En Gebeet ut Westafrika

Laat uns de Hannen tosamenbringen to'n Gebeet:

Herr,
ik smiet mien Freud as Vagels an den Himmel.
De Nacht is vergahn, un ik freu mi an't Licht.
Dien Sünn hett den Dau wegdröögt
vun dat Gras up de Wischen — un ok vun uns' Harten.
Allens, wat an dissen Sünndagmorgen ut uns rut kümmt —
un allens, wat in uns is — alles dat is Dank!

Herr,
ik freu mi hüüt an dissen Morgen.
De Vagels singt un jubileert, — un ik sing ok.
De Eerd — un uns' Harten — sünd wiet apen för Di.
De Sünn warmt mien Huut — ik dank.
Dat Meer rullt gegen den Strand — ik dank.
De Regen klatscht gegen uns Huus — ik dank.

Herr,
ik freu mi an dien Schöpfung
un dat du dor achter steihst un dorneven
un dorvör un doröver — un in uns.
Ik smiet mien Freud as Vagels in den Himmel.
En niegen Dag, de glitzert un knistert,
de knallt un jubileert vun dien Leef!

Du büst merrn mank uns.
Amen.


Verfater un Översetter unbekannt


na baven