Wees fief Minuten still
8. Februar

Versteihst du ok, wat du da lesen deist?

Apostelgeschicht 8, 30

En wiede Reis harr he maakt. He weer Finanzminister in Abessinien un weer jüst bi, vun Jerusalem trüchtoreisen. Sien Leesfoder för de Reis leet em al siet Stünnen nich los. He grövel un sinneer, sinneer un grövel. Da keem een op em dal un fraag: "Versteihst du ok, wat du da lesen deist?", un sin Anter weer: "Woans schall dat angahn, wenn mi nüms bi helpen deit?" Philippus — dat weer de, de op em tokamen weer — sett sik in'n Wogen blangen em. Un nu füng de gode Praat an. Denn een vun de twee wüss, üm wat dat güng.

Allens anner verstaht wi gauer, de Kortvertellsels un de langen Vertellsels, de Reisbeschrieven un de Romane: dat is allens uns Spraak. In de Bibel avers snackt en anner. Wi sünd wied vun em af, wi kennt sin Spraak nich mehr. Dorbi is dat de Spraak vun uns Heimatland: Gotts Land.

Man dat gifft Lü, de helpt. Solk Lü hebbt wi nödig, de mit us in den Wogen stiegt. Villicht wahnt so een blangenan. Villicht is dat de Grootmoder, de noch de Spraak versteiht. De Naver, de Kolleeg, de Paster: Dat gifft welk, de Bescheed weet, un an de schulln wi us hollen. Se stiegt wiss mit in den Wogen. Se heplt wiss. Un wi schulln man fix mit ehr Kuntakt opnehmen. Denn dat warrt Tied, hoge Tied.