Wees fief Minuten still
14. Juli

Un denn vergeet nümmer dat Beden un Bitten, beedt to jeder Tiet in’n Geist! Un dorüm blievt waak un warrt jo nich mööd un beedt för alle Hilligen.

Epheser 6, 18

För vele Minschen liggt dat Beden lang trüch. Se seggt: „Ik bün doch keen Kind mehr. In’n Loop vun’t Leven sünd mi Saken passeert, de dat Beden unmöglich maakt. Swore Saken sünd dat, de nich in de Kleder hangen bleven sünd. Dormit kann een nich vör Gott kamen. Kinner sünd anners dran. Se möögt dat doon, man ik kann dat nich."

De Apostel aver, de wendt sik nich an enen Kinnergottesdeenst, nee, he wendt sik an utwussen Lüüd. He weet, dat all dat, wat uns in’t Leven begegent un uns dat Beden swoor maken kann – ok de Sünde –, vun Gott inkalkuleert worrn is. Jesus reep nich de Lüüd, de ahn Gepäck un ahne Lasten weern, he hett de Möhseligen un Beladenen to sik ropen.

Wo maakt man dat, dat Beden?

Hier is dat goot, wenn wi bi de Kinner in de Lehr gaht. Kinner schaamt sik nich, mit allens köönt se na ehre Mudder kamen. Se hebbt en Geföhl dorvun – en Ahnen –, dat de Leev vun de Mudder grötter is as allens, wat se anstellt hebbt.

Wi utwussen Lüüd sullen weten, dat de Leef vun Gott ok grötter is al allens, wat wi anstellt hebbt. Wi sullen dat dorüm weten, weil Jesus kamen is. Un wokeen de Leder in’t Gesangbook kennt un de Gebete in de Bibel, de weet, dat jichtens frame Minschen as Sünner na Jesus kemen. Tominnst bi de drütte Stroph vun so’n Leed markt wi, dat wi hier richtig sünd. Dat sünd luter Möhselige un Beladene, de sik upmaakt hebbt, to beden un sik vun em erquicken to laten.

Leef Gott, vör di folden wi de Hannen. Lehr uns beden! Wi weet kuum, wo wi wat seggen süllt, man du weeßt ja, wat wi meent.

To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Anke Nissen in Holsteiner Platt.