Wees fief Minuten still
7. März

Un de Minsch versteek sik mit sien Fru vör Gott, den Herrn,
ünner de Bööm in'n Goorn.

1. Mose 3, 8, Platt na K.E. Schade

Dormit dat glieks klor is: Dat hannelt sik nich alleen üm Adam. Eva hett sik ok versteken. Un dat weer nich blots dat eerst Ehepoor, dat sik dor versteken harr. Adam bedüüdt: de Minsch! Siet de Tiet versteken wi uns all.
Adam versteek sik vör dat Angesicht vun Gott. Wi ok.
Gott kümmt up uns to, un wi sünd nich dor.
Gott will uns inhalen, un wi loopt weg.
Dorüm geiht siet de Tiet de Roop: Wo büst du? Kehr üm! Dreih di doch üm! Dat is de christlich Bott: Dreiht juuch doch üm!

Is dat en Fraag vun 't Mutig-Sien? Een kunn dat glöven. Denn wi hebbt alltohoop Angst vör Gott. Wenn Gott so weer, as wi em uns denkt! Man Gott is nich so, as wi em uns denkt. Gott hett veel daan, üm uns to wiesen, wokeen he is.
He maakt uns nich twei.
He drückt uns nich as so 'n Fleeg an de Wand kaputt.
He pedd uns nich breet, as wi enen Käfer breet peddt, wenn wi dörch den Wald löppt. Gott bückt sik dal un böört den Käfer up, driggt em weg vun 'n Weg un leggt em up en gröön Blatt.

Wenn Gott doch tofaten kunn!
Wenn he uns doch rutrieten kunn ut all den Kraam, den wi verfullen sünd.
Man Gott kann nich griepen, wi entwinnen uns em, wi versteken uns.
Wo lang noch? Wo lang noch?

Welk Sünn kunn ik wull doon,
dat du mi kunnst vergeten?
In wat för'n Afgrund rohn?
Du hest al lang em meten.

Na R.A.Schröder