Wees fief Minuten still
18. Juni


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

He sülven, de Vadder, hett ju leev, dorüm dat ji mi leev hebbt un an mi glöövt, dat ik vun Gott kamen bün.

Johannes 16, 27

Jesus mutt dat ja weten. Op em sik to verlaten is doch jümmers beter as op allerhand Spikelaschoonen — ok wenn se vun grote Dichterslüüd stammt —, dat baven över't Sternentelt en goden Vadder wahnen müss.

De Naricht vun uns Text kümmt ut den Mund vun Gotts Söhn. Dat is also keen Parool, de wi nich truun köönt. Se söhn seggt dat, he kümmt direkt vun'n Vadder.

Wenn en Frömde över uns egen Vadder wat vertelln wöörn, dennso kunnen wi bi'n drütten Satz al seggen, wat dat stimmt orr nich. Denn wi kennt doch unsen Vadder beter as de Frömde. Man keen Frömde seggt dat hier, sünnern de Söhn över sien Vadder. Al dormalen hebbt de Lüüd fraagt: Woher wullt du dat weten? Un he hett de eenzig richtige Anter geven: Ik bün doch de Söhn, ik kenn den Vadder, un de Vadder kennt mi.

Dor schulln wi doch nu dat Stillswiegen bi kriegen, wenn wi wedder mit uns Bedenken kamen wüllt. Wo de Söhn sülven seggt: "He sülven, de Vadder, hett ju leev. Ik weet dat ganz bestimmt."

Düt is mien Övertügen,
ik segg dat frie un wiss:
Wat Beters kannst nich kriegen,
as wat Gottvadder is,
to'n Fründ un to'n Kanuten —
he steiht bi mi as Toorn,
stärkt mi vun binn' un buten
un bargt mi vör den Storm.

Na Paul Gerhard


19.6.2016


na baven