Wees fief Minuten still
9. August

So liggt dat nu nich dor an, wat een will orrer an sien Lopen, nee, dat liggt an Gott sien Erbarmen.

Römer 9, 16

An'n söventigsten Geburtsdag vun unsen Vadder versammeln sik all Kinner un Enkelkinner. Bi 'n Kaffeedrinken an'n Namiddag ünner 'n Birnboom wörrn Dischreden hollen. Dorbi stell mien Tweeschen-Broder de Fraag:
"Vadder, segg uns dat Geheimnis vun dien Leben; büst du nich vull vun Freud un Stolt, wenn du all dien Kinner un de velen Enkelkinner hier üm di rüm sühst?"
Vadders Antwort dor up:
"Dat is Gnade, Kinner, allens Gnade."
Weer dat Resignation vun enen mööden Vadder? Nee! Keen Resignation, sünnern allerhööchst Anerkennen.
Dit Anerkennen vun den lebennig Gott un sien Erbarmen liggt över den Text vun hüüt. Dat is entscheidend för uns ganz Leven, dat wi dat fröh noog lehrnt, uns an sien Erbarmen to klammern.
Wenn ok Gott in sien alleinig Autorität denjenigen gnädig is, den he gnädig is, un sik över den erbarmt, över den he sik nu mal erbarmt, so weet wi, dat över sienen Gnadenwillen de Totalität vun siene Leevde steiht.

Also wüllt wi endlich en End maken mit dat, wat wi wüllt, un mit uns Lopen! Gott will keen nervöös Globen hebben, he will uns all Morgen nieg wedder beschenken. Un wi warrt staunen, wenn ok wi dor achter kaamt — hüüt al, later eerst recht —:
Allens Gnade! Allens Gnade!

An mi un an mien Leven
is nix up disse Eerd;
wat Christus mi hett geven,
dat is de Leevde wert.

Na Paul Gerhardt

To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Anke Nissen in Holsteiner Platt.