Wees fief Minuten still
16. April

Nu aver is Christus upweckt von de Doden un de Allererste vun de, de dor slapen doot.

1. Korinther 15, 20, Platt na Johannes Jessen

Wi sullen mit jeedeen Snack — wat dat Graff lerrig west is orrer nich — ganz gau uphören. Wi sullen lever wegen dat lerrig Graff de Konsequenz trecken. De Konsequenz heet:
Christus steiht nich för sik sülven up, nee, he steiht för uns up. Dat is för uns passeert. Jesu Uperstahn is en Wirbel, in den sien Soog wi mit rin nahmen warrt.

Vör dissen Wirbel kann een weglopen. Bestimmt! De, de sik platt up de Eerd packt, den deit keen Wind wat.
Een kann ok vör Oostern weglopen. Wokeen an Oostern blots vun 't Fröhjohrs-Weihen singt, warrt starven as de Primeln.

Wi sullen uns den Wirbelwind utsetten. Gott will uns mit in sienen Soog rin nehmen. Sien Söhn sall nich för sik storven sien, nich för sik uperstahn sien. Dat is en Saak, de uns gellt. Siet dit passeert is, staht wi in'n Wind, in Gott sienen Wind.

Wi hebbt Tovertruun, wiel Christus uperstahn is. För uns! Denn he is ja nu de "Allererste vun de, de dor slaapt". De Tweten, Drütten, Veerten un Föfften sünd em al nakamen. En groot Schaar. Un wi höört dorto.

Kann uns doch keen Dood starven laten! Uns nich!

Uns Herr Jesus Christus,
up dien Uperstahn beroopt wi uns, wenn dat üm uns Starven geiht.
Denn du büst de Allererste,
wi dörvt nakamen.
Du hest dat ja sülven seggt:
Je ok!