse Stadt, neeg bi is se, dat een dorhen utneihn kann. Se is ja ok man lütt. Dor will ik mi man henretten — is se nich lütt? — dennso blifft mien Seel an’t Leben.“

Sodom. Bild vun Rudi Witzke. To'n Vergröttern anklicken!

Un he sprook to em: „Ik will di ok in disse Saak tomööt kamen. So will ik denn de Stadt, von de du reedt hest, nich üm un üm kehren.
Gau to, rett di dorhen! Ik kann ans keen Stück maken, ehrer dat du nich dorhen kamen büst.“

Dorüm ward de Naam von de Stadt Zoar (‘De Lütte‘) ropen.

Jüst steeg de Sünn op över dat Land, as Lot nah Zoar keem.

Do leet de Herr över Sodom un Gomorra Swefel un Füür regen vun den Herrn vun Heben hendal.
Un he kehr dat Böverst to Ünnerst: disse Städer un dat ganz Gemark rundüm, all de Inwahners von de Städer un de Planten op’t Land.

I.

hier warr ik jümmers stahn
in't solt vun min tranen:
ik röög mi nich weg, ik seh
op de stadt, de schann
un frevel
un gruun
— un min heimat weer.

min heimat!
jümmers
heff ik ehr sehn, nu ok
in ehrn ünnergang.
un dorna
in schutt un swatte asch
in min ünnergang.

jümmers.
ik verlaat ehr nich.

"se hebbt dat verdeent!" "dat müss ja so kamen!" —
wat schall mi dat? dor
brennt de hüüs, de ik kenn; min kinnerfrünnen ehr;
dor brennt min school, min kark, min goorn.
min tranen köönt ehr nich löschen.
hier
buten op'n knüll, hooch över de stadt,
staht de letzten büsch, in de ik as kind noch speelt heff;
hier bliff ik stahn för jümmers
in't solt vun min tranen.

du kannst nich, gott,
wenn du min welt verbrennst
feddern, dat ik nich mitbrennen schall.
min welt! ik harr
keen anner. du —
du kannst di anner maken.
min welt, seggst du, hest nich verschonen kunnt —
un mi kannst nich redden.
din schöpfung lett sik nu
nich mehr ut'neen rieten —
ok nich Good un Leeg.

II.

gah wieder, lot!
kenn ik din gesicht?
heff ik di mal leev hatt?
ik kann mi nich erinnern —
un wenn —
denn verbrennt dat erinnern dor mit min stadt.
gah du
dat na, wat du för't Gode höllst;
för mi is düt good noog,
wat ik min leevlang leev hatt heff.
gah du
dat över-leven na;
överleven is nich för mi.
gah du
na anner städer, anner
heimaten;
anner heimat is nich för mi.
gah du wieder
op de söök na din egen enn.
för mi is düt enn
min enn.
gott hett di un mi maakt:
den minschen, de weggeiht un nich trüchkiekt,
un mi.

Rudi Witzke schrifft to sien Bild:
Drei Maal weern wi dor ünnen bi Sodom. De Rook un Damp vun de Chemie-Fabriken, de dat Solt ut de Dode See verarbeiden, liggt över allens un bitt in de Ogen. Stuff kriggst in’n Mund. Hoge Soltbargen liggen längs dat Dode Meer, woll fröher maal de Bodden vun de grötter See. Enkelt Pielers sünd stahn bleven. Un elkeen kann sik sien Fru Lot utsöken. — Ik heff flink in de Paus miene to Papeer bröcht. Dorbi weer mi wichtig, dat hentokriegen, dat de Gegen ok hüüttodaags keen beten heimelich is. —