Wees fief Minuten still
17. April

Föhr ehr rut ut Düüsternis un Dodesschatten un riet twei ehre Fesseln!

Psalm 107, 14, Platt na Karl-Emil Schade

Wat för en Saak mütt dat sien, wenn Gott dat an uns deit, wat he vörhett.
He will dat, wat uns bindt, tweirieten.
He will dat, wat uns bindt, lösen.
He will dat Knechtsien to End bringen.
Jawohl, so real passeert dat, wat Gott an uns deit. Dat Band warrt tweireten.

Dat is keen geistig Ümstellen, nee, dat is ene niege Ort to leven. De Verändern sind noch grötter, as wenn een vun Düütschland na Australien utwannert. Kann angahn, dat dor dat Klima anners is, dat de Bedingen för de Arbeit beter sünd: De Minsch blifft desülvige.
Wenn Gott uns aver utwannern lett in sien Riek, in siene Befehlsgewalt, denn wesselt wi nich blots dat Riek, nee, wi wesselt uns sülven. De Bibel nöömt dat: Wi warrt niege Minschen.

Natürlich haalt wi noch Luft mit desülvige Lunge. Natürlich kloppt dat Hart wieder siene 8o Slääg in de Minuut. Un doch: Dor is wat Nieges passeert. Ik kaam nu bi Gott vör. Nich as een, de in Fesseln leevt, nee, as een, de frie maakt worrn is.
Wi sünd Lüüd, de för em frie maakt worrn sünd.

Wat mütt dat för ene grote Saak sien, wenn Gott so wat an uns deit! Un he deit dat. He deit dat bestimmt. Dor sünd wi alltohoop Tügen för.

Nu is ja opstahn Jesus Christ,
de an dat Krüüz doodbleven is:
em wees för jümmer Ehr un Pries.
Halleluja!
He maak de Höll ehr Poorten twei
un haal sin Lü rut, maak ehr frie,
un ewig Dood, de kriggt ehr nie.
Halleluja!

Na Cyriakus Spangenberg