Wees fief Minuten still
26. Juli

Dor güng sien Vadder rut un nödig em.

Lukas 15, 28

Binnen in'n Saal weer groot Freud. De Söhn, de verlorn weer, is na Huus kamen. De anner Söhn, de jümmers to Huus bleven weer, de arger sik över dat Vergnöögtsien över den, de veel to laat na Huus kamen weer. He bleev buten.

Un de Vadder?
Twee Mööglichkeiten geev dat för em. He harr kommandeern kunnt: "Kumm rin!".
He harr sienen Söhn dörch enen Knecht seggen laten kunnt: "Wenn du di hier nich mit freuen kannst, denn bliev buten."
Man — de Vadder wähl enen drüdden Weg, den keeneen ahnen kunn: "Dor güng sien Vadder rut un nödig em."

Wenn Gott dat nich ok so doon wörr, denn weern wi alltohoop noch buten. Wi weern buten vun de Christen-Gemeen, un wi wörrn uns argern över de Weeg vun Gott. Wi wörrn uns argern, wiel Gott den un den un utrekent ok noch den begnadigen will, dat he de vull in sien Gemeen rin nimmt.

Wüllt wi Gott de List vun de Lüüd vörschrieven, de he Erbarmen schenkt?
Sall Gott instufen?
In welk Stuuf sett wi denn unsen egen Naam?
Un wenn wi noch an de Listen rümbaldovert, wenn wi Gott noch Bedingen stellt, wo wiet sien Barmhardigsien recken dörv — kümmt he na uns rut un nödigt uns, rin to kamen.
He haalt beid Verlorne rin: den, de veel to laat na Huus keem, un den Framen, de Gott sien Doon kritiseert.
He steiht neven uns un nödigt uns rin. Uns — ahn Instufen.

Wenn Gott dat so daan hett, denn fallt uns de Fedder — mit de wi instufen — ut de Hand.

Nix heff ik to bringen, allens, Herr, büst du.

To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Anke Nissen in Holsteiner Platt.