Wees fief Minuten still
25. Januar

Wokeen mi bekennt vör de Minschen, den will ik ok bekennen vör mien himmlischen Vadder.

Matthäus 10, 32

Wennehr sünd wi endlich entdeckt? Wennehr schall düt Leugnen un Utwieken ophöörn, düt Luren na beid Sieden, dat Halvdüüster, düsse Unentschiedenheit?

Dann, wenn Jesus sik ümkiekt. Un he deit dat mit düsse Wöör. He kiekt uns an: 'keen mi bekennt vör de Minschen... Na uns kiekt he sik üm, sien Blick dreept nich de Spötters un Gottlosen, sünnern uns, ofschoonst wi ünner de Spötters un Gottlosen staht. He meent uns!

"Wokeen mi bekennt" — tja, dor fangt uns Bekenntnis an as Sünnenbekenntnis. Uns Vöröllern harrn een un datsülvige Woort — "Confessio" — för Sünnen- un Glovensbekenntnis. Un wokeen den Gloven bekennt, de bekennt dormit ok, dat he Sünner is, dat he sik to de Entdeckten reken deit — de, de sik mit de Spötters un Gottlosen gemeen maakt hebbt, sik nu avers vun ehr lööst un sachs ok bitterlich weent.

So seht Bekenners ut: Dat sünd Lü, de vun Jesus ünner de Spötters un Leugners opfunnen sünd — un de sik nu op verlaten doot, dat he sik to uns Leugners bekennt. Un deit he dat? Wissdoch! Dat köönt wi all betügen.