Wees fief Minuten still
27. Februar

Freut juuch, denn ji hebbt wat to höpen!
Laat den Moot nich sacken un den Kopp nich hangen, wenn de Not kümmt!
Un hollt fast an dat Beden!

Römer 12, 12
Översetten: K.E. Schade

"Ik kann nich beden, ik dörv nich beden, ik bün nich riep noog för dat Beden", so seggt wi jichtens.
Gott seggt: "Hollt fast! Beedt jümmers!" Gott töövt, dat wi mit em snacken wüllt. Gott steiht up 'n Sprung, dat wi em roopt.

Helpt Gott uns denn?
Dat hebbt uns Kinner sik noch nie fraagt, wenn se uns üm Help ansnackt. Nee, noch nie! Se roopt un winkt un kaamt un snackt: "Vadder, kiek doch!" Jümmers! Un so sullen wi uns ok nich fragen, wat Gott uns helpen kann. Allens wat een to Gott seggt, dat is utspraken, is ankamen, is goot bewohrt. Dorüm: Holt fast an 't Beden!

Holt fast an dat Beden will seggen: jümmers, ahn Paus. Een kann beden un Reisen to lieke Tiet, beden un verhanneln to lieke Tiet. Een kann Schoh besahlen un beden,
Kahlen fördern un beden, Stratenbahn föhren un beden, verköpen un beden, sik verhaften laten un beden. Dat gifft nix, dat uns hinnern kann, Gott to beden, dat mit to doon — Gott also mit rinnehmen in den Alldag. Jümmers! Dat will seggen, dat wi uns' gottlos Hemmungen nich ernster nehmen süllt as dat Töven vun Gott up uns, up unsen Roop.

Wörrn wi ropen na Gott, denn kemen wi rut ut dat Nervöössien, rut ut den Tofall, ut dat "mal baven, mal ünnen". Wi mütt bestännig sien. An Gott liggt dat nich, wenn uns dat fehlt. Dat liggt an uns. Gott will uns jümmers hebben.