Wees fief Minuten still
4. Februar

Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Wenn also ji, de ji doch leeg sünd, juun Kinner liekers gode Gaven geven köönt, wo veel mehr warrt juun Vadder in Himmel de Godes geven, de em üm bidden doot!

Matthäus 7, 11

Wenn al de Grootmoders reinweg narrsch sünd op ehr Enkelkinner, wenn de Öllern ehr Kinner oppäppelt un behöödt un bewohrt, bet se groot sünd — wo veel mehr ...

Ja, wo veel mehr hangt Gott an uns Minschen; wo veel mehr sorgt he sik üm uns, wo veel mehr ümheegt un bargt he uns, wohrt uns un wiest uns den Weg. Gott lett de Leevde vun de Öllern wied achter sik. Ok de vun de Grootöllern. Dat allens is ja bloots en ganz lütter Afglanz, nich mehr as de Schemer op den Stuff in'n Sünnenstrahl — in'n Vergliek mit de Sünn sülvst.

Denn Gott hett ganz wat anners daan för uns. He hett sien Söhn geven. So leevt he uns. Wokeen so leevt, kann de leevten Minschen doch bloots Godes geven. Wokeen sien Leevde so bewiest hett, de verdeent uns hööchst Vertruun. Woso nehmt wi dat so wenig in Ansprook? Gott hett dat doch üm uns verdeent.

Vun nu af an wüllt wi em allens anvertruun.

As Vadders sik mit Barmen
üm ehr lütt Kinner kümmern doot,
so deit ok Gott uns Armen,
denn wi sünd ja sien Fleesch un Bloot.
Gott kennt uns Wark un Wesen,
dat as en Bloom vergeiht;
nix weer mehr vun uns bleven,
wat nich de Wind verweiht,
harr Gott uns nich mit Namen
ropen, as Vadders doot,
un in sien Hannen nahmen.
Süh: He maakt allens goot.

na Johann Gramann
21.2.2016


na baven