Wees fief Minuten still
23. April

Süh, ik bliev alle Daag bi juuch, bet disse Welttiet to End geiht.

Matthäus 28,20

Mirrn bi't Afschiednehmen sä Jesus to sien Jünger, dat sien Afschied keen Afschied is. Nich maak ik so'n Afschied, as de Welt dat deit, juuch Hart bruukt keen Schreck kriegen un mütt ok nich bang wesen; denn ik bün bi juuch alle Daag.

Wat för'n Bott!
Denn "alle Daag" bedüüdt ja würklich: alle,
nich blots dann un wann,
nich, wenn wi de graade Straat wedder tofaten hebbt,
nich, wenn wi dat schafft hebbt, ene Sünde to överwinnen.

Keen Dag, an den he nich bi uns is,
nich an'n Dag, an den wi uns bewusst mit em tohoop föhlt
ok nich an Daag, an de wi uns — o Schreck — vun em loslööst.
Dat gifft ok hüüt keen Utnahm, he steih to'n Sprung paraat neven uns. Dat is nich to faten. Nee, dat is dat nich. Man — he faat!

Wokeen dat sülven beleven will, de sall loslopen, dorbi fröh noog luut schrien, verzaagt un tweislaan. De Meister warrt dat ünner Bewies stellen: Süh!
Un wi warrn dat sehen. Alle Daag!! Wat kann denn dann noch passeern?

Och bliff, uns to behöden,
denn di, du starke Held,
köönt se keen Trutz nich beden.
Du schuulst us vör de Welt.

Na Josua Stegmann

To'n Anhören hier klicken: