Oh mien leve Herrgott,
du weetst beter as ik, dat ik jedeen Dag een Dag öller warr.

Wohr mi dorvör, mi intobillen,
dat ik jümmers un överall un to elkeen Menen
mien Semp dorto geven mutt.

Befree mi von dat Füür, dat ik dat,
wovon mi nix von angeiht,
för anner Lüüd trechtbögen will.

Lehr mi, dat ik meisttiets nadenkern (aver nich gruvelig),
noothelpsch (aver nich klooksnackerig) bün.

Över de velen Johren bün ik ja nu en ganzen Wiesen woorn,
un mi dücht dat schaad, anner Lüüd dorvon nich wat aftogeven.
Man du versteihst mi ja woll, oh Herr,
dat ik noch so'n poor Frünnen behollen wull.

Help mi, dat ik bi mien Vertellen nich alltiet
von Höcksken op Stöcksken kaam
un wies mi den Weg dor stracks op to, wor dat op ankummt.

Lehr mi över mien Süük un Plaag to swiegen.
Elkeen Dag nehmt se to — un dat Vergnögen, dorvon to vertellen,
wasst von Johr to Johr.

Ik troo mi nich, üm de Gaav to beden,
dat ik bi de Vertellen över Süük un Plaag von anner Lüüd
fründlich toluustern kann.
Man geev mi de Duld un Düür, se sinnig uttohollen.
Wenn ik uk man en ganzen Wiesen bün, laat mi weten,
dat ik af un an op'n Holtweg bün.

Maak mi so leeftallig, as dat man geiht.
Man ik wull woll nich so geern so en Hilligen ween,
mit den kummt een so swoor togang.
Man en ollen Gnatterbüdel, dat is den Düvel sien Meesterwark.

Anner Lüüd köönt af un an Saken, de ik bi ehr nich vermood harr.
Weer man goot, wenn ik de ehr Talenten in de Künne kreeg
un de fiene Gaav harr, se uk to nömen.