Wees fief Minuten still
30. Juli


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Denn he lett sin Sünn opgahn över de Leegen un över de Goden un lett dat regnen över Gerechte un Ungerechte.

Matthäus 5, 45

Dat is Gotts Güte, dat sin Barmen för all gellen deit, nich bloots för de, de em deent, sünnern ok för de, de em partu nich denen mucht. Dat deit Gott eenfach, wieldat he will, wi schulln em nich vunwegen de Regen orr den Sünnschien denen. Gott will nich, dat wi em leevt, wieldat wi wat vun em kriegen wüllt. Dorwegen beschenkt he all.

Avers dat gifft noch en Grund, woso Gott över beed regnen lett: He will nich, dat sik de Christenminschen vun de Nichchristen an de verkehrte Steed ünnerscheden doot. De Grenz twüschen Gemeen un Welt liggt annerwegens: nich bi Besitt, nich bi pünktlich Regen op'n Acker vun de Christenlü un Dröög bi de Heiden — nee, de Grenz liggt heimlich da, 'neem Minschen sik leven laat un 'neem se de Leev vun Gott wegstött. "He lett dat regnen över Gerechte un Ungerechte", dat all Welt wieswarrt, dat sin Leevde ahn Grenz is un all in ehr inslaten sünd, de Gerechten un de Ungerechten. Dat de Saal groot un noch Ruum in is un dat all rinhöört. All. Wi höört ok dorto.

Och söch doch, Herr, din Hööf ut allens Minschenvolk! Dat Avendmahl ehr geev; un selig nöömt wi solk. Sluut op dat hoge Door, din Volk kümmt na di ran; is noch de Dag nich dor, bööt du din Füer an!

Na Chr. G. Barth


29.7.2009


na baven