Wees fief Minuten still
13. April

Un as se buten ankemen bi dat Graff un henkeken, dor wörrn se wies, dat de Steen al afwöltert weer, un se müssen sik rein wunnern, denn dat weer en bannig groten Steen.

Markus 16, 4, na Johannes Jessen

De Steen leeg dorneven. Wegwöltert. Dat hebbt de sehen, de toeerst dorvun vertellen. Dat Graff weer apen, un as se henkemen: lerrig! Dat hebbt se sehn.

Se keken dorhen — dorhen!
Wi kiekt dorhen — dorhen!

Siet wi dat doot, singt wir an'n Dodensünndag Leder vun't Upstahn na den Dood. Siet wi dat doot, singt wi dree Daag na Jesu sienen Dood Oosterleder. Siet wi dorhen kiekt — dorhen —, köönt wi bi uns Truurfiern höörn: "Un wokeen dor leevt un glöövt an mi, de warrt nienich starven."

Siet de Jünger un de Fruun dorhen keken — dorhen —, fiert de Gemeinden Oostern.
Blots wenn wi dorhen kiekt, hebbt ok wi Oostern. Laat uns dat doon! Wi dörvt dat, un wenn wi ok dat groot Bevern kriegt, denn wi köönt dat nich begriepen (de Fruun un de Jünger sünd ok mit Bevern vun 't Graff weglopen), liekers: Laat uns dat doon!

De Steen weer wegwöltert — vun binnen wegwöltert. Un de dor in weer, de tööv in'n Freedhoffsgoorn. He tööv up de, to de ho so oft seggt harr, se sullen henkieken — dorhen.

Un he sä dat noch mal to alltohoop: Ik leev, ji süllt ok leven.

O Gott un Herr,
laat uns di wichtiger nehmen as den Dood.
Du leevst.
Wi dörvt ok leven.